Μακροβουτώ άπνους
εις πνέοντα άνεμον
επι των πνοών πίπτων
των πριονοκορυφών
του ανέμου πρηνηδόν
άνευ εισπνοής ανά πνοήν εξακολουθητικώς
εκπνέων αυτόν κατά ριπάς
και μηδέποτε εισπνέων
Μακροβουτώ διαπερνών
σίδηρον διάπυρον
εγγίζων φλόγαν
αναπεπταμένην
περιβεβλημένος μανδύαν πάγου
λευκός ως πνεύμα
και ως άλας θαλάσσης ευωδιάζον
την αλμύραν του ανέμου
Μακροβουτώ εις μήκος, πλάτος, βάθος
εις ύψος απροσπελάστων ορέων
βράχων υπεριπταμένων
άνευ θεμελίων
άνευ υπεδάφους
άνευ κορυφών
εισχωρών εν τω ορυκτώ
και αποχωρών μετά θλίψεως
Μακροβουτώ εν τέλει εις τον χρόνον
τον εντελώς άπατον
εξαπατών αυτόν
ότι τέλος έχει
5 Μαΐ 2006
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
3 σχόλια:
Ομορφο σαν προσευχή.
Μου θυμίζει ένα υπέροχο μελοποιημένο υπό Θεοδωράκη ποίημα
Ι am back!
Φιλάκια πολλά!
Δημοσίευση σχολίου