tag:blogger.com,1999:blog-192593572024-03-14T04:27:25.038+02:00blogometro - Rodia's storiesΑεράτος εκδοτικός οίκος. Ολα τα αναγνώσματα και τα σιντιά τζάμπα. Το αφεντικό τρελάθηκε.Rodiahttp://www.blogger.com/profile/05376191142483735168noreply@blogger.comBlogger318125tag:blogger.com,1999:blog-19259357.post-3887719471438501302024-01-14T01:05:00.003+02:002024-01-14T01:05:56.690+02:00Η επίσκεψη του Larry -Νο 6<div align="justify"><a href="http://photos1.blogger.com/blogger/223/1891/1600/FIL20991awWeb.jpg"><img alt="" border="0" src="http://photos1.blogger.com/blogger/223/1891/320/FIL20991awWeb.jpg" style="cursor: hand; float: left; margin: 0px 10px 10px 0px;" /></a> <span style="color: #cc0000; font-size: 78%;">Σ</span><span style="color: #cc0000; font-size: 78%;">το πλαίσιο της προσπάθειας απεγκλωβισμού από τις εικόνες οι οποίες μας δυναστεύουν, κάθε τόσο θα ανεβαίνει και απο μια τολμηρή ιστορία. Αργήσαμε, αλλά ελπίζουμε να αποζημειωθείτε. </span></div><div align="justify"><span style="color: #cc0000; font-size: 78%;"></span></div><div align="justify"><span style="color: #cc0000; font-size: 78%;"></span></div><div align="justify"><span style="color: #cc0000; font-size: 78%;"></span></div><div align="justify"><span style="color: #cc0000; font-size: 78%;"><br /></span>
<br /><r /><br /><br /><br /><br /><br /><br />_____________________<br />ΣΗΜ. το εικονίδιο είναι απο τη σειρά επεξεργασμένων φωτογραφιων (2005) με τίτλο "πιπεριά"
<br /></div>Rodiahttp://www.blogger.com/profile/05376191142483735168noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-19259357.post-69501854864169506862024-01-14T00:59:00.002+02:002024-01-14T00:59:24.061+02:00ΟΙ ΤΡΑΜΠΑΛΕΣ<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Κανείς
δεν με ρώτησε πριν με φέρει στον κήπο
με τις τραμπάλες ή, μάλλον, για να είμαι
ακριβής, δεν θυμάμαι να με ρώτησε κανείς.
Ετσι, ξημερώθηκα ένα πρωί σ’ αυτόν τον
τόπο που δεν φανταζόμουν καν ότι υπάρχει.
Ξάπλωσα, δηλαδή, ένα βραδάκι να κοιμηθώ
στο απαλό μου στρωματάκι και -τσούπ!-
ξύπνησα δεμένος σε έναν θρόνο -ξέρεις,
αυτή τη μεγάλη πολυθρόνα με την ψηλή
ράχη- κολλημένον σε μια τραμπάλα κι αυτό
το κατάλαβα όταν, ενώ πάταγα γερά στο
χώμα, ξαφνικά έχασα το έδαφος κάτω από
τα πόδια μου και τινάχτηκα ψηλά.<br />
<br />
Τότε,
είδα όλον τον τόπο πανοραμικά. Ηταν ένας
κήπος, μια παιδική χαρά σα
να λέμε, γεμάτος με τραμπάλες όπου
μυριάδες άνθρωποι τραμπαλίζονταν
καθισμένοι σε πανομοιότυπες πολυθρόνες
με ψηλές ράχες και η μόνη διαφορά μεταξύ
τους ήταν στις ταπετσαρίες. Καμμιά
πολυθρόνα δεν ήταν ντυμένη με την ίδια
ποιότητα υφάσματος, ούτε είχε το ίδιο
χρώμα με την άλλη. Η δική μου ήτανε
βελούδινη σε χρώμα μπλε μαρέν, αυτό το
μπλε που το λένε “του ναυτικού”.<br />
<br />
Η
βασική ιδιομορφία όμως, ήταν ότι οι
τραμπαλιζόμενοι άνθρωποι δεν βλέπαν
τον απέναντί τους, τον παρτενέρ τους
στο παιχνίδι δηλαδή, επειδή οι πολυθρόνες
ήταν καρφωμένες με τη ράχη προς το κέντρο
της τραμπάλας κι έτσι ο κάθε παίχτης
μπορούσε να τα βλέπει όλα εκτός από τον
συμπαίχτη του.<br />
<br />
Ευτυχώς,
μετά από κάποια συνεννόηση -για καλή
μου τύχη, μιλούσαμε την ίδια γλώσσα- με
τον απέναντί μου, μπόρεσα να έχω μια
εικόνα για το ποιος βρισκόταν πίσω μου,
αφού του έδωσα κι εκεινού σχετικές
πληροφορίες. Οταν λέω “απέναντι” εννοώ
τον όχι ακριβώς απέναντι αλλά τον
απέναντι μεν, αλλά κάπως πλαγίως, αυτόν
που θα μπορούσε να έχει μια καλή εικόνα
για την δική μου την τραμπάλα. Ο απέναντι
λοιπόν, με πληροφόρησε ότι πίσω μου
βρισκόταν μια γυναίκα αρκετά σωματώδης
και νευρική ώστε να προκαλεί ισχυρές
ταλαντώσεις στην τραμπάλα μας -γιατί
ήταν φυσικά και δική της η συγκεκριμένη
τραμπάλα- προσπαθώντας να με ρίξει κάτω,
ενώ πίσω από τον απέναντι βρισκόταν ένα
αδύναμο παιδάκι και ήταν στην κρίση του
να το ρίξει ή να το προστατέψει. Για την
ώρα, του φερόταν με αβρότητα, κάνοντας
ελαφρούς τραμπαλισμούς και το παιδάκι
έδειχνε να το διασκεδάζει γελώντας
δυνατά.<br />
<br />
Δεν
ξέρω αν η σύντροφός μου στο παιχνίδι
είχε πληροφορηθεί για το ποιόν μου,
πάντως προσπαθούσε με κάθε τρόπο να με
ξεφορτωθεί. Εκεί που ηρεμούσα ακουμπώντας
τα πέλματα στο χώμα, ξαφνικά τιναζόμουν
ψηλά χωρίς καμμιά προειδοποίηση. Η
τραμπάλα έτριζε και νόμιζα ότι θα
διαλυθεί, θα σπάσει σε χίλια κομμάτια.
“Ε, κυρά μου τι κάνεις; θα με πετάξεις
κάτω!” σκέφτηκα να της φωνάξω και ίσως
και να το φώναξα καναδυό φορές, αλλά τα
τινάγματα δυνάμωσαν κι ένα άγριο
μουγκρητό έγλειψε το σβέρκο μου
διαπερνώντας την ψηλή ράχη του θρόνου
μου.<br />
<br />
Προσπαθούσα
να κρατηθώ με όλη μου τη δύναμη, γαντζωμένος
γερά δεξιά κι αριστερά στα μπράτσα της
πολυθρόνας κι αναρωτιόμουν πόσο άραγε
θα κρατήσει αυτό το βιολί, όταν ακούστηκε
ο ήχος μιας σάλπιγγας. Τι άραγε να
σάλπιζε; την ώρα του φαγητού ή την ώρα
της ανάπαυλας; Τίποτε από τα δύο, όπως
παρατήρησα. Ηταν η ώρα της βαθμολόγησης
και της απαλλαγής από το μαρτυρικό αυτό
παιχνίδι όσων είχαν φερθεί ανθρωπινά
στους συμπαίχτες τους. Ο πλαγίως απέναντί
μου, αυτός που διασκέδαζε το παιδάκι,
κατεβάστηκε από την τραμπάλα του. Αραγε
θα είχε απαλλαγεί χωρίς τη δική μου
συνδρομή; αν δεν τον πληροφορούσα ότι
πίσω του βρισκόταν ένα αδύναμο παιδάκι
τι θα είχε συμβεί; Ισως να είχε ρίξει
κάτω το μικρό αυτό πλάσμα, οπότε; Ας μη
το σκέφτομαι καλύτερα κι ας συγκεντρωθώ
στο δικό μου πρόβλημα: πώς να καταφέρω
να ηρεμήσω το άγριο πλάσμα – συγκάτοικο
στην τραμπάλα.<br />
<br />
Εδώ
που τα λέμε πάντως, οι απότομες εκτινάξεις
έχουν και τα καλά τους. Μπορούσα να
πηγαίνω όλο και ψηλότερα, αποκτώντας
έτσι πλήρη θέαση του περιβάλλοντος κι
έτσι κατάφερα να δω σχεδόν ολόκληρο τον
κήπο με τις τραμπάλες. Ισως ο σκοπός της
αυμπαίχτριας να είναι αυτός, σκέφτηκα:
να ζητάει από μένα παρόμοια επιθετική
συμπεριφορά ώστε να τιναχτεί κι εκείνη
ψηλά να βλέπει καλύτερα. Ετσι, σε μια
ύστατη προσπάθεια συνεννόησης μαζί
της, έδωσα φτερά στην τραμπάλα, της έδωσα
και κατάλαβε που λένε. Πίσω μου άκουσα
κραυγές ευτυχίας με αποτέλεσμα, στο
επόμενο σάλπισμα, να απαλλαγώ με τη
σειρά μου από το μαρτύριο.<br />
<br />
Με
κατέβασαν λοιπόν από την τραμπάλα και
με οδήγησαν πίσω, στο κρεβατάκι μου.
Ισως αναρωτηθείς -και δικαιολογημένα-
ποιοι ήταν αυτοί που με παίρναν και με
φέρναν και με οδηγούσαν, αλλά την ίδια
απορία έχω επίσης. Δεν έβλεπα κανέναν
αλλά είχα την αίσθησή του: ένοιωθα κάτι
ή κάποιον που φρόντιζε για τις μετακινήσεις
μου, δεν ήταν η δική μου βούληση που
επικρατούσε, δεν ήμουν εγώ, αλλά ήταν
αυτό ή αυτός ή εκείνοι που αποφάσιζε ή
αποφασίζαν αντί για μένα.<br />
<br />
Σε
επόμενη φάση, οδηγήθηκα σε μια αίθουσα
γεμάτη καθρέφτες, αλλά αυτή είναι μια
άλλη ιστορία.<br />
_______________<br />
ΣΗΜ. γράφτηκε στις 30/5/2019 και στάλθηκε την ίδια μέρα σε διαγωνισμό διηγήματος.</div>
Rodiahttp://www.blogger.com/profile/05376191142483735168noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-19259357.post-74134777039275016822022-12-30T02:20:00.001+02:002022-12-30T02:20:28.949+02:00η χελώνα κι ο λαγός ταξιδεύουν<div><div class="" dir="auto"><div class="x1iorvi4 x1pi30zi xjkvuk6 x1swvt13" data-ad-comet-preview="message" data-ad-preview="message" id="jsc_c_1h2"><div class="x78zum5 xdt5ytf xz62fqu x16ldp7u"><div class="xu06os2 x1ok221b"><span class="x193iq5w xeuugli x13faqbe x1vvkbs x1xmvt09 x1lliihq x1s928wv xhkezso x1gmr53x x1cpjm7i x1fgarty x1943h6x xudqn12 x3x7a5m x6prxxf xvq8zen xo1l8bm xzsf02u x1yc453h" dir="auto"><div class="x11i5rnm xat24cr x1mh8g0r x1vvkbs xdj266r x126k92a"><div dir="auto" style="text-align: start;">απ' το Παρίσι ως τη Βαβυλώνα</div><div dir="auto" style="text-align: start;">κι από τη Ρώμη ως το Πακιστάν</div><div dir="auto" style="text-align: start;">φεύγει ταξίδι μια γριά χελώνα</div><div dir="auto" style="text-align: start;">όσο τα ποδαράκια της βαστάν.</div><div dir="auto" style="text-align: start;"> </div></div><div class="x11i5rnm xat24cr x1mh8g0r x1vvkbs xtlvy1s x126k92a"><div dir="auto" style="text-align: start;"><span><a tabindex="-1"></a></span>παίρνει καράβια, τραίνα, αεροπλάνα,</div><div dir="auto" style="text-align: start;">κι ύστερα μπαίνει σ' ένα φορτηγό</div><div dir="auto" style="text-align: start;">στο τέλος καβαλάει μοτοσυκλέτα</div><div dir="auto" style="text-align: start;">και κάνει -τσα!- στο φίλο το λαγό!</div><div dir="auto" style="text-align: start;"> </div></div><div class="x11i5rnm xat24cr x1mh8g0r x1vvkbs xtlvy1s x126k92a"><div dir="auto" style="text-align: start;">τρίβει τα μάτια εκείνος σαστισμένος</div><div dir="auto" style="text-align: start;">της λέει "χελώνα! αλήθεια, είσαι εσύ;"</div><div dir="auto" style="text-align: start;">"ξέρεις κολύμπι;" του απαντά εκείνη</div><div dir="auto" style="text-align: start;">"έφτασε η ώρα για να πάμε σε νησί!"</div><div dir="auto" style="text-align: start;">__________________ <br /></div></div><div class="x11i5rnm xat24cr x1mh8g0r x1vvkbs xtlvy1s x126k92a"><div dir="auto" style="text-align: start;">ΣΗΜ. συνεχίζεται επάπειρον και η μουσικούλα του είναι στο μυαλό μου</div></div></span></div></div></div></div></div><p></p>Rodiahttp://www.blogger.com/profile/05376191142483735168noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-19259357.post-23343078295579813722022-10-12T02:54:00.010+03:002024-01-10T11:23:13.497+02:00άρωμα υπονόμου<p></p><div><div dir="auto"><div class="x1iorvi4 x1pi30zi x1swvt13 xjkvuk6" data-ad-comet-preview="message" data-ad-preview="message" id="jsc_c_s1"><div class="x78zum5 xdt5ytf xz62fqu x16ldp7u"><div class="xu06os2 x1ok221b"><span class="x193iq5w xeuugli x13faqbe x1vvkbs x1xmvt09 x1lliihq x1s928wv xhkezso x1gmr53x x1cpjm7i x1fgarty x1943h6x xudqn12 x3x7a5m x6prxxf xvq8zen xo1l8bm xzsf02u x1yc453h" dir="auto"><div class="xdj266r x11i5rnm xat24cr x1mh8g0r x1vvkbs x126k92a"><div dir="auto" style="text-align: start;"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi1xGLzLYXbGfi18bh5UQychxOyOEmlrcfX9LpBOoBxwejU5bipjcN5oUvbJ3RYKYxUqQ8F5_DMksqSJWjiBQ4PKBhBARL8eNoySDN70fMCNAuZeL_ZDPatETAtOnvCLaV4fM07CF0yVW8VgMOsKDWrq29wUOpE1-CYdzhwqJUVYKXsHx1nPw/s750/BROMIA-SYNH8EIA.png" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="506" data-original-width="750" height="216" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi1xGLzLYXbGfi18bh5UQychxOyOEmlrcfX9LpBOoBxwejU5bipjcN5oUvbJ3RYKYxUqQ8F5_DMksqSJWjiBQ4PKBhBARL8eNoySDN70fMCNAuZeL_ZDPatETAtOnvCLaV4fM07CF0yVW8VgMOsKDWrq29wUOpE1-CYdzhwqJUVYKXsHx1nPw/s320/BROMIA-SYNH8EIA.png" width="320" /></a></div><br />Μια φορά, ήταν ένας που ζούσε σε ένα σπιτάκι με κήπο. Ο κήπος είχε πολλά όμορφα λουλούδια που μύριζαν υπέροχα. Κάποια μέρα ήρθαν εργάτες του Δήμου και έσκαψαν τον κήπο για να περάσει ο υπόνομος. Ο άνθρωπος διαμαρτυρήθηκε, έκανε μηνύσεις, στοίβαξε ένα σωρό χαρτιά, κατέβηκε στο δρόμο για να φύγει ο υπόνομος από τον κήπο του. </div><div dir="auto" style="text-align: start;"> </div></div><div class="x11i5rnm xat24cr x1mh8g0r x1vvkbs xtlvy1s x126k92a"><div dir="auto" style="text-align: start;">Οι ειδικοί όμως τον συμβούλευαν "μη τα σκαλίζεις" του λέγανε, "ο υπόνομος εξυπηρετεί τόσο κόσμο, περνάει κι απο το Δικαστήριο κι από την Εκκλησία, πρέπει <span><a tabindex="-1"></a></span>να υποχωρήσεις" και υποχώρησε για το κοινό καλό.</div><div dir="auto" style="text-align: start;"> </div></div><div class="x11i5rnm xat24cr x1mh8g0r x1vvkbs xtlvy1s x126k92a"><div dir="auto" style="text-align: start;">Σε λίγο καιρό, ο υπόνομος άρχισε να βρωμάει κι ο άνθρωπος άρχισε να διαμαρτύρεται ξανά. Μηνύσεις, χαρτιά, κλπ, τα γνωστά. Οι ειδικοί τον ξανασυμβούλεψαν "τι τα θες, έτσι είναι οι υπόνομοι: βρωμάνε. Εχεις συναντήσει υπόνομο να μοσχομυρίζει; πρέπει να το υποστείς" κι ο άνθρωπος κλείστηκε στο σπίτι του, σφάλισε καλά καλά πόρτες και παράθυρα για να μη μπαίνει η μπόχα. Εβαζε μουσική, μαγείρευε αγαπημένα φαγιά, διάβαζε για να ξεχνάει τί γινόταν απέξω.</div><div dir="auto" style="text-align: start;"> </div></div><div class="x11i5rnm xat24cr x1mh8g0r x1vvkbs xtlvy1s x126k92a"><div dir="auto" style="text-align: start;">Μια μέρα είπε απομέσα του "βαρέθηκα πια κλεισμένος" κι αποφάσισε να βγει έξω. Οταν βγήκε, είδε ότι σε όλη τη γειτονιά υπήρχαν υπόνομοι, βρώμαγε ο τόπος. Ρώτησε λοιπόν ένα γείτονα "εσένα δεν σε ενοχλεί αυτή η κατάσταση;" και "ποια κατάσταση;" απάντησε ο γείτονας με ερώτηση και "αυτή η μπόχα των υπονόμων" συμπλήρωσε ο άνθρωπος, αλλά ο γείτονας τον κατακεραύνωσε "για ποια μπόχα μιλάς αδερφέ; αυτή είναι η νέα κατάσταση και δεν γίνεται να τη γλιτώσουμε".</div><div dir="auto" style="text-align: start;"> </div></div><div class="x11i5rnm xat24cr x1mh8g0r x1vvkbs xtlvy1s x126k92a"><div dir="auto" style="text-align: start;">Σκέφτηκε λοιπόν ο άνθρωπός μας και είπε απομεσα του: αφού δεν γίνεται να γλιτώσω, ας υποκριθώ ότι μού αρέσει. Ετσι, άρχισε να παίρνει βαθειές ανάσες σκατίλας, πίστεψε κιόλας ότι αυτή η βρώμα ωφελεί τα πνευμόνια, δεν κολλάς γρίππη, κανει καλό στα ρευματικά και τις αρθρώσεις, κι άλλα τέτοια ωραία.</div><div dir="auto" style="text-align: start;"> </div></div><div class="x11i5rnm xat24cr x1mh8g0r x1vvkbs xtlvy1s x126k92a"><div dir="auto" style="text-align: start;">Μια μέρα μάλιστα κατέβασε μια ιδέα. Να ανοίξει επιχείρηση αρωματοποιΐας. Η κυβέρνηση έδινε επιδοτήσεις και οι τράπεζες δάνεια, κι άρπαξε την ευκαιρία! Το άρωμα με τη μεγαλύτερη επιτυχία ήτανε το SkatoL και η σούπερ κολώνια η SkatiLa. Εγιναν και τα δυο προϊόντα διάσημα σε όλο τον κόσμο, ο άνθρωπος πλούτισε, άφησε το σπιτάκι με τον κήπο και μετακόμισε σε ένα προάστειο όπου δεν έφταναν οι βρωμιές των υπονόμων. Το εργοστάσιο συνέχισε, φυσικά, να δουλεύει στο φουλ και ο άνθρωπος αυτός να πλουτίζει.</div><div dir="auto" style="text-align: start;"> </div></div><div class="x11i5rnm xat24cr x1mh8g0r x1vvkbs xtlvy1s x126k92a"><div dir="auto" style="text-align: start;">Τί είχε συμβεί; ο κόσμος είχε συνηθίσει και αγαπήσει τη βρωμιά. Απλά πράγματα.</div></div></span></div></div></div></div></div>Rodiahttp://www.blogger.com/profile/05376191142483735168noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-19259357.post-32325346206223394442021-09-22T02:44:00.007+03:002021-09-22T02:44:58.602+03:00 Ο έρωτας ανθεί στα κρατητήρια<p><span class="pre_wrap">Τελικά, φαίνεται πως κρύβεται κάτι αργεντίνικο μέσα μου. Ετσι, βγήκε η εκδοχή του άσματος στο πιο ποιητικό. Το τραγουδώ η ίδια, επειδή δεν εμπιστεύομαι σε ενοικιαζόμενες αοιδούς τα σοβαρά μου πονήματα. Τα λογάκια:<br /><br />Δεκατέσσερις ήταν Φλεβάρη<br />με τσακώσαν να κλέβω παγκάρι<br />με φαντάστηκα να βρίζω και να φτύνω<br />μοναχός μου, με τον άγιο Βαλεντίνο!<br /><br />Με ρίξαν αχταρμά στο κρατητήριο<br />και νόμιζα θα πέρναγα μαρτύριο<br />Μα ο έρωτας γωνιά γωνιά με ψαχνει<br />μου ρίχνει στο κεφάλι και με φτιάχνει!<br /><br />Κι εκεί που έβριζα τον άγιο γκαντέμη<br />αυτός μου χαριζε ολόκληρο χαρέμι!<br />Αγγέλες αραγμένες μέσ' στα κάγκελα<br />κι εγώ να παριστάνω τον αρχάγγελα!<br /><br />Δεκατέσσερις φέτος Φλεβάρη<br />να σουφρώσω κανένα παγκάρι<br />ο πασάκας της ψειρούς να ξαναγίνω<br />τό'χω τάμα, μα τον άγιο Βαλεντίνο!<br /><br />Ο έρωτας ανθεί στα κρατητήρια<br />με κρότους, οιμωγές, βασανιστήρια<br />σε μάτια στολισμένα δακρυοπάχνη<br />Ο έρωτας κρεμιέται σαν αράχνη<br /><br />Δεν ξαναβρίζω πια τον άγιο γκαντέμη<br />αυτός μπορεί να μου χαρισει και χαρέμι!<br />Αγγέλες αραγμένες μέσ' στα κάγκελα<br />κι εγώ να παριστάνω τον αρχάγγελα!</span></p><p><span class="pre_wrap">________________</span></p><p><span class="pre_wrap">Ακούγεται εδω: <a href="https://www.podomatic.com/podcasts/rodia/episodes/2011-02-19T13_49_41-08_00">https://www.podomatic.com/podcasts/rodia/episodes/2011-02-19T13_49_41-08_00</a><br /></span></p>Rodiahttp://www.blogger.com/profile/05376191142483735168noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-19259357.post-47315714188376549722021-08-13T13:56:00.003+03:002021-08-13T14:02:21.026+03:00συνάντηση με τον παπού<p>Μια μέρα, ο παπούς της Μεθ ξέχασε τα σανδάλια του στο σπίτι φεύγοντας για τον άλλο κόσμο. Μια άλλη μέρα, η Μεθ φόρεσε τα σανδάλια του παπού της και βρέθηκε στον άλλο κόσμο αυτομάτως! Ο παπούς την είδε από μακριά κι έφτασε κοντά της τρέχοντας ξυπόλητος, αγκαλιάστηκαν και «πόσο μού 'λειψες παπού» του είπε και «νά 'σαι καλά κοριτσάκι που θυμήθηκες να μού φέρεις τα σανδάλια μου» της είπε και, μόλις έβγαλε τα σανδάλια<span class="d2edcug0 hpfvmrgz qv66sw1b c1et5uql lr9zc1uh a8c37x1j keod5gw0 nxhoafnm aigsh9s9 d3f4x2em fe6kdd0r mau55g9w c8b282yb iv3no6db jq4qci2q a3bd9o3v knj5qynh oo9gr5id hzawbc8m" dir="auto"> από τα ποδαράκια της για να τα δώσει στον παπού</span>, η Μεθ βρέθηκε ξαπλωμένη στο κρεββατάκι της, να ξυπνάει από 'να βαθύν ύπνο. «Ονειρο θα ήταν» σκέφτηκε, αλλά όταν ανακάθηκε κι έψαξε στα τυφλά να βρει τα σανδάλια του παπού να τα ξαναφορέσει για να σηκωθεί από το κρεββάτι, αυτά είχαν εξαφανιστεί. Σηκώθηκε κι έψαξε συστηματικά σε ολόκληρο το σπίτι, αλλά σανδάλια δεν υπήρχαν πουθενά. Τίναξε τότε η Μεθ το τσουλούφι που έπεφτε μονίμως στο μουτράκι της και πήγε να πλυθεί και να χτενιστεί και να φτιάξει πρωϊνό, πολύ ευτυχισμένη που είχε συναντήσει τον αγαπημένο της παπού. Το αν τον είχε δει στον ύπνο ή στο ξύπνιο της δεν την απασχόλησε καθόλου.<br /></p>Rodiahttp://www.blogger.com/profile/05376191142483735168noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-19259357.post-62830106637038550312021-04-10T13:58:00.005+03:002021-04-10T15:38:18.901+03:00Πρόβα θανάτου<p>Ααααρ Ανάκ! Κάααρ Ακνάκ! ακούστηκε η φωνή του άραβα και ξύπνησα.</p><p>Ξύπνησα μέσα σε ένα κάτασπρο φέρετρο και βγήκα σαν καινούργια. Το πρώτο πρόσωπο που είδα βγαίνοντας ήταν η Βάσω, μια φίλη από τα παλιά, δερματολόγος στο επάγγελμα. Ηταν πιο όμορφη από τότε που ήταν είκοσι χρονών. Οχι πως ήταν ιδιαίτερα όμορφη τότε, αλλά τα είκοσι χρόνια έχουν πάντα μια φρεσκάδα, τη φρεσκάδα της νεότητας. Εμεινα ξερή.</p><p>-Πώς τα κατάφερες, βρε θηρίο; τη ρώτησα.</p><p>-Μπα, έκανα απλώς μια πρόβα θανάτου.</p><p>-Τι είν' αυτό;</p><p>-Αυτό που έκανες κι εσύ! μού απάντησε, αλλά δεν θυμόμουν να έχω κάνει τέτοιο πράγμα.</p><p>Δίπλα μου, στην αίθουσα αναμονής για τα ΚΤΕΛ προς το αεροδρόμιο της Αλεξανδρούπολης, από όπου θα παίρναμε το αεροπλάνο για τον τόπο μας, καθόταν ένας ωραίος κύριος με τη φωνή του Νίκου Τζόγια, του παλιού ηθοποιού, αν θυμάσαι. </p><p>Ούτε κατάλαβα πώς βρέθηκα εκειπέρα αμέσως μετά την έξοδό μου από το φέρετρο. Το πώς μπήκαμε στο λεωφορείο και φτάσαμε στο αεροδρόμιο, ούτε που θυμάμαι, όπως δεν θυμάμαι καθόλου τα περί της πτήσης <span data-offset-key="83gkp-0-0"><span data-text="true">που ακολούθησε </span></span>προς το αεροδρόμιο του τόπου μας.<br /></p><p>-Καιρός να πηγαίνουμε, μου είπε με την ιδιαιτέρως βαθειά φωνή του, δεν νομίζετε;</p><p>Συμφώνησα με νεύμα του κεφαλιού, εξακολουθώντας να κοιτάζω τον αστράγαλο του δεξιού του ποδιού, που διαγραφόταν καθαρά μέσα από τη λευκή κάλτσα, όπως καθόταν με τό 'να πόδι πάνω στ' άλλο με άνεση. Η κάλτσα ήταν ημιδιαφανής και διέκρινα ένα δέρμα γκριζωπό να διαγράφεται καθαρά, όπου ζωγραφιζόταν ένα μαβί δίκτυο από φλέβες. Ενα γεροντικό πόδι ως βάση για ένα νεανικής όψης κορμί και πρόσωπο.</p><p>Σηκωθήκαμε ταυτόχρονα και, προχωρώντας στο πλάτωμα για να φτάσουμε στην αίθουσα του αεροδρομίου κι από εκεί στην έξοδο, έστρεψα το κεφάλι και κοίταξα τον συνοδό μου, που δεν έμοιαζε καθόλου με τον αγαπημένο ηθοποιό. Αυτός ήταν ένας νέος κύριος ξανθομάλλης με ίσιο μαλλί μήκους περί τα δέκα εκατοστά, που με στήριζε έχοντας το αριστερό του χέρι κάτω από τον δεξιό μου πήχυ, όπως βλέπουμε στις παλιές ταινίες εποχής που παίζει το σινεμά.<br /></p><p>-Και τώρα, σπίτια μας! αναφώνησα με ανακούφιση. Εκείνος χάθηκε ως δια μαγείας και 'γώ βρέθηκα να ξυπνάω: στο κρεββάτι μου αυτή τη φορά!<br /></p><p><br /></p><p><br /></p>Rodiahttp://www.blogger.com/profile/05376191142483735168noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-19259357.post-84671548422492400012021-04-07T07:20:00.003+03:002021-04-07T08:06:06.988+03:00ο ήχος μέσα στον ήχο<p>Συζητούσαν για ώρες... ή, μάλλον, αυτός μιλούσε κι εκείνη άκουγε. Ακουγε τον ήχο της φωνής, αυτόν τον τραγανιστό ήχο που, πέρα και πίσω από τα λόγια, χτύπαγε σαν προειδοποιητική καμπάνα: «θα σου κάνω κακό θα σου κάνω κακό».</p><p>Ο ήχος της φωνής του Αλκη έβγαινε τραγανιστός, με στιγμιαία τεντώματα εκδικητικά, σαν συριγμός βραχνού φιδιού δάγκωνε τον αέρα, δηλητηριάζοντας την ακοή της: «θα σε βλάψω θα σε βλάψω θα σε βάλω κάτω σκρόφα και θα σε γαμήσω σκρόφα σκρόφα σκρόφα θα σου κάνω κακό θα σου κάνω κακό». </p><p>Αλκης, ένα τόσο γλυκο όνομα, αναγραμματισμός του Λάκη μεν, αλλά εξευγενισμένο και πολύ In. Παραπειστικό, δεν προειδοποιούσε καθόλου για το τί έμελλε συμβεί. Αν λεγότανε π.χ. Πανάγος, ένα όνομα αγριωπό, αυτό θα μπορούσε να την αποτρέψει από το να βρεθεί μονάχη μαζί του. Ομως ένας Αλκης, τι κακό μπορεί να της έκανε ένας Αλκης; δεν ένιωσε να κινδυνεύει, η αρχή του ραντεβού τους δεν προμήνυε κάτι δυσάρεστο εκτός ίσως από έναν καταιγισμό παπαρολογίας.</p><p>Ναι, οπωσδήποτε την κούραζαν όλα αυτά τα λόγια λόγια λόγια που έφευγαν, λέξεις που πέταγαν μακριά μαζί με το νόημά τους, αφήνοντας στην ατμόσφαιρα τον ήχο τους μονάχα, κι αυτός ο ήχος έμπαινε κατευθείαν στο μυαλό της, κι από τη μια το κοίμιζε κι από την άλλη καμπάνιζε αυτό το στιγμιαίο τέντωμα -ένας ήχος μικρός μέσα στον κύριο ήχο. Ενα ηχητικό τέντωμα που δεν ακουγόταν σκέτο: έπρεπε να υπάρχει ένας άλλος ήχος, μια καταιγιστική ομιλία, ώστε να το κουκουλώνει. </p><p>Αν ήταν δυνατόν αυτό το τέντωμα να ακουστεί σκέτο, γυμνό, χωρίς το παλτουδάκι της φωνής, θα έμοιαζε ίσως με τον ήχο που, για ένα απειροελάχιστο κλάσμα δευτερολέπτου, δίνει το ράγισμα ενός κρυστάλλου κουρασμένου από μακρόχρονη αναμονή σε μια βιτρίνα, ενός κρυστάλλου ευαίσθητου που έχει κακιώσει επειδή κανένας δεν το θέλει ή είναι πολύ ακριβό για να πουληθεί, και παραμένει περιμένοντας και κάποια στιγμή, κάποια μικρούλα στιγμή, ραγίζει. Εκδικητικά.</p><p><br /></p>Rodiahttp://www.blogger.com/profile/05376191142483735168noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-19259357.post-64693799565526198102021-03-26T17:07:00.002+02:002021-03-26T17:16:57.076+02:00το τσουρδό<p><span>τσουρδό (το): ουσ. ουδέτ. </span></p><p><span><br />σημασία: αγενέστατη και θρασεία νεαρή γυναίκα, υποστηρίζουσα ανδρικές γνώμες (κυρίως
εναντίον γυναικών). Με τον τρόπο αυτό, μιμούμενη δηλαδή μια (κατά τη
γνώμη της σοβαρή) ανδρική συμπεριφορά, κατακτά συχνά θέσεις εξουσίας. Επειδή οι
άνδρες (το άρρεν φύλο) δεν φοβούνται μια γυναίκα απομίμηση ανδρός, ίσα
ίσα το αντίθετο συμβαίνει, αφού μπορεί να πράξει για λογαριασμό τους
(αντ' αυτών δηλαδή) πράγματα που επισύρουν την μήνιν της κοινωνίας.
Τσουρδά, ίσως να υπήρξαν διάσημες γυναίκες όπως π,χ, η κα Μέρκελ, η
μακαρίτισσα Θάτσερ, η Κοντολίζα Ράις, κλπ. </span></p><p><span><br />
η λέξη αυτή ανήκει σε επτανησιακό ιδίωμα και χρονολογείται η χρήση της
πριν από 150 χρόνια. Γύρω στο 1893 υπήρχε σε συχνή προφορική αναφορά. Μεταξύ 1920 και 1960 έλυνε κι έδενε, που λένε, λόγω της ανέλιξης
γυναικων και στην πολιτική σκηνη (φεμινιστικό κίνημα, ψηφος, υπουργοποιήσεις, κλπ) <br />τα
τσουρδά ήταν εναντιον του φεμινιστικου κινηματος, μια και πιστευαν οτι
οι γυναικες θα προκοψουν αν αποφασισουν να μιμηθουν τους ανδρες.</span></p><p><span><br />τη θυμηθηκα που την ελεγε η γιαγια μου</span></p><p><span>________________________</span></p><p><span>ΣΗΜ.1. δεν σχετίζεται με την λέξη "τσούγδω" της αργκό, που σημαίνει φαρμακόγλωσσα, επειδή οι πράξεις του τσουρδού έχουν σκοπιμότητα: να προοδεύσει μέσω της μίμησης των ανδρών.</span></p><p><span>ΣΗΜ.2. βεβαίως η λέξη αυτή έχει υποτιμητικό χαρακτήρα, ουδετεροποιώντας τη γυναίκα που αντιγράφει τα χειρότερα στοιχεία του ανδρικού χαρακτήρα, και χρησιμοποιείται αδιακρίτως από γυναίκες και άνδρες.<br /></span></p>Rodiahttp://www.blogger.com/profile/05376191142483735168noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-19259357.post-4646505902880342032021-03-02T15:54:00.004+02:002021-03-02T15:58:34.322+02:00ιστορίες από το μέλλον<p><span data-offset-key="bsb0r-0-0"><span data-text="true">ανεπίτρεπτη υγεία κατακλύζει τον πλανήτη. Τίποτα πλέον δεν προσβάλλει τον άνθρωπο. Ούτε ένα τόσο δα κρυολογηματάκι. Εδω και μερικούς αιώνες, ίσως και πάνω από πέντε, κανείς δεν πεθαίνει. Η έννοια του θανάτου είναι κάτι τι ακατανόητο, όπως και η έννοια της αναπηρίας. Στην εποχή μας, αν κοπεί κάποιο μέλος του σώματος αντικαθίσταται μοναχό του: ξαναφυτρώνει. Το ίδιο συμβαίνει και με τα εσωτερικά ζωτικά όργανα, αδένες, κλπ. Λένε ότι τα παλιά τα χρόνια οι άνθρωποι ήταν δυστυχισμένοι, επειδή ο πλούτος της Γης ήταν μοιρασμένος άνισα. Σήμερα, κανείς δεν ασχολείται με τον πλούτο της Γης, με τον πλούτο γενικά. Υπήρξε μια ημερομηνία σταθμός στην Ιστορια μας: η Τρίτη, 2 Μαρτίου 3.666, τότε που η Μεγάλη Κυρία έραψε την πρώτη ισοθερμική στολή, ναι, αυτή που όλοι φοράμε σήμερα, εδώ και 5 αιώνες τη φοράμε και νομίζουμε ότι πάντα "έτσι ήταν τα πράγματα". Ομως, δεν ήταν έτσι. Αρκεί ένα ξεφύλλισμα παλιών βιβλίων με εικόνες ή ένα πέρασμα από τα διεθνή μουσεία για να το καταλάβουμε. Η ισοθερμική στολή, η φούσκα που φοράμε από τη στιγμή που μπαίνουμε στον κόσμο και μεγαλώνει μαζί μας, αποδίδεται στην έμπνευση μιας σπουδαίας γυναίκας. Χάρη στη στολή αυτή, τη διάφανη φούσκα, ειμαστε προστατευμένοι από κάθε τι που θα μπορούσε να μας βλάψει: από ιούς, μικρόβια, καθώς και από θερμοκρασιακές μεταβολές. Είτε βρισκόμαστε στον Ισημερινό είτε στους πόλους, ένα και το αυτό. Η στολη αυτή προστατεύει και από εμάς τους ίδιους, από τις ορμές μας. Μια και η εξοικείωση με την εικόνα του σώματος είναι πλέον κάτι δεδομένο, κανείς δεν διανοείται να επέμβει σε άλλα σώματα με </span></span><span data-offset-key="bsb0r-0-0"><span data-text="true"><span data-offset-key="bsb0r-0-0"><span data-text="true">εξερευνητική ή άλλη </span></span>διάθεση. Επίσης, η στολή μας εξασφαλίζει, εκτός από άνετη κίνηση, και άνετο ύπνο. Ετσι, δεν χρειαζόμαστε ειδικά καταλύματα (σπίτια, ανάκτορα, κλπ, όπως λεγόντουσαν παλιά) με δωμάτια, κλπ, για διαμονή, ξεκούραση, επίδειξη πλούτου. Οι αφοδευτικές μας ανάγκες ικανοποιούνται από ένα σωληνάκι που εφαρμόζεται δυο φορές τη μέρα στο αποχετευτικό παγκόσμιο σύστημα. Τα προϊόντα αφόδευσης, μετατρεπόμενα αυτομάτως σε λιπάσματα, ενισχύουν την παγκόσμια βλάστηση από την οποία τρεφόμαστε με ένα άλλο σωληνάκι. Απλά πράγματα. Μετά, ξύπνησα!<br /></span></span></p>Rodiahttp://www.blogger.com/profile/05376191142483735168noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-19259357.post-27596132054119787642021-02-24T17:04:00.005+02:002021-02-24T17:04:46.097+02:00σέξι μέρες από το ημερολόγιο μιας καμασουτρέρας<p></p><div><div class="" dir="auto"><div class="ecm0bbzt hv4rvrfc e5nlhep0 dati1w0a" data-ad-comet-preview="message" data-ad-preview="message" id="jsc_c_d9"><div class="j83agx80 cbu4d94t ew0dbk1b irj2b8pg"><div class="qzhwtbm6 knvmm38d"><span class="d2edcug0 hpfvmrgz qv66sw1b c1et5uql rrkovp55 a8c37x1j keod5gw0 nxhoafnm aigsh9s9 d3f4x2em fe6kdd0r mau55g9w c8b282yb iv3no6db jq4qci2q a3bd9o3v knj5qynh oo9gr5id hzawbc8m" dir="auto"><div class="o9v6fnle cxmmr5t8 oygrvhab hcukyx3x c1et5uql ii04i59q"><div dir="auto" style="text-align: start;">Δευτέρα: Σήμερα σεξύπνησα νωρίς για να σεξσκονίσω το σπίτι. Πήρα ένα σεξσκονόπανο και σεξόρμησα εναντίον ακάρεων και βακτηρίων, ως ο Αρθούρος με το σεξκάλυμπερ. Τα βακτήρια και τα ακάρεα σεξαφανίστηκαν σχεδόν ολοσχερώς, ως να είχαν καταληφθεί υπό σεξστερητικού συνδρόμου. Με δυο λόγια, τα γάμησε το σεξκονόπανο! Πιθανολογώ ότι το ευχαριστήθηκαν, μια και ώσπου να μεσεξημεριάσει είχαν επανακαταλάβει τις θέσεις τους.</div><div dir="auto" style="text-align: start;"> </div></div><div class="o9v6fnle cxmmr5t8 oygrvhab hcukyx3x c1et5uql ii04i59q"><div dir="auto" style="text-align: start;">Τρίτη: Σημειώνω ότι λατρεύω τις ιστορίες με σεξόανα, πλένω πάντα με Εσσεξ, απαντώ θαρρετά σε άσεμνες προτάσεις με ένα "σέξις και ξερός", στο τάβλι φέρνω απανωτές σεξάρες, και ο καλός μου είναι σεξαφανισμένος αυτές τις μέρες.</div><div dir="auto" style="text-align: start;"> </div></div><div class="o9v6fnle cxmmr5t8 oygrvhab hcukyx3x c1et5uql ii04i59q"><div dir="auto" style="text-align: start;">Τετάρτη: Στην τιβί βλέπω ανελιπώς σεξαπτέρυγα να τραγουδούν και να χορεύουν σέξφρενα, χωρίς να παραλείπω ταινίες με σεξιππόλυτους, με κίνδυνο να υποστώ τα σεξάσφαιρα πυρά του (σεξκάστοτε) συντρόφου μου.</div><div dir="auto" style="text-align: start;"> </div></div><div class="o9v6fnle cxmmr5t8 oygrvhab hcukyx3x c1et5uql ii04i59q"><div dir="auto" style="text-align: start;">Πέμπτη: Λένε ότι οι γάτες είναι σεξάψυχες και οι γάτοι σεξεδιάντοποι, αλλά δεν το πιστεύω. Αντιθέτως, είμαι βεβαία ότι ο κ. Αλφρέντο Μασταξίνι είναι σεξυστής, όσο επιμένει να σεξενίζει όλα τα σέξκοντα και να τραγουδά μαζί τους πρίμο σεξκόντο.</div><div dir="auto" style="text-align: start;"> </div></div><div class="o9v6fnle cxmmr5t8 oygrvhab hcukyx3x c1et5uql ii04i59q"><div dir="auto" style="text-align: start;">Παρασκευή: Σήμερα ο καλός μου έφτασε σεξαντλημένος εντελώς, αφού είχε απαγγείλει σε μια σεξφοριακή υπάλληλο δεκασέξι χωρία απο τη σεξτάδα. Την επόμενη φορά θα πάω εγώ στη σεξφορία να πιάσω τον σέξφορο να τον περάσω γενεές δεκατέσσεξις.</div><div dir="auto" style="text-align: start;"> </div></div><div class="o9v6fnle cxmmr5t8 oygrvhab hcukyx3x c1et5uql ii04i59q"><div dir="auto" style="text-align: start;">Σάββατο: Η μπακάλισσα λέει ότι μ' αυτά και μ' αυτά πάμε για σεξτατορία ολοσούμπιτοι, αλλά ο μανάβης την διασεξεύδει: Ανήκομεν εις την Γδύσιν, λέει και τον πιστεύω.</div><div dir="auto" style="text-align: start;"> </div></div><div class="o9v6fnle cxmmr5t8 oygrvhab hcukyx3x c1et5uql ii04i59q"><div dir="auto" style="text-align: start;">Κυριακή: Σήμερα λέω να σεξκουραστώ λίγο, μη πάθω καμιά υπερκώφωση!</div><div dir="auto" style="text-align: start;">--------------</div><div dir="auto" style="text-align: start;">ΛΕΞΙΛΟΓΙΟ:</div><div dir="auto" style="text-align: start;">Σεξόανο: αγριόφατσα, μάγκας σεξομανής, κλπ</div><div dir="auto" style="text-align: start;">Εσσεξ: καθαρό σεξ</div><div dir="auto" style="text-align: start;">Σέξις και ξερός: απάντηση προς άσεμνον επίθεσιν</div><div dir="auto" style="text-align: start;">Σεξάρες: απανωτές εξάρες στο τάβλι</div><div dir="auto" style="text-align: start;">Σεξαπτέρυγα: άγγελοι χωρίς φτερά</div><div dir="auto" style="text-align: start;">Σεξαφανισμένος: αυτός που γαμεί πολύ</div><div dir="auto" style="text-align: start;">Σεξιππόλυτος: αρχαίος νέος και ωραίος</div><div dir="auto" style="text-align: start;">Σεξάψυχες: ...***... (για γάτες)</div><div dir="auto" style="text-align: start;">Σεξάσφαιρο: μμμ...</div><div dir="auto" style="text-align: start;">Σεξεδιάντοπος: ανθεκτικός στο σεξ (χωρίς ντόπα)</div><div dir="auto" style="text-align: start;">Σεξενίζω: αρχαίον ελληνικόν ρήμα, δηλούν υπερβολικήν φιλοξενίαν</div><div dir="auto" style="text-align: start;">Σέξκοντο: ._</div><div dir="auto" style="text-align: start;">Σεξαντλημένος: χρησ. για «καμάκια» τζούφια!</div><div dir="auto" style="text-align: start;">Σεξκάλυμπερ: η ζώνη αγνότητος στην εποχή του βασιλιά Αρθούρου. κατ' επεκτ. το καταστροφικόν δι αυτήν ξίφος. βλ. φιλμ</div><div dir="auto" style="text-align: start;">Σεξτάτορας: τρεις φορές ισχυρότερος του δικτάτορα -στην κλίμακα τάτορ πάντα, μη πάει ο νους στο πονηρό</div><div dir="auto" style="text-align: start;">Σεξάδα, η: έπος γραμμένο απο γνωστό ψυχίατρο σεξολόγο, όπου περιγράφεται η μάχη των δύο φύλων (πρβλ. Ιλιάδα, Κουκουτουζιάδα, κλπ)</div><div dir="auto" style="text-align: start;">Σεξυστής: ο κ. Αλφρέντο Μασταξίνι (που έχει φαγούρα)</div><div dir="auto" style="text-align: start;">---------------------</div><div dir="auto" style="text-align: start;">Περιττό να προσθέσω ότι έχει σεξκινήσει η σεξκαφή του απέναντι οικοπέδου. Σέξπτομαι να σεξγράφω όλες τις οικοδογαμικές σεξεργασίες μετά πάσης λεπτομερείας. </div><div dir="auto" style="text-align: start;"><span class="d2edcug0 hpfvmrgz qv66sw1b c1et5uql rrkovp55 a8c37x1j keod5gw0 nxhoafnm aigsh9s9 d3f4x2em fe6kdd0r mau55g9w c8b282yb iv3no6db jq4qci2q a3bd9o3v knj5qynh oo9gr5id hzawbc8m" dir="auto"><div class="kvgmc6g5 cxmmr5t8 oygrvhab hcukyx3x c1et5uql ii04i59q"><div dir="auto" style="text-align: start;">(2006, στην εποχή της αθωότητας)</div></div><div class="o9v6fnle cxmmr5t8 oygrvhab hcukyx3x c1et5uql ii04i59q"><div dir="auto" style="text-align: start;">(αφισεξοκόλληση στο χαρτοσέξι πόντικα)</div></div></span>μεταφορά από εδώ: <span><a class="oajrlxb2 g5ia77u1 qu0x051f esr5mh6w e9989ue4 r7d6kgcz rq0escxv nhd2j8a9 nc684nl6 p7hjln8o kvgmc6g5 cxmmr5t8 oygrvhab hcukyx3x jb3vyjys rz4wbd8a qt6c0cv9 a8nywdso i1ao9s8h esuyzwwr f1sip0of lzcic4wl py34i1dx gpro0wi8" href="https://rodiat5.blogspot.com/2006/11/blog-post_11.html?fbclid=IwAR3Um2kA69nPm-S1s3Mbu2y9U0lK3GMwnaeFSMylnM6km6ZPCNa2pgHBS74" rel="nofollow noopener" role="link" tabindex="0" target="_blank">https://rodiat5.blogspot.com/2006/11/blog-post_11.html</a></span></div></div></span></div></div></div></div></div>Rodiahttp://www.blogger.com/profile/05376191142483735168noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-19259357.post-10749359612942169652021-02-22T02:24:00.009+02:002021-02-22T02:24:54.956+02:00επιδιορθώνω το κέφι!<p> -έλα, θα σου φτιάξω το κέφι!</p><div><div class="" dir="auto"><div class="ecm0bbzt hv4rvrfc e5nlhep0 dati1w0a" data-ad-comet-preview="message" data-ad-preview="message" id="jsc_c_37"><div class="j83agx80 cbu4d94t ew0dbk1b irj2b8pg"><div class="qzhwtbm6 knvmm38d"><span class="d2edcug0 hpfvmrgz qv66sw1b c1et5uql rrkovp55 a8c37x1j keod5gw0 nxhoafnm aigsh9s9 d3f4x2em fe6kdd0r mau55g9w c8b282yb iv3no6db jq4qci2q a3bd9o3v knj5qynh oo9gr5id hzawbc8m" dir="auto"><div class="kvgmc6g5 cxmmr5t8 oygrvhab hcukyx3x c1et5uql ii04i59q"><div dir="auto" style="text-align: start;">-δεν θέλω να μου φτιάξεις τίποτα.</div><div dir="auto" style="text-align: start;">-μα.. σε νιώθω χάλια..</div><div dir="auto" style="text-align: start;">-ε, και; αφού ΕΙΜΑΙ χάλια!</div><div dir="auto" style="text-align: start;">-και.. δεν θέλεις να σου φτιάξω το κέφι;</div><div dir="auto" style="text-align: start;">-ΟΧΙ.</div><div dir="auto" style="text-align: start;">-μα γιατί; αφού το λες κιόλας πώς είσαι χάλια..</div><div dir="auto" style="text-align: start;">-δικό μου είναι το κέφι και το θέλω χαλασμένο!</div><div dir="auto" style="text-align: start;">-καλάάά...</div><div dir="auto" style="text-align: start;">-και μη μιλάς! πάψε πια, δεν θέλω ούτε να σ' ακούω!</div><div dir="auto" style="text-align: start;">-......... (φεύγει αθόρυβα) </div><div dir="auto" style="text-align: start;"> </div></div><div class="o9v6fnle cxmmr5t8 oygrvhab hcukyx3x c1et5uql ii04i59q"><div dir="auto" style="text-align: start;">(Ταχύδραμα, 2018)</div></div></span></div></div></div></div></div>Rodiahttp://www.blogger.com/profile/05376191142483735168noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-19259357.post-77532143931529214252021-01-26T16:44:00.004+02:002021-01-26T16:44:51.798+02:00ένα από τα θαύματα του ήλιου<div><div class="" dir="auto"><div class="ecm0bbzt hv4rvrfc e5nlhep0 dati1w0a" data-ad-comet-preview="message" data-ad-preview="message" id="jsc_c_1kf"><div class="j83agx80 cbu4d94t ew0dbk1b irj2b8pg"><div class="qzhwtbm6 knvmm38d"><span class="d2edcug0 hpfvmrgz qv66sw1b c1et5uql rrkovp55 a8c37x1j keod5gw0 nxhoafnm aigsh9s9 d3f4x2em fe6kdd0r mau55g9w c8b282yb iv3no6db jq4qci2q a3bd9o3v knj5qynh oo9gr5id hzawbc8m" dir="auto"><div class="kvgmc6g5 cxmmr5t8 oygrvhab hcukyx3x c1et5uql ii04i59q"><div dir="auto" style="text-align: start;">Σαν έπεσε η ήλιος στους άσπρους σου κοπτήρες,</div><div dir="auto" style="text-align: start;">το γέλιο σου άναψε μεμιάς σαρανταδυό λαμπτήρες.</div><div dir="auto" style="text-align: start;">Αχ! πόσο εκτυφλωτικός ο άσπρος σου κοπτήρ!</div><div dir="auto" style="text-align: start;">Αν ήταν νύχτα θά 'λεγα πως ήσουνα βαμπίρ!</div></div></span></div></div></div></div></div>Rodiahttp://www.blogger.com/profile/05376191142483735168noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-19259357.post-59286031622927860722021-01-01T12:48:00.000+02:002021-01-01T12:48:18.250+02:00Το Τρίξιμο των Πατωμάτων<p> Ολο "αύριο" και "αύριο" και "θα", "θα", "θα", </p><p>περνούν οι μέρες</p><p>και τις νύχτες τρίζουν τα σανίδια των πατωμάτων, </p><p>λες και από κάτω τους υπάρχουν πεπιεσμένοι γίγαντες</p><p>που βαριανασαίνουν,</p><p>αλλά μπορεί και το ίδιο το ξύλο να στενάζει,</p><p>τα σανίδια να στενάζουν,</p><p>να στενάζουν υποφέροντας,</p><p>βασανισμένα από τα καρφιά,</p><p>που τα κρατάνε κολλημένα το ένα στο άλλο,</p><p>έτσι ώστε να σχηματίζουν </p><p>τη γνώριμη οριζόντια επιφάνεια,</p><p>όπου όλοι εμείς πατάμε πάνω της,</p><p>-άλλοτε βηματίζοντας απαλά</p><p>κι άλλοτε χοροπηδώντας βάρβαρα-</p><p>περιμένοντας να ξημερώσει,</p><p>για να ξαναρχίσουμε όλα αυτά </p><p>τα "αύριο" και "αύριο" και τα "θα", "θα", "θα"...</p><p>με την προσμονή του βέβαιου πλέον νυχτερινού</p><p>τριξίματος των πατωμάτων.</p><p>_________________</p><p>γράφτηκε σήμερα, 1η Ιανουαρίου 2021, ώρα 04:00 - 04:05 π.μ.<br /></p>Rodiahttp://www.blogger.com/profile/05376191142483735168noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-19259357.post-1442613778224885882020-12-21T17:15:00.002+02:002020-12-21T17:23:59.511+02:00η τελική μετάλλαξη του κορονοϊού<p> Σήμερα λοιπόν, ξύπνησα με ένα όνειρο που θα μπορούσε να είναι και πραγματικό, με μια σκέψη που βασάνισε ολόκληρη τη νύχτα το μυαλό μου, μια σκέψη που είπα να την βάλω σε λέξεις, που ίσως να σώσουνε τον κόσμο από την τρέλλα που έχει πήξει την ατμόσφαιρα.</p><p></p><p>Πάμε λοιπόν.</p><p>Σε μια ασιατική χώρα ζει μια επιστήμων βιολόγος, με ελληνική καταγωγή φυσικά, η Ρίκα Κρις, η οποία έβαλε στόχο να βρει τη λύση στο πρόβλημα των κορονοϊών και όχι απλώς μια κάποια λύση, αλλά την καλύτερη λύση, και τη βρήκε! </p><p>Μετά από πειράματα που κράτησαν μια δεκαετία περίπου, ένα πρωΐ, μετά από κάποιο όνειρο καθώς φαντάζομαι, δοκίμασε να στάξει λίγες σταγόνες από χυμό αβοκάντο στον πειραματικό σωλήνα όπου φύλαγε το πρόσφατο απόθεμα κορονοϊών. Κατόπιν, πήγε στη βεράντα κι άπλωσε την αρίδα της στην αγαπημένη της πολυθρόνα από μπαμπού. Εκλεισε τα μάτια για μισή ωρίτσα, περιμένοντας το αποτέλεσμα του πειράματός της.</p><p>Τη στιγμή που θεώρησε ότι ο χυμός του αβοκάντο ίσως να είχε αντιδράσει κάπως με αυτά τα σιχαμένα πλασματίδια, που ούτε πλασματίδια μπορούσε να τα πει κανείς, μια και αποτελούν ιδιαίτερη κατηγορία ειδών στον πλανήτη, επειδή ούτε ζώα είναι ούτε φυτά, σηκώθηκε από το προσωρινό χουζούρεμα, άνοιξε την πόρτα του εργαστηρίου και τι να δει! Οι μικροσκοπικοί κορονοϊοί, οι εντελώς αόρατοι και μυστηριώδεις, είχαν αποκτήσει ένα μέγεθος ικανό ώστε να διακρίνονται πλέον πεντακάθαρα: είχαν γίνει σαν χρωματιστοί βώλοι, σαν γκαζές μάλλον, επειδή γυαλίζαν κιόλας στις ακτίνες του ήλιου.</p><p>Η Ρίκα Κρις, ξετρελλάθηκε κι άρχισε να χοροπηδάει από τη χαρά της! Ενα Νόμπελ τουλάχιστον το είχε στην τσέπη, χώρια οι διάφορες άλλες διακρίσεις. Αυτά όμως θα ερχόντουσαν αργότερα, έδιωξε τις εγωϊστικές σκέψεις και στρώθηκε στη δουλειά. Επρεπε να συντάξει το συνοδευτικό άρθρο όπου θα εξηγούσε τη μέχρι τώρα εργασία της, όλο το σκεπτικό, το πώς, πότε και γιατί, όλα αυτά που κάνουν τους επιστήμονες να ανακαλύπτουν καινούργια πράγματα. </p><p>Παράλληλα, θα έπρεπε να εξετάσει αν η ανακάλυψή της ήταν πραγματικά χρήσιμη για την ανθρωπότητα, βεβαίως. Αν ήταν άχρηστη ή, ακόμα χειρότερα, βλαβερή, δεν θα έβγαζε κιχ, που λένε, θα έθαβε το αποτέλεσμα σε βάθος τέτοιο που να μη την έβρισκαν οι έλικες της φαιάς ουσίας του εγκεφάλου της στον αιώνα τον άπαντα!</p><p>Φόρεσε γάντια και μάσκα και, παράτολμα φερόμενη, βούτηξε τα δάχτυλα του αριστερού της χεριού -ήταν αριστερόχειρας, βλέπεις- στο μπολ με τις φαινομενικές γκαζές. Ανάδευσε απαλά και ξεχύθηκαν υπέροχα αρώματα! Γνώριζε καλά από αρώματα η Ρίκα, επειδή η πρώτη της δουλειά στην Ασία ήταν σε εργοστάσιο παραγωγής αρωμάτων. Ωραία, είπε μέσα της, καλό αυτό, αλλά για να δούμε παρακάτω...</p><p>Ετοίμασε διάφορα αντιδραστήρια, ή όπως τις λένε τελοσπάντων αυτές τις μαγικές συσκευές που χρησιμοποιούν οι βιολόγοι για τα πειράματά τους, για να εξετάσει με τη σειρά τι μέρος λόγου είναι αυτά τα σφαιρικά πραγματάκια. Τα μπαλάκια άρχισαν να αποκαλύπτουν σιγά σιγά τα μυστικά τους, στην αρχή τί δεν ήταν: Πρώτα πρώτα, δεν είναι τοξικά, δεν περιέχουν κανένα δηλητήριο, δηλαδή. Αυτό είναι το βασικό, σκέφτηκε η Ρίκα κι έβγαλε τα γάντια.</p><p>Εβαλε ένα μπαλάκι στον πάγκο κι άρχισε να το κόβει σε φέτες, να δει τι έχουν μέσα, και βρήκε αέρα! Μάλιστα. Ηταν φούσκες, λοιπόν, δεν ήταν συμπαγή. Αχα! αναστέναξε κι άναψε τσιγάρο. Δεν ήταν συστηματική καπνίστρια, αλλά ένα τσιγαράκι στο τόσο βοηθάει τη σκέψη, αυτή ήταν ανέκαθεν η θεωρία της. Παρακολουθώντας από το ανοιχτό παράθυρο ένα πιθηκάκι να φέρνει τούμπες παίζοντας με μια πλαστική σακκούλα -μα πού βρέθηκε κι αυτή η σακκούλα; θα μάλωνε τον επιστάτη του εργαστηρίου γι αυτό, αλλά αργότερα- έστρεψε για λίγο το βλέμμα προς τον πάγκο.</p><p>Αυτό που είδε, την αποσβώλωσε, ήταν εντελώς αναπάντεχο, κόντεψε να μείνει σέκος επιτόπου: ο καπνός του τσιγάρου της πήγαινε φυσέκι κατευθείαν προς το μπολ με τα μπαλάκια! Η ανακάλυψη του αιώνα, μη πω και της χιλιετίας! Τα μπαλάκια απορροφούν τους ρύπους του περιβάλλοντος, αυτό κι αν είναι έκπληξη πια!</p><p>Υστερα από αυτές τις ιδιοτητες, το άρωμα και την απορρόφηση των ρύπων, τι θα μπορούσε να την εκπλήξει; Εχοντας αφεθεί σε ονειροπολήσεις πρώτου μεγέθους, το πιθήκι πήδηξε μέσα στο εργαστήριο εξακολουθώντας να παίζει με την πλαστική σακκουλίτσα και, πριν προλάβει να το διώξει, η σακκουλίτσα είχε εξαφανιστεί: την έφαγαν τα κορονοϊομπαλάκια, εκβάλλοντας έναν ήχο μυστηριωδώς απολαυστικό!! </p><p>Η Ρίκα δεν πίστευε στα μάτια, στη μύτη και, μόλις τώρα δα, στα αυτιά της. Οχι μόνο είχε καταφέρει, χάρη στην καλή της τύχη και μόνο, να εξολοθρεύσει τον μεγάλο εχθρό της ανθρωπότητας, αλλά να αποκαλύψει τα μυστικά του προτερήματα, τα ωφελιμότατα για τον πλανήτη και το είδος των ανθρώπων. Μάλιστα. Και όλα αυτά συνέβησαν μετά από ένα εμπνευσμένο όνειρο.<br /></p><p>Τελικό συμπέρασμα: Μην υποτιμάμε τα όνειρα!</p><p>(συνεχίζεται, όταν μου κάνει ξανά κλικ ή όταν ονειρευτώ τη συνέχεια)<br /></p>Rodiahttp://www.blogger.com/profile/05376191142483735168noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-19259357.post-27914994876364323102020-11-20T00:36:00.004+02:002020-11-20T00:36:55.277+02:00η Καταστολή, η Πρόληψη και η Ανθρωπιά πάν' κυνήγι<p> <span style="color: #666666; font-size: 180%;">Το παραμύθι εξαντλείται στον τίτλο του</span><br /></p><p><br />Παρ'
όλ' αυτά, θα προσπαθήσω να του δώσω μια ευκαιρία παραπάνω, μήπως, με τη
γλώσσα του παραμυθιού, αυτός ο τίτλος, εκφραστεί καλύτερα.<br /><br />Μια
φορά κι έναν καιρό, ζούσε μια φτωχή κοπέλα που τη λέγαν Ανθρωπιά, σε ένα
μικρό καλυβάκι, στο ξέφωτο του δάσους με τα πουρνάρια. Συχνά,
ερχόντουσαν δυο επισκέπτριες από τη γειτονική πόλη στο καλυβάκι της, για
να την πείσουν ότι είναι καλύτερα να ζει κοντά στον πολιτισμό και ν'
αφήσει το δάσος με τ' αγρίμια και τα θηρία, άσε που δεν υπάρχει
ηλεκτρισμός στο δάσος, κλπ κλπ, κι άλλα τέτοια της λέγαν για να την
παραμυθιάσουνε ν' αφήσει τη βολή της. <br /><br />Οι επισκέπτριες της
Ανθρωπιάς ήταν οι δυο βαθύπλουτες αδελφές, η Καταστολή και η Πρόληψη, οι
οποίες ήθελαν με κάθε θυσία ν' αποκτήσουν την Ανθρωπιά και να τη βάλουν
στη δούλεψή τους. Δρούσαν μαζί μεν, αν και καθεμιά για λογαριασμό της
ήθελε τη φτωχειά κοπέλα, για τούτο κατάστρωναν σχέδια επί σχεδίων πώς να
την καταφέρουν να πάει μαζί τους και να την έχουν στη δούλεψή τους. Η
Ανθρωπιά βλέπετε, είχε το χάρισμα να εξομαλύνει καταστάσεις, να βρίσκει
άλλοθι στα εγκλήματά τους, με αυτό το αγνό βλέμμα που διέθετε να πείθει
κάθε δικαστή και κάθε αστυνόμο για την αθωότητα των πάντων. Η Ανθρωπιά
ήταν απαραίτητη στις δυο πλούσιες αδελφές.<br /><br />- Μόνο εγώ μπορώ να πείσω την Ανθρωπιά να έρθει στην πολιτεία, έλεγ' η Καταστολή.<br />- Λάθος κάνεις αδελφή, εμένα θ' ακούσει πιο εύκολα, έλεγε η Πρόληψη.<br />-
Και γιατί να σ' ακούσει; Τα βιβλιαράκια που της φέρνεις τα διαβάζει
καλύτερα μοναχή της, τι να την κάνει την πολιτεία; Ενώ εγώ.. στην
ανάγκη, της ρίχνω και ένα μπερντάχι ξεγυρισμένο και να δεις που θά 'ρθει
σούρνοντας.<br />- Μα τι λες τώρα αδερφή; Μαζί με τα βιβλιαράκια που λες,
την παραμυθιάζω και με την τεχνολογία, τις εφευρέσεις, την τηλεόραση...
τρέχοντας θά 'ρθει, από περιέργεια.<br /><br />Με τα πολλά, με τη βοήθεια
και του ηλεκτρικού ρεύματος που δεν έλεγε να φτάσει καμιά φορά στο
δάσος, με την περιέργεια της Ανθρωπιάς να δει επιτέλους τι είναι αυτό
που το λένε "τηλεόραση", με κάτι πονάκια που εμφανίστηκαν με την
υγρασία, νά'σου τη μια μέρα η Ανθρωπιά στην πόλη! Και πού να πάει; Πήγε
γραμμή στο πλουσιόσπιτο των κοπελούδων που εγνώριζε.<br /><br />Η αλήθεια
είναι πως ο τρόπος της Πρόληψης είχε πιάσει τόπο. Δεν νομίζω ότι η
Ανθρωπιά θα υπάκουε στη βία που πρότεινε η Καταστολή.<br /><br />Τελοσπάντων,
βρεθήκανε και οι τρεις μαζί στην πόλη και πήγαιναν σινεμά, πήγαιναν
θέατρο, πήγαιναν στα μπουζούκια, πήγαιναν στο Μέγαρο, πήγαιναν σε
εκθέσεις, κάποια στιγμή βαρέθηκαν, ψώνισαν τρία όπλα κυνηγετικά,
γράφτηκαν στον κυνηγετικό όμιλο της πολιτείας, κι ένα πρωί ξεκίνησαν να
πάν κυνήγι. Πού αλλού θα πήγαιναν; Στο δάσος με τα πουρνάρια φυσικά. Η
Ανθρωπιά τα ήξερε απέξω κι ανακατωτά τα κατατόπια του.<br /><br />Είχανε πάρει μαζί και κάτι μεγάλες τσάντες και μαχαιράκια μικρά για να μάσουν χορταράκια. <br /><br />- Αφού θα μάσουμε χόρτα, τι τα θέλουμε τα όπλα; ρώτησε η Ανθρωπιά.<br />- Ε, και πώς θα κυνηγήσουμε χωρίς όπλα; είπαν οι δυο αδελφές.<br /><br />Η Ανθρωπιά δεν ήξερε τι θα πει κυνήγι, τα όπλα τα ήξερε για σκοποβολή, έτσι αυτό κατάλαβε, ότι "κυνήγι σημαίνει σκοποβολή".<br /><br />Στο
δάσος μέσα έγινε το έλα να δεις. Οι αδερφές βάλαν στο σημάδι την
Ανθρωπιά που μάζευε χόρτα, εκείνη δεν ήξερε από ποια να πρωτοφυλαχτεί,
από την Καταστολή ή από την Πρόληψη; Κι οι δυο τους, σαν μανιακές ήθελαν
το τομάρι της Ανθρωπιάς.<br /><br />Γιατί η Ανθρωπιά δεν είναι ακέρια παρά
μονάχη της. Ούτε Πρόληψη ούτε Καταστολή φέρνουν αληθινή Ανθρωπιά. Μια
Ανθρωπιά γιαλαντζί φέρνουν, ένα περίβλημα Ανθρωπιάς, ένα πουκάμισο
αδειανό -που λέει κι ο Ποιητής- και όποιος έχει καταλάβει, κατάλαβε.</p><p>_______________</p><p>ΣΗΜ. μεταφορά απο εδώ: <a href="http://rodiat5.blogspot.com/2006/11/blog-post_116482099358954387.html">http://rodiat5.blogspot.com/2006/11/blog-post_116482099358954387.html</a><br /></p>Rodiahttp://www.blogger.com/profile/05376191142483735168noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-19259357.post-17605967765139753872020-11-18T21:59:00.002+02:002020-11-18T21:59:19.109+02:00παρελθόν, παρόν, μέλλον<p> <span class="d2edcug0 hpfvmrgz qv66sw1b c1et5uql rrkovp55 a8c37x1j keod5gw0 nxhoafnm aigsh9s9 d3f4x2em fe6kdd0r mau55g9w c8b282yb iv3no6db jq4qci2q a3bd9o3v knj5qynh oo9gr5id hzawbc8m" dir="auto">ατενίζοντας το μέλλον με αισιοδοξία και το παρόν με ουσιοδοξία, το παρελθόν ξεμένει ανοστάλγητον</span></p>Rodiahttp://www.blogger.com/profile/05376191142483735168noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-19259357.post-51421039817340938242020-11-18T18:40:00.001+02:002020-11-18T18:40:19.783+02:00τιμή στους άγνωστους<p> εγκαινιάζω σήμερα ένα καινούργιο tag (=ετικέττα): τα "τσιτάτα"</p><p>1. <span class="d2edcug0 hpfvmrgz qv66sw1b c1et5uql rrkovp55 a8c37x1j keod5gw0 nxhoafnm aigsh9s9 d3f4x2em fe6kdd0r mau55g9w c8b282yb iv3no6db jq4qci2q a3bd9o3v knj5qynh oo9gr5id hzawbc8m" dir="auto">Τιμή
στους άγνωστους: αντιστέκονται, πολεμάνε, σκοτώνονται, βασανίζονται,
δολοφονούνται, χάνονται, άγνωστοι μεταξύ αγνώστων. Μετά, στο δρόμο που
ανοίχτηκε, έρχονται οι γνωστοί να γράψουν στα μέτρα τους την Ιστορία.</span></p>Rodiahttp://www.blogger.com/profile/05376191142483735168noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-19259357.post-8147401890895826232020-10-18T17:40:00.006+03:002020-10-18T17:40:31.412+03:00πώς μια γυναίκα κρατάει έναν άντρα<p> <span class="d2edcug0 hpfvmrgz qv66sw1b c1et5uql rrkovp55 a8c37x1j keod5gw0 nxhoafnm aigsh9s9 d3f4x2em fe6kdd0r mau55g9w c8b282yb iv3no6db jq4qci2q a3bd9o3v knj5qynh oo9gr5id hzawbc8m" dir="auto"></span></p><div class="kvgmc6g5 cxmmr5t8 oygrvhab hcukyx3x c1et5uql ii04i59q"><div dir="auto" style="text-align: start;">Η κυρία Ερμιόνη, Ερη για τον κύκλο της στα Β.Π., έμαθε ότι ο (υψηλά ιστάμενος) σύζυγος την απατά με την (ωραιοτάτη) σύζυγο του γερμανού πρέσβη και έλαβε τα μέτρα της. Την ημέρα της δεξίωσης στην εν λόγω πρεσβεία, όπου ήταν επίτιμος καλεσμένος ο σύζυγος, έχωσε όλα τα πουκάμισα μαζί με τις γραβάτες του λατρευτού της στο πλυντήριο και βούλιαξε όλα του τα κοστούμια στο ζεματιστό νερό της μπανιέρας. </div><div dir="auto" style="text-align: start;"> </div><div dir="auto" style="text-align: start;">Οταν ο σύζυξ σηκώθηκε από τη μεσημεριανή του σιέστα (είχε ξαπλώσει ολίγον τι για να φρεσκάρει το δέρμα του προσώπου) άνοιξε τα ντουλάπια του ντρέσσινγκ-ρουμ για να διαλέξει τα κατάλληλα ρούχα, αλλά τα βρήκε άδεια. Αφαντα τα κοστούμια, άφαντες οι γραβάτες, άφαντα τα ωραία του πουκάμισα. Η πρώτη του σκέψη ήταν ότι μάλλον θα είχαν έρθει τα κοστούμια απο το καθαριστήριο και δεν θα πρόλαβε η αγαπημένη του συμβία να τα τακτοποιήσει. </div><div dir="auto" style="text-align: start;"> </div><div dir="auto" style="text-align: start;">Τα πουκάμισα υπέθεσε ότι θα βρίσκονταν στο σιδερωτήριο και εζήτησε από την υπηρεσία να του φέρει δυο τρία να διαλέξει. Για τις γραβάτες δεν εύρισκε εξήγηση. </div><div dir="auto" style="text-align: start;"> </div><div dir="auto" style="text-align: start;">"Πού είναι τα ρούχα μου;" ρώτησε την κοπέλα, που δήλωσε πανικόβλητη ότι δεν εγνώριζε τίποτε απολύτως. "Πού είναι η κυρία σου;" ξαναρώτησε λαβαίνοντας την απάντηση "είπε ότι πηγαίνει στους γονείς της, κύριε". Ο υψηλά ιστάμενος κύριος μπήκε στο λουτρό και, αντικρύζοντας τη μπανιερα, κόντεψε να πάθει αποπληξία. </div><div dir="auto" style="text-align: start;"> </div><div dir="auto" style="text-align: start;">Ακουσε τον γνώριμο θόρυβο από το δωματιάκι του πλυντηρίου, άνοιξε την πόρτα και είδε να στροβιλίζεται μέσα στο χρήσιμο αυτό μηχάνημα ένα πολύχρωμο σμήνος ρούχων. "Αποκλείεται να είναι αυτά τα πουκάμισά μου" σκέφτηκε και, αφού σταμάτησε την πλύση, άνοιξε το πλυντήριο ανακαλύπτοντας ότι, όντως, αυτά ήταν τα πουκάμισά του που είχαν μπερδευτεί με τις γραβάτες. </div><div dir="auto" style="text-align: start;"> </div><div dir="auto" style="text-align: start;">Μια περιουσία ρούχα κατεστραμένη, δηλαδή. Βγήκε με τα σώβρακα στο καθιστικό, αγνοώντας τα μάτια της καμαριέρας, της μαγείρισας και του σωφέρ που τον κοίταζαν σαν εξωγήινο. Τηλεφώνησε στα πεθερικά του "α, εσύ είσαι αγάπη μου; τα ρούχα σου τα βρήκες;" άκουσε τη φωνή της γυναίκας του να τον ρωτά και "ναι, μωράκι μου, τα βρήκα" της απάντησε. Εκτοτε, το ζεύγος ζει μέλι-γάλα, κάτι σαν μήνα του μέλιτος διαρκείας.</div><div dir="auto" style="text-align: start;">____________________ <br /></div></div><p></p><div><div class="" dir="auto"><div class="ecm0bbzt hv4rvrfc e5nlhep0 dati1w0a" data-ad-comet-preview="message" data-ad-preview="message" id="jsc_c_fr"><div class="j83agx80 cbu4d94t ew0dbk1b irj2b8pg"><div class="qzhwtbm6 knvmm38d"><span class="d2edcug0 hpfvmrgz qv66sw1b c1et5uql rrkovp55 a8c37x1j keod5gw0 nxhoafnm aigsh9s9 d3f4x2em fe6kdd0r mau55g9w c8b282yb iv3no6db jq4qci2q a3bd9o3v knj5qynh oo9gr5id hzawbc8m" dir="auto"><div class="o9v6fnle cxmmr5t8 oygrvhab hcukyx3x c1et5uql ii04i59q"><div dir="auto" style="text-align: start;">ΣΗΜ.1. Η ιστορία είναι αληθινή, μου τη διηγήθηκε η ίδια η Ερη θέλοντας να με συμβουλέψει πώς μια γυναίκα κρατάει έναν άντρα εξαρτημένον από τα καλοσιδερωμένα πουκάμισα. Σημειώνω ότι η περιουσία και η θέση του υψηλά ιστάμενου συζύγου, ήταν εξασφαλισμένη απο τον πεθερό του. Αρα, η συμβουλή της Ερης είναι μάλλον άκυρη: δεν αρκούν τα πουκάμισα!</div><div dir="auto" style="text-align: start;">ΣΗΜ2. Τα ονόματα δεν έχουν καμμία σχέση με τα πραγματικά.</div></div></span></div></div></div></div></div>Rodiahttp://www.blogger.com/profile/05376191142483735168noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-19259357.post-79133909146319695952020-10-14T19:12:00.008+03:002020-10-14T19:12:51.020+03:00τι τρέχει;<p><span class="d2edcug0 hpfvmrgz qv66sw1b c1et5uql rrkovp55 a8c37x1j keod5gw0 nxhoafnm aigsh9s9 d3f4x2em fe6kdd0r mau55g9w c8b282yb iv3no6db jq4qci2q a3bd9o3v knj5qynh oo9gr5id hzawbc8m" dir="auto">Εκλεισα
τον υπολογιστή και πήγα για ύπνο. Πριν κοιμηθώ, αυτόν τον καιρό
ξαναδιαβάζω ολίγη Οδύσσεια. Πάνω που θα μ' έπαιρνε ο ύπνος, ακούω
φασαρία, σηκώνομαι να δω τι τρέχει και βλέπω να έχει ανοίξει η τιβί και
να παίζει. Κλείνω την οθόνη, αλλά εξακολουθεί να ακούγεται ήχος. Τραβάω
την πρίζα και ξαναπέφτω να κοιμηθώ, αλλά σε λίγο η φασαρία ξαναρχίζει.
Ξανατρέχω να δω τι συμβαίνει και, αυτή τη φορά είναι το ραδιόφωνο που
παίζει κάτι στη διαπασών. Το κλείνω, αλλά αυτό επιμένει. Τραβάω την
πρίζα και στοπ. Πάω στην κουζίνα για λίγο νερό, να δώσω χρόνο μην
ανοίξει και τίποτ' άλλο, και πάλι για ύπνο. Αμ δε! αυτή τη φορά παίζει
το πλυντήριο που δεν είναι στην πρίζα, άνοιξε κι ο απορροφητήρας από
μόνος του, το λαμπάκι του φούρνου αναβοσβήνει ρυθμικά, από το πισί
ακούγονται ταυτόχρονα μερικά κομμάτια από γιουτούμπ, η τιβί και το
ραδιόφωνο ξαναπαίζουν τα δικά τους, ελέγχω τις πρίζες, είναι όλες
βγαλμένες, και, πάνω που αναρωτιέμαι τί στο καλό τρέχει, ξύπνησα!</span></p><p><span class="d2edcug0 hpfvmrgz qv66sw1b c1et5uql rrkovp55 a8c37x1j keod5gw0 nxhoafnm aigsh9s9 d3f4x2em fe6kdd0r mau55g9w c8b282yb iv3no6db jq4qci2q a3bd9o3v knj5qynh oo9gr5id hzawbc8m" dir="auto">__________________</span></p><p><span class="d2edcug0 hpfvmrgz qv66sw1b c1et5uql rrkovp55 a8c37x1j keod5gw0 nxhoafnm aigsh9s9 d3f4x2em fe6kdd0r mau55g9w c8b282yb iv3no6db jq4qci2q a3bd9o3v knj5qynh oo9gr5id hzawbc8m" dir="auto">ΣΗΜ. γράφτηκε 14 Οκτ. 2018 στο f/b <br /></span></p>Rodiahttp://www.blogger.com/profile/05376191142483735168noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-19259357.post-52909384450533082712020-10-09T18:17:00.001+03:002020-10-09T18:17:19.450+03:00ατους Αμπελοκήπους<p><span class="d2edcug0 hpfvmrgz qv66sw1b c1et5uql rrkovp55 a8c37x1j keod5gw0 nxhoafnm aigsh9s9 d3f4x2em fe6kdd0r mau55g9w c8b282yb iv3no6db jq4qci2q a3bd9o3v knj5qynh oo9gr5id hzawbc8m" dir="auto">περνούσε
τρέχοντας απέναντι, εκτός διαβάσεων, γκρι φουστάνι κολλητό με μαύρο
μπολερό, μαλλί καστανό λαμπερό προς κόκκινο, κατέληξε σε πόρτα μιας από
τις καινούργιες πολυκατοικίες των Αμπελοκήπων. Εχουν περάσει πάνω από 60
χρόνια, παιδακι ήμουν και η εικονα με στοιχειώνει. Γιατί έτρεχε εκείνη η
καλοντυμένη γυναίκα ανάμεσα στα αυτοκίνητα, με κίνδυνο της ζωής της;</span></p>Rodiahttp://www.blogger.com/profile/05376191142483735168noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-19259357.post-72736602847506894462020-10-04T12:59:00.006+03:002020-10-04T12:59:51.626+03:00έξω από την Τράπεζα<p><span class="d2edcug0 hpfvmrgz qv66sw1b c1et5uql rrkovp55 a8c37x1j keod5gw0 nxhoafnm aigsh9s9 d3f4x2em fe6kdd0r mau55g9w c8b282yb iv3no6db jq4qci2q a3bd9o3v knj5qynh oo9gr5id hzawbc8m" dir="auto">φόραγε
σορτσάκι και οι ξασπρουλιάρικες γάμπες του, ελαφρώς καμπυλωμένες προς
τα μέσα, ομολογούσαν τη δειλία αλλά και την εμμονή του με την τάξη,
πράγμα που επιβεβαίωσε η προσοχή του προς την πόρτα ασφαλείας της
Τράπεζας: την άγγιζε ίσαμε να βεβαιωθεί ότι έκλεισε πίσω του.</span></p>Rodiahttp://www.blogger.com/profile/05376191142483735168noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-19259357.post-50442605776738527992020-10-03T17:08:00.001+03:002020-10-03T17:08:24.368+03:00παραποίηση Larry Cool<p> ΗΜΕΡΑ ΟΥΡΑΚΟΤΑΓΚΩΝ</p><div><div class="" dir="auto"><div class="ecm0bbzt hv4rvrfc e5nlhep0 dati1w0a" data-ad-comet-preview="message" data-ad-preview="message" id="jsc_c_dz"><div class="j83agx80 cbu4d94t ew0dbk1b irj2b8pg"><div class="qzhwtbm6 knvmm38d"><span class="d2edcug0 hpfvmrgz qv66sw1b c1et5uql rrkovp55 a8c37x1j keod5gw0 nxhoafnm aigsh9s9 d3f4x2em fe6kdd0r mau55g9w c8b282yb iv3no6db jq4qci2q a3bd9o3v knj5qynh oo9gr5id hzawbc8m" dir="auto"><div class="kvgmc6g5 cxmmr5t8 oygrvhab hcukyx3x c1et5uql ii04i59q"><div dir="auto" style="text-align: start;">.</div><div dir="auto" style="text-align: start;">.</div><div dir="auto" style="text-align: start;">Στέκομαι στην κορφή ενός βουνού και περιμένω τη Ζωή</div><div dir="auto" style="text-align: start;">.</div><div dir="auto" style="text-align: start;">Ενα φίδι προβάλλει από τα φυλλώματα,</div><div dir="auto" style="text-align: start;">φτύνοντας άπειρα κουκούτσια</div><div dir="auto" style="text-align: start;">.</div><div dir="auto" style="text-align: start;">«Ο χρόνος σου αρχίζει Ροδιά»</div><div dir="auto" style="text-align: start;">.</div><div dir="auto" style="text-align: start;">«Πατέρα, εσύ;!» κραυγάζω εναγωνίως</div><div dir="auto" style="text-align: start;">»πές μου τουλάχιστον τι θα γίνω όταν γεννηθώ;»</div><div dir="auto" style="text-align: start;">.</div><div dir="auto" style="text-align: start;">Αρχίζει να μετράει τα κουκούτσια,</div><div dir="auto" style="text-align: start;">κι ο χρόνος τρέχει ασταμάτητα</div><div dir="auto" style="text-align: start;">.</div><div dir="auto" style="text-align: start;">εμφανίζονται χαρτιά, ζωγραφιές και ποιήματα </div><div dir="auto" style="text-align: start;">.</div><div dir="auto" style="text-align: start;">γίνομαι γυναίκα, γριά καί σλούρπ..!</div><div dir="auto" style="text-align: start;">καταβροχθίζοντας όλα αυτά, σκορπίζομαι στον κόσμο.</div><div dir="auto" style="text-align: start;">.</div><div dir="auto" style="text-align: start;">.</div><div dir="auto" style="text-align: start;">.</div><div dir="auto" style="text-align: start;">Ειμαι η μέρα που κυοφορεῖ καινούργιους κόσμους</div><div dir="auto" style="text-align: start;">.</div><div dir="auto" style="text-align: start;">Οι ουρακοτάγκοι ξυπνούν στα κλαδιά τους</div><div dir="auto" style="text-align: start;">.</div><div dir="auto" style="text-align: start;">τρεις κυνηγοί γεμίζουν τα τουφέκια τους</div><div dir="auto" style="text-align: start;">.</div><div dir="auto" style="text-align: start;">στις οπλισμένες κάννες τους έχουν πυγολαμπίδες.</div><div dir="auto" style="text-align: start;"> </div><div dir="auto" style="text-align: start;"> </div><div dir="auto" style="text-align: start;"><div class="ecm0bbzt e5nlhep0 a8c37x1j"><span class="d2edcug0 hpfvmrgz qv66sw1b c1et5uql rrkovp55 a8c37x1j keod5gw0 nxhoafnm aigsh9s9 d3f4x2em fe6kdd0r mau55g9w c8b282yb iv3no6db jq4qci2q a3bd9o3v knj5qynh oo9gr5id" dir="auto"><div class="kvgmc6g5 cxmmr5t8 oygrvhab hcukyx3x c1et5uql"><div dir="auto" style="text-align: start;">το αληθινό ποίημα του Λάρρυ:</div><div dir="auto" style="text-align: start;"> </div><div dir="auto" style="text-align: start;"> </div></div><div class="o9v6fnle cxmmr5t8 oygrvhab hcukyx3x c1et5uql"><div dir="auto" style="text-align: start;">ΝΥΧΤΑ ΠΥΓΟΛΑΜΠΙΔΩΝ</div><div dir="auto" style="text-align: start;">.</div><div dir="auto" style="text-align: start;">.</div><div dir="auto" style="text-align: start;">Κάθομαι σ’ ἕνα παραλιακό καφενεῖο καί περιμένω τόν Θάνατο</div><div dir="auto" style="text-align: start;">.</div><div dir="auto" style="text-align: start;">Μιά ὡραία γυναίκα προβάλλει ἀπά τά κύματα,</div><div dir="auto" style="text-align: start;">κρατῶντας μία κλεψύδρα</div><div dir="auto" style="text-align: start;">.</div><div dir="auto" style="text-align: start;">«Ὁ χρόνος σου τελείωσε Λάρρυ»</div><div dir="auto" style="text-align: start;">.</div><div dir="auto" style="text-align: start;">«Μητέρα, ἐσύ;!» ψιθυρίζω ἔκπληκτος</div><div dir="auto" style="text-align: start;">»πές μου τοὐλάχιστον πρίν γεννηθῶ τί ἤμουν;»</div><div dir="auto" style="text-align: start;">.</div><div dir="auto" style="text-align: start;">Γυρίζει τήν κλεψύδρα ἀνάποδα,</div><div dir="auto" style="text-align: start;">κι ὁ χρόνος ἀντιστρέφεται</div><div dir="auto" style="text-align: start;">.</div><div dir="auto" style="text-align: start;">ὅλα μου τά ποιήματα ἐπιστρέφουν στό μελανοδοχεῖο</div><div dir="auto" style="text-align: start;">.</div><div dir="auto" style="text-align: start;">γίνομαι παιδί, βρέφος καί βουούπ..!</div><div dir="auto" style="text-align: start;">περνῶντας ἀπ’ τή μήτρα σκορπίζομαι στό διάστημα.</div><div dir="auto" style="text-align: start;">.</div><div dir="auto" style="text-align: start;">.</div><div dir="auto" style="text-align: start;">.</div><div dir="auto" style="text-align: start;">Εἶμαι ἡ νύχτα πού κυοφορεῖ καινούργιους κόσμους</div><div dir="auto" style="text-align: start;">.</div><div dir="auto" style="text-align: start;">Οἱ θαμῶνες ἀποκοιμήθηκαν στίς καρέκλες τους</div><div dir="auto" style="text-align: start;">.</div><div dir="auto" style="text-align: start;">ἕνας γάτος τρώγει ἀπό τά πιάτα τους</div><div dir="auto" style="text-align: start;">.</div><div dir="auto" style="text-align: start;">ἀπ’ τά μισάνοιχτα χείλη τους βγαίνουν πυγολαμπίδες.</div></div></span></div></div><div dir="auto" style="text-align: start;"> </div><div dir="auto" style="text-align: start;"><span dir="ltr"><span class="_3l3x _1n4g"><span><span><span>______________________</span></span></span></span></span><br /></div></div></span></div></div></div></div></div><p>
<span dir="ltr"><span class="_3l3x _1n4g"><span><span><span>ΣΗΜ. ανέβηκε στις 3 Οκτωβρίου 2020 στο f/b</span></span></span></span></span> <br /></p>Rodiahttp://www.blogger.com/profile/05376191142483735168noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-19259357.post-74513669543084418082020-09-08T15:57:00.001+03:002020-09-08T15:57:47.552+03:00μια γάτα από την Αλάσκα<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Με λένε Ναΐρα και είμαι γάτα. Μια γάτα από την Αλάσκα. Μια γάτα με γαλάζια μάτια και γούνα πολύ φουντωτή και κάτασπρη. Τόσο φουντωτή που όταν κουλουριάζομαι μοιάζω με τεράστιο πον-πον και τόσο κάτασπρη που δεν ξεχωρίζω από τον πάγο.<br />
<br />
Ισως αυτή να είναι η αιτία που έφυγα από την Αλάσκα: ήθελα να ξεχωρίζω κάπου κάπου κι έτσι κατηφόρισα προς ένα θερμότερο κλίμα. Βρέθηκα λοιπόν να ζω σε μια χώρα μεσογειακή όπως η Ελλάδα, αν και πρώτα πρώτα πέρασα από άλλες χώρες. Σε καμμιά χώρα όμως από όσες συνάντησα δεν αγαπάνε τις γάτες όσο στην Ελλάδα!<br />
<br />
(συνεχίζεται)</div>
Rodiahttp://www.blogger.com/profile/05376191142483735168noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-19259357.post-49707563225579413252020-08-27T19:33:00.002+03:002020-08-27T19:35:05.806+03:00ένα σενάριο που δεν έγινε ταινία<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
σε τρεις εικόνες: <br />
<br />
1,έτρεχε ανεμίζοντας<br />
<br />
<div class="post-header">
</div>
ένα γυμνό κωλαράκι αναβόσβηνε κάτω από το αέρινο ρουχαλάκι<br />
-τσαφ τσαφ-<br />
όσο κατηφόριζε τρέχοντας<br />
να φτάσει, αχ, να προλάβει να προφτάσει το πλοίο<br />
να προφτάσει να τον δει, να του μιλήσει,<br />
έστω να προλάβει να κουνήσει το μαντίλι<br />
και να σιγουρευτεί πως την είδε<br />
<br />
2.εκείνος όμως<br />
<br />
<div class="post-header">
</div>
ήταν πίσω της, δεν είχε φύγει,<br />
ξημερώθηκε ξάγρυπνος μετά τον καυγά<br />
κι αποφάσισε να μη φύγει<br />
έτσι κίνησε για το πλοίο, <br />
να πει στον καπετάνιο την απόφασή του<br />
έστω και την τελευταία στιγμή<br />
να μη φανεί ασυνεπής<br />
την έβλεπε λοιπόν, έβλεπε το κωλαράκι της<br />
να πηγαίνει πέρα δώθε το φουστανάκι πάνω του<br />
και να το μισοκρύβει και<br />
«πού πας μωρή ξεβράκωτη;» ήθελε να φωνάξει<br />
αλλά έμενε άλαλος μπροστά στη θέα <br />
αυτηνής της θεάς που πιλάλαγε<br />
λες κι είχε πιάσει φωτιά το μουνί της<br />
κι έτρεχε να το σβήσει στη θάλασσα<br />
<br />
3.σαν σύννεφο<br />
<br />
<div class="post-header">
</div>
σκέπαζε τα μάτια του εκείνη η φιγούρα<br />
η αέρινη που έτρεχε σαν σύννεφο έτοιμο για βροχή<br />
τα ένοιωθε τα δάκρια να έρχονται<br />
μια φουρτούνα δάκρια θα σκάγαν όπου νά'ναι<br />
τα ένοιωθε και κείνη τα δάκρια να έρχονται<br />
μια μαυρίλα, ένα συννεφομπούκωμα την έπνιξε<br />
όταν είδε το πλοίο σαλπαρισμένο<br />
«ξεκίνησαν κιόλας, αχ!» βόγγηξε κι έπεσε τα μπρούμυτα<br />
πάνω στο πλακόστρωτο έπεσε και τό 'βρεχε<br />
με δάκρια και αίμα<br />
-γιατί αίμα;-<br />
«το μωρό μας!» έσκουξε αυτός κι από πίσω <br />
βρέθηκε πλάι της να την έχει αρπάξει αγκαλιά<br />
την κανάκευε σαν μωρό και σκέπαζε όσο γινόταν<br />
με τό'να χέρι το κωλαράκι να μη φαίνεται<br />
και με τ'άλλο χάιδευε τα μαλλιά και το λαιμό της<br />
κι εκείνη «όχι, όχι, μάλλον δεν ήμουν έγκυος» και<br />
«αχ, τι καλά που δεν έφυγες!» έλεγε μπερδεμένα<br />
τη μια φράση μετά την άλλη και ξανά και ξανά<br />
κι εκείνος τη σήκωσε ψηλά<br />
-ξεβράκωτο σύννεφο το μουνάκι της<br />
έβρεχε αίμα πάνω στα μπράτσα του-<br />
και πήγαν σπίτι να σκαρώσουν νέα σχέδια<br />
η μπόρα πέρασε <br />
οι κεραυνοί σταμάτησαν<br />
όλα μπήκαν στη θέση τους<br />
και το σύννεφο φόρεσε βρακί<br />
______________<br />
ΣΗΜ. 1. προτεινόμενος τίτλος: «σύννεφο ξεβράκωτο»<br />
ΣΗΜ.2. γράφτηκε στις 11 Φεβρουαρίου 2000 <br />
<br /></div>
Rodiahttp://www.blogger.com/profile/05376191142483735168noreply@blogger.com0