Ηταν δεμένα κάργα
ριγμένα στο έδαφος
τα θηρία.
Περήφανα λιοντάρια,
τίγρεις και αγριολαγοί,
σπάραζαν και χτυπιόντουσαν
σαν ψάρια στη στεριά.
Το στήσιμο των κλουβιών
δεν είχε τελειώσει ακόμα
για να κλειστούν εκεί,
να ηρεμήσουν.
Σκεφτόμουν πόσο δύσκολο θα ήταν
να κοιμηθώ με όλον αυτό το θόρυβο:
κοπανιόντουσαν σαν τρελλά
κάτω από τα δεσμά τους.
Πάντως, κοιμήθηκα σαν πουλάκι.
Ο ήχος της απόγνωσης
των αιχμάλωτων θηρίων
με νανούρισε γλυκά.
15/01/2005
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Αναρτήσεις
4 σχόλια:
"Το στήσιμο των κλουβιών
δεν είχε τελειώσει ακόμα
για να κλειστούν εκεί,
να ηρεμήσουν".
Πόσο αληθινό (δυστυχώς) και για τους ανθρώπους αυτό, Ροδιά μου.. Πόσοι απο μας "βολευόμαστε" στο κλουβί μας και στην επίφαση ασφάλειας που μας παρέχει, αντί να τρέξουμε ελεύθεροι να κυνηγήσουμε τη ζωή..
Εγώ δεν έχω πια κλουβί, έλοιωσα το σίδερό του και έφτιαξα ένα υπέροχο παγκάκι. Τo έστησα στην παραλία και αγναντεύω τη θάλασσα.
:)))
Σκληρή η κατάληξη που περιγράφει στο κείμενό σου, πολύ σκληρή:
"..Ο ήχος ,της απόγνωσης
των αιχμάλωτων θηρίων
με νανούρισε γλυκά."
Τα είπες όλα..
Οι ελευθερίες μου χτίζονται πάνω στον περιορισμό των άλλων ..
ναι και τα είπες πολύ δυνατά
θα συμφωνησω με τον Μαρκο , ποσο σκληρο ακουγεται :
Ο ήχος ,της απόγνωσης
των αιχμάλωτων θηρίων
με νανούρισε γλυκά
και στον χαρακτηρισμο οτι τα πες ολα συμφωνω επισης .
Δημοσίευση σχολίου