Επιστολή προς διαδικτυακό φίλο

Θέλω να κλάψεις για μένα.

Οταν η άσφαλτος θα ρουφάει το αίμα μου,
όταν τη σάρκα μου θα κατατρώει ο καρκίνος,
όταν όλες οι αρρώστειες θα συνομωτούν εναντίον μου,
όταν το κρανίο μου θα συντρίβεται στα βράχια,
όταν θα πεθαίνω από ασιτία,
όταν θα καίγομαι μουσκεμένος πετρέλαιο,
όταν θα εκρήγνυμαι τυλιγμένος χειροβομβίδες,
όταν θα σκάω σε χίλια κομμάτια βομβαρδισμένος,
όταν θα πνίγομαι στον ωκεανό,
όταν θα πετσοκόβομαι από αγριεμένα πλήθη,

Θέλω να κλάψεις για μένα.

Οταν τα μάτια μου θα κλείνουν για πάντα,
όταν τα όνειρα θα μ' απαρνηθούν,
όταν διαψευστώ μαζί με τη γενιά μου,
όταν η ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο θα πεθαίνει μαζί μου,
όταν η λαχτάρα για ζωή θα μυρίζει θάνατο,
όταν ο ιδρώτας θα γίνεται καταιγίδα,
όταν η τρομάρα θα μουδιάζει τα μέλη μου,
όταν δε θά 'χω πια δάκρυ να ξεβουλώνει τη σκέψη μου,

Tότε, ναι, τότε θέλω να κλάψεις για μένα!

Οχι πριν! Τότε. Τότε ακριβώς.
Για ένα λεπτό.
Οχι να σιγήσεις.
Να κλάψεις.
Γοερά.


~~~~~~~~~~~~~~~~~
ο ήχος εδώ για 7 μέρες