Μαζί φοβόμαστε το θάνατο.
Κάθε βδομάδα που περνά
μας φέρνει πιο κοντά του.
Στον έρωτα τον ξεχνάμε:
είναι σα να πεθαίνουμε παρέα.
Μετά, τον ξαναθυμόμαστε και γελάμε.
- Θα κάνω ωραίο λείψανο, μου λέει,
μη παραλείψεις να με φωτογραφήσεις.
- Μου το χτυπάς πως δεν έχω φωτογένεια,
-παίζω τη θυμωμένη-
επαφίεμαι στην τέχνη σου να με αναδείξεις!
...και στην καλή σου μηχανή -συνεχίζω.
- Ο έρωτας είναι μια πρόγευση θανάτου, λέει.
- Ο θάνατος είναι το επιδόρπιο του έρωτα, απαντώ.
και σκάμε ξανά στα γέλια!
--------------------------
Συλλογή "σημαδεύω έρωτες για να μείνουν ζωντανοί"
Αναρτήσεις
7 σχόλια:
Αν ο θάνατος είναι το επιδόρπιο του έρωτα το κυρίως πιάτο είναι η νεκροφιλία?
Phebos, πού την είδες τη νεκροφιλία..? Ο έρωτας είναι το κυρίως πιάτο φυσικά. Δεν θα έτυχε ποτέ να σκεφτείς το «αχ, ας πέθαινα τώρα» φαίνεται...
:-))
------
word verification: luxor!!!
εξυπνακίστικες "χαριτωμενιές" βρε Ροδιά είναι αυτά, μη παρεξηγείς! Αλλά είναι όντως η αλήθεια ότι δεν έτυχε να το σκεφτώ, ακόμα τουλάχιστον...
Δεν παρεξηγώ βρε..:-))
Οταν το νιώσεις, θα είναι το απόλυτο και πρόσεξε μη φοβηθείς και το χασεις, ε
θα το σκεφτώ πολύ να ξανακάνω έρωτα..είναι σαν ν'αφήνομαι στο θάνατο.κι εγώ φοβάμαι να αφεθώ.φοβάμαι να χαθώ ξανά.θα μου περάσει νομίζω..
Ο φόβος δεν εχει θέση στη Ζωή!:-)))
να δέιτε που η μεγαλύτερη απομυθοποίηση της ζωής μας που όλοι θα ζήσουμε κάποτε ,είναι η εμπειρία του θανάτου.
τόσο απλό και σίγουρα κατα κάποιο τρόπο λυτρωτικό.
Μία άφεση όπως ακριβώς στον ερωτα
Δημοσίευση σχολίου