Τελικά, φαίνεται πως κρύβεται κάτι αργεντίνικο μέσα μου. Ετσι, βγήκε η εκδοχή του άσματος στο πιο ποιητικό. Το τραγουδώ η ίδια, επειδή δεν εμπιστεύομαι σε ενοικιαζόμενες αοιδούς τα σοβαρά μου πονήματα. Τα λογάκια:
Δεκατέσσερις ήταν Φλεβάρη
με τσακώσαν να κλέβω παγκάρι
με φαντάστηκα να βρίζω και να φτύνω
μοναχός μου, με τον άγιο Βαλεντίνο!
Με ρίξαν αχταρμά στο κρατητήριο
και νόμιζα θα πέρναγα μαρτύριο
Μα ο έρωτας γωνιά γωνιά με ψαχνει
μου ρίχνει στο κεφάλι και με φτιάχνει!
Κι εκεί που έβριζα τον άγιο γκαντέμη
αυτός μου χαριζε ολόκληρο χαρέμι!
Αγγέλες αραγμένες μέσ' στα κάγκελα
κι εγώ να παριστάνω τον αρχάγγελα!
Δεκατέσσερις φέτος Φλεβάρη
να σουφρώσω κανένα παγκάρι
ο πασάκας της ψειρούς να ξαναγίνω
τό'χω τάμα, μα τον άγιο Βαλεντίνο!
Ο έρωτας ανθεί στα κρατητήρια
με κρότους, οιμωγές, βασανιστήρια
σε μάτια στολισμένα δακρυοπάχνη
Ο έρωτας κρεμιέται σαν αράχνη
Δεν ξαναβρίζω πια τον άγιο γκαντέμη
αυτός μπορεί να μου χαρισει και χαρέμι!
Αγγέλες αραγμένες μέσ' στα κάγκελα
κι εγώ να παριστάνω τον αρχάγγελα!
________________
Ακούγεται εδω: https://www.podomatic.com/podcasts/rodia/episodes/2011-02-19T13_49_41-08_00
Αναρτήσεις
