Σαν τον ήλιο με το φεγγάρι

- Δε θα συναντηθούμε ποτέ...
- Γιατί καλή μου;
- Η λάμψη σου με θέλει τα πρωϊνά, μα η ψυχή μου αναδύεται τα βράδια...
- Κι όμως.. αν προσπαθήσουμε...
- Ναι...
- Να δοκιμάσουμε ένα μεσημεράκι...
- Θα με κάψεις!
- Οχι, γλυκιά μου, θα μαζέψω τις ακτίνες μου πίσω από σύννεφα...
- Μα τότε θα κρυφτώ...
- ...αραιά σύννεφα...
- Και;
- ...που θα λιγοστεύουν τη λάμψη μου.
- Θα μπορώ να σε βλέπω ή θα με τυφλώνεις;
- Θα με βλέπεις και θα σε βλέπω κι εγώ.
- Κι ανάμεσά μας τα σύννεφα;
- Ναι, σαν άσπρο σεντονάκι.
- Μα, πάλι χωριστά θα είμαστε...
- Αλλά πολύ κοντά!
- Δε θα μπορώ να σε αγγίξω.
- Οχι, ούτ' εγώ θα σε αγγίζω.

- Τότε; Πώς θα συναντηθούμε;
- Δεν φτάνει το ότι θα βλεπόμαστε;
- Φτάνει. Εμένα μου φτάνει. Να βλεπόμαστε... έστω.
- Αλλιώς να προσπαθήσουμε όταν ξεκινά να βραδιάζει...
- Ναι... Τα βράδια όμως χάνεσαι... βασιλεύεις.
- ...μόλις χαθώ από τον ορίζοντα...
- Ναι...
- ...να μη βιαστείς ν' ανατείλεις... χασομέρησε λίγο...
- Ναι... δεν θα βιαστώ... θα χασομερήσω για σένα...
- ...και θα βρεθούμε κάτω από τον ορίζοντα.
- Θα με αγγίξεις;
- Θα σε αγγίξω... και δεν θα καείς γιατί θα είμαι σκοτεινός.
- Σκοτεινός;
- Κάτω από τον ορίζοντα σκοτεινιάζω... δεν φαίνομαι καθόλου.
- Και πώς θα σε βρω;
- Θα μου ρίξεις λίγη από τη λάμψη της ψυχής σου.
- Και δεν θα σε βλάψω; Δεν θα σε πνίξω;
- Οχι, γιατί η ψυχή σου είναι μέλι.
- Και η δικιά σου... είναι χρυσή...
- Δεν έχω ψυχή εγώ, ψυχούλα μου...
- ...αλλά..;

- Εχω καρδιά.
- Χρυσή καρδιά.
- Πες το κι έτσι... η ψυχή μου είσ' εσύ.
- Με κάνεις και λιώνω...
- Εκεί λοιπόν... κάτω από τον ορίζοντα...
- Εκεί που η καρδιά σου μαυρίζει...
- Εκεί θα μου χαρίσεις λίγη από την ψυχή σου...
- ...και θα πάρω το μαύρο της καρδιάς σου...
- ... την άλλη νύχτα θα βγεις πιο μικρή...
- ...την άλλη μέρα θα βγεις πιο λαμπερός...
- ..αλλά μη φοβηθείς...
- Οχι, δεν θα φοβηθώ... η ψυχή ξαναγεννιέται σιγά σιγά...
- Ναι... η ψυχή ξαναγεννιέται καρδιά μου...
- Κι εσύ θα ξαναγεννηθείς...
- ...κάποιο μεσημέρι... έτσι;
- Ναι... κάποιο μεσημέρι που θα σε βλέπω να με πλησιάζεις...
- ...με το άσπρο σεντονάκι ανάμεσά μας...
- Ναι... με τα σύννεφα θα σου στείλω λίγη από την καρδιά μου.
- Αγαπημένε μου... πόσο πονώ... που δεν είμαστε μαζί...
- Μη πονάς ψυχή μου... η καρδιά μου ματώνει.