Η νοσοκόμα

Θεατρικός διάλογος - Μονόπρακτο

Πρόσωπα:

Ν : Μια γυναίκα νοσοκόμα, ετών γύρω στα 30, ξανθιά βαμμένη, μετρίου αναστήματος προς το κοντό, με θρασύτατο χαρακτήρα. Για να δωθεί έμφαση στη σκληρότητα, μπορεί ο ρόλος να παιχτεί και από άνδρα ηθοποιό.

Α : Ανδρας ασθενής, περίπου 50 ετών, μορφωμένος και πάσχων απο βαρύ και ανίατο νόσημα του δέρματος, εξαιρετικά αδύναμος και αδύνατος.

*** *** *** ***

Η σκηνή ξετυλίγεται στο θάλαμο ενός νοσοκομείου, όπου ο (Α) βρίσκεται για θεραπεία για το δερματικό του νόσημα. Είναι ξαπλωμένος και πρέπει η (Ν) να τον αλείψει μια ειδική αλοιφή σε όλο του το σώμα, αφού τον έχει ήδη γδύσει, είναι δηλαδή γυμνός, και μετά να του φορέσει καθαρές πιτζάμες.

Η κατάσταση του θαλάμου είναι αποκαρδιωτική:
Οι τοίχοι μουτζουρωμένοι, με πολλή φαντασία υποψιάζεται ο θεατής ότι κάποτε ήταν άσπροι, τα σεντόνια λεκιασμένα, τα ιατρικά εργαλεία (παροχέας οξυγόνου, ορού, κλπ) σε άθλια κατάσταση. Τζάμια ραγισμένα, κουρτίνες ρυπαρές, κλπ.
Ο σκηνοθέτης και ο σκηνογράφος προσθέτουν ό,τι κρίνουν απαραίτητο ώστε να ενισχυθεί μια εικόνα μιζέριας.

*** *** *** ***

Α : Σε παρακαλώ, άλειψέ μου λίγο την πλάτη, και σε παρακαλώ μη με τραβάς κορίτσι μου, πονάω πολύ... ωχ, μη με σπρώχνεις... πιο απαλά...

Ν : Αν δε μου μιλάς στον πληθυντικό, έτσι θα σε τραβάω και θα σε σπρώχνω. «Σας παρακαλώ αδελφή» θα λες, αν θέλεις να τα πάμε καλά.

Α : Μα είσαι μικρή κοπέλλα κι εγώ έχω ανηψούλες στην ηλικία σου... πως... ωχ! Ωχ ωχ ωχ!!! Εντάξει... σας παρακαλώ αδελφή...

Ν : Τώρα μάλιστα! Είδες πως το μαθαίνεις το μαθηματάκι σου; Ενα τραβηγματάκι και...

Α : Ωχ! Πονάω πολύ σας είπα... θα ξεκολλήσει εντελώς το δέρμα...

Ν : Ετσι, για να δω πως το εμπέδωσες γερο-μαλάκα... γιατί αν δεν ήσουνα μαλάκας δε θα βρισκόσουνα εδώ πέρα, έτσι; Μόνος κι έρημος... χαχαχα! Μαλάκα μου εσύ!

Α : Τώρα γιατί με στενοχωρείτε; Που σας έχω φταίξει; Αρρωστος άνθρωπος είμαι... ναι, και μόνος... δυστυχώς... αλλά δε φταίω γι αυτό... η ζωή...

Ν : Ναι, τώρα θα μου πεις για τη ζωή, πως σε πέταξε στην άκρη και σ’ άφησε μονάχο, πως δεν έτυχε... ποιός ξέρει πόσες γυναίκες θα ‘χουν κλάψει για χατήρι σου... οι χαζοβιόλες κι αυτές... πόσες ψυχούλες βασάνισες σαδίσταρε!

Α : Δεν έχεις κι άδ... (του δίνει μια σπρωξιά) ωχ! Ξέχασα! Δεν έχετε κι άδικο ήθελα να πω... μερικές φορές ήμουν αρκετά σκληρός απέναντι σε κάποιες γυναίκες... λέτε γι αυτό... να τιμωρούμαι τώρα...;;;

Ν : Εμ; Δε σας ξέρω εσάς τα δήθεν αδύναμα γεροντάκια τι καθίκια είσασταν στα νιάτα σας; Τώρα θα σε μάθω γερο-ξεκούτη νομίζεις;

Α : Μα γιατί θέλετε να με βασανίζετε κι απο πάνω; Εστω. Αμάρτησα και πληρώνω. Πόσο να πληρώσω ακόμα όμως; Ωχ!!! Σιγά σιγά... παρακαλώ...

Ν : Σιγα σιγά και κουραφέξαλα! Αντε! Φέρε το χέρι προς τα εδώ... πως θα μπει το μανίκι; Μόνο του;

Α : Ναι, αμέσως... ωχ! Το αριστερό μου χέρι δεν υπακούει και τόσο... ωχ... αχ! Επιτέλους μπήκε...

Ν : Είδες; Λίγη προσπάθεια χρειάζεται μπάρμπα! Λίγη προσπάθεια μονάχα... Αντε στρίψε τώρα να βάλουμε και το παντελόνι...

Α : Ενα-ένα μπατζάκι...

Ν : Γιατί; Χαζή με περνάς να στα φορέσω και τα δυο μαζί; Χαχαχα! Άκου τι λέει... κωλόγερε, ε, κωλόγερε... τι πράμα είν’ αυτό που σου κρέμεται; Χαχαχαχαχα! Δεν έχω δει χειρότερο μαντζαφλάρι... χαχαχαχαχα!

Α : Μη με κοροϊδεύετε παρακαλώ δεσποινίς... ωχ ωχ ωχ!!! Αδελφή ήθελα να πω... παρακαλώ αδελφή... μη... προσέξτε...

Ν : Τι να προσέξω βρε αληταρά; Μη στο κόψω; Χαχαχαχαχα! Μια πέτσα έμεινε μόνο... μπορεί να κοπεί και μοναχή της! Χαχαχαχαχα! Αντε, έλα και το άλλο μπατζάκι τώρα...

Α : Ναι, σιγά... να στρίψω... βοηθείστε με παρακαλώ...

Ν : Να σε βοηθήσω ξεμωραμένο ζωντανό, να σε βοηθήσω...

Α : Ετσι... ευχαριστώ πολύ... νά’σαι καλά κορίτσι μου... ωχ ωχ ωχ!!! Γιατί... α, ναι, ξέχασα... στον πληθυντικό...

Ν : Εμ, τι νομίζεις, ε; Θα δουλεύω και δε θα τυχαίνω σεβασμού; Ετσι νομίζετε όλοι σας... μια νοσοκόμα είναι πρώτα απ’ όλα άξια σεβασμού. Κι αν δεν το καταλαβαίνουν μερικοί μερικοί, τους δίνω να το καταλάβουν.

Α : Ναι, αδελφή, πράγματι είστε άξια σεβασμού... δε λέω... όμως...

Ν : Ομως τι; Θα μου μιλήσεις τώρα για ποιό πράγμα;

Α : Για ανθρωπιά ήθελα να μιλήσω... για ποιό λόγο γίνεται κάποιος νοσοκόμος; Πίστευα... πως... η ανθρωπιά παίζει κύριο ρόλο... στην επιλογή αυτού ειδικά του επαγγέλματος...

Ν : Ναι, η ανθρωπιά... μας τά’πανε κι άλλοι αυτά... ανθρωπιά και ξερό ψωμί θες να πεις, ε; Για το ψωμάκι μπάρμπα, για το ψωμάκι μας σπουδάζουμε... και για το παντεσπάνι μας... η ανθρωπιά... άσε τη να τη βρούνε όσοι τη χρειάζονται απο κει που ξέρουν...

Α : Απο που δηλαδή; Αμα δε βρίσκεται μέσα στα νοσοκομεία, που να τη βρούμε;..

Ν : Χα! Μπήκες στο νοσοκομείο για να βρεις ανθρωπιά εσύ μου λες τώρα...

Α : Την υγεία μου μπήκα να βρω... και πως να τη βρω... αμα...

Ν : Αμα δε σου φέρονται με ευγενικές τζιριτζάντζουλες που λέει κι η γιαγιά μου...

Α : Τζιριτζάντζουλες; Απο που είναι η γιαγιά σας; Απο επτάνησα;..

Ν : Ναι, βρε μάπα! Εγώ όμως είμαι πατρινιά και είμαι σκληρή... αμα δεν είμαι σκληρή σ’ αυτή τη δουλειά... με όλα αυτά που βλέπω κάθε μέρα...

Α : Εχετε δίκιο αδελφή... η γιαγιά σας λοιπόν... κι εγώ απο επτάνησα είμαι...

Ν : Βρε τον πατριώτη! Χαχαχαχαχα! Τώρα θα μου ζητήσει να γνωρίσει και τη γιαγιά μου... χαχαχα!

Α : Είχα μια φίλη απο επτάνησα... πολύ καλή κοπέλλα... εξαιρετική... σας έμοιαζε και λίγο... αλλά... χαθήκαμε...

Ν : Ναι, ξέρω, η ζωή... άστα αυτά μπαρμπούλη! Δε με μαλακώνεις με τέτοια...

Α : Πως τη λένε τη μητέρα σας; Αν επιτρέπεται δηλαδή... τη φίλη μου την έλεγαν Ελένη... το Ελενάκι μου... τι να γίνεται... που να βρίσκεται τώρα...

Ν : Ελένη; Ετσι λένε τη μάνα μου γέρο. Και μη με ρωτήσεις για πατέρα τώρα... Δεν έχω, ούτε και ήθελα να έχω, τέτοιος μαλάκας που παράτησε τη μάνα μου... κι αυτή η ψωροπερήφανη δεν τού’πε ποτέ... αλλά, τι λέμε τώρα... άντε, καληνύχτα κι αύριο αλλάζω βάρδια, να ησυχάσει και το κοκκαλάκι σου! (περιπαιχτικά)

Α : Καληνύχτα αδελφή... αδελφούλα... θα μπορούσες να ήσουν και κορούλα μου...

Ν : Πάλι ο ενικός; Εχε χάρη που τέλειωσα μαζί σου σήμερα!!! Αντε γειά!!!

*** *** *** ***

Η νοσοκόμα φεύγει κι ο άρρωστος μένει μόνος με τα φαντάσματά του