5 Μαΐ 2006

ΜΑΚΡΟΒΟΥΤΙ

Μακροβουτώ άπνους
εις πνέοντα άνεμον
επι των πνοών πίπτων
των πριονοκορυφών
του ανέμου πρηνηδόν
άνευ εισπνοής ανά πνοήν εξακολουθητικώς
εκπνέων αυτόν κατά ριπάς
και μηδέποτε εισπνέων

Μακροβουτώ διαπερνών
σίδηρον διάπυρον
εγγίζων φλόγαν
αναπεπταμένην
περιβεβλημένος μανδύαν πάγου
λευκός ως πνεύμα
και ως άλας θαλάσσης ευωδιάζον
την αλμύραν του ανέμου

Μακροβουτώ εις μήκος, πλάτος, βάθος
εις ύψος απροσπελάστων ορέων
βράχων υπεριπταμένων
άνευ θεμελίων
άνευ υπεδάφους
άνευ κορυφών
εισχωρών εν τω ορυκτώ
και αποχωρών μετά θλίψεως

Μακροβουτώ εν τέλει εις τον χρόνον
τον εντελώς άπατον
εξαπατών αυτόν
ότι τέλος έχει

3 σχόλια:

Λύσιππος είπε...

Ομορφο σαν προσευχή.

Λαμπρούκος είπε...

Μου θυμίζει ένα υπέροχο μελοποιημένο υπό Θεοδωράκη ποίημα

NinaC είπε...

Ι am back!

Φιλάκια πολλά!