θεατρικός μονόλογος-παραλήρημα

"ΠΑΡΑΛΙΓΟ ΜΗΔΕΙΑ ή ΧΩΡΙΣ ΤΟ ΘΑΝΑΣΗ"

σκηνικό - δράση:

Ενα κοινό δωμάτιο-σαλόνι με μια κουζίνα που φαίνεται στο βάθος. Ενας καθρέφτης σε περίοπτη θέση. Μια τζαμόπορτα αφήνει να φαίνεται, έξω, η βεράντα με τα λουλούδια. Ελάχιστα αντικείμενα, σχεδόν καθόλου έπιπλα. Χρώματα που παίζει μαζί τους ο φωτισμός. Πότε ζωηρά και πότε μουντά, ανάλογα με το θέμα και τις εξάρσεις του μονολόγου.

Κάποιος μπαινοβγαίνει κάθε τόσο, όσο προχωράει ο μονόλογος. Ο φωτισμός αλλάζει, καθώς αλλάζουν οι ώρες της ημέρας. Στην έναρξη του έργου, είναι σχετικά πρωΐ.

Μια γυναίκα στη σκηνή συγυρίζει νευρικά το δωμάτιο. Κινείται, ξεσκονίζει κάτι, κάθεται, κοιτάζει στον καθρέφτη, συνεχίζει να περπατά πέρα-δώθε, σκαρφαλώνει κάπου να ξεσκονίσει καλύτερα, ντύνεται, ξεντύνεται, βάφεται, ξεβάφεται, τεντώνει χέρια σαν να γυμνάζεται, χαλαρώνει, κλπ κλπ. Αφήνεται η δράση της ηθοποιού ελεύθερη, αρκεί να μη στέκεται στο ίδιο σημείο: Αυτοσχεδιασμός όσον αφορά την κίνηση.

Κάπου κάπου ακούγονται ήχοι δρόμου και κάποια μουσική (επιλογή ελεύθερη)
πρόσωπα:

Μια γυναίκα γύρω στα 35 που μιλά μόνη της
Μερικά άλλα πρόσωπα βουβά (ένας άντρας, άλλες γυναίκες περνούν σαν φαντάσματα)

γενικές οδηγίες - παρατηρήσεις:

Ανάμεσα στα 19 αριθμημένα μέρη του μονολόγου, καλό είναι να υπάρχουν παύσεις και αλλαγή της θέσης και της απασχόλησης της ηθοποιού. Η ερμηνεία αφήνεται κατά την κρίση ηθοποιού και σκηνοθέτη, πάντως την έχω φανταστεί να είναι επίπεδη με εξάρσεις κάπου κάπου, όχι επιθετική ούτε "κλαψιάρικη" αλλά περισσότερο αποφασιστική και σε αυτοεξομολογητικό τόνο. Ακριβώς όπως μιλάμε στον εαυτό μας για πράγματα που τα γνωρίζουμε, αλλά, παρ' όλ' αυτά τα λέμε.

Η σχετική ασάφεια ως προς το φύλο των παιδιών είναι ηθελημένη.

Το έργο εκτυλίσσεται άχρονα, πότε να δείχνει σαν να διαδραματίζεται σε μια μέρα και πότε σαν να συμβαίνει σε διαφορετικές ώρες του 24ώρου, ακόμα και σε περισσότερες μέρες. Την εντύπωση αυτή ενισχύει ο κατάλληλος φωτισμός, που δεν είναι σταθερός.

ΑΝΟΙΓΕΙ Η ΑΥΛΑΙΑ


1.

Εχω υποδουλωθεί σ' αυτή τη σχέση, που, ξεκινώντας τη, ήθελα νά 'ναι η τελευταία. Ενδόμυχα, δεν ήθελα να γνωρίσω άλλον άντρα απ’ αυτόν που είναι πατέρας των παιδιών μου. Τώρα, απ' τα πράγματα, δεν μπορώ βέβαια να σταματήσω τη σεξουαλική μου ζωή εδώ. Οπότε, θα πρέπει να ξαναερωτευτώ, να ξαναπονέσω, να ξαναπληγωθώ. Ούτε γίνεται ν' αναπληρώσει η μητρική στοργή προς τα παιδιά την ανάγκη μου ν' αγαπηθώ από κάποιον. Θα πρέπει να προσέξω στην επιλογή. Με δυό παιδιά βέβαια, θά 'ναι δύσκολο να βρεθεί κάποιος να μ' αγαπήσει, και δε χρειάζομαι εφήμερες γνωριμίες. Ούτε βέβαια μπορώ να εξαφανίσω τελείως τον εαυτό μου για να διατηρήσω τη σχέση μου με το Θανάση.


2.

Αυτό που μένει να κάνω τώρα είναι και πάλι: ΥΠΟΜΟΝΗ. Να βρώ μιά σταθερή σχετικά δουλειά, ν' αναπτύξω επαγγελματική δραστηριότητα και όχι να υποαπασχολούμαι με διάφορες δουλειές του ποδαριού, που με κουράζουν σημαντικά. Να επανασυνδέσω σχέσεις επαγγελματικές - φιλικές και να περιμένω. Ισως πρέπει να ξαναπαίξω κιθάρα. Θά 'θελα πολύ να ξαναταξιδέψω, κάτι που το στερήθηκα πολύ όλ' αυτά τα χρόνια. Πάντα όμως είναι εμπόδιο τα παιδιά. Ισως σε τρία - τέσσερα χρόνια, που θα ξεπεταχτεί το Μικρό. Πρέπει να βρώ βοήθεια για τις δουλειές του σπιτιού. Πόσο θά 'θελα να βρώ κάποιον να με "νταντεύει"! Πόσο βαρειά είναι η καθημερινότητα! Τί να γίνει; Θα επιζήσω!!


3.

Εχω ακολουθήσει αντρικά πρότυπα στη ζωή μου. Οι αρετές που εκτιμώ είναι οι λεγόμενες "αντρικές" αρετές. Η γυναικεία φύση έβγαινε μόνο στο σεξ. Τελευταία βέβαια, αναγκάστηκα ν' ασχοληθώ υπερβολικά με το σπίτι και τα παιδιά για οικονομικούς λόγους κι επειδή το Μικρό ασκεί μιά γοητεία επάνω μου. Το Μεγάλο ήθελα ν' ανεξαρτητοποιηθεί από μικρή ηλικία. Το Μικρό φαίνεται τόσο ανεξάρτητος χαρακτήρας! Απ' όταν γεννήθηκε είναι δυναμικό παιδί.


4.

Αγάπησα, πόνεσα, τώρα γυρίζω σελίδα. "Tourner la page" που λένε κι οι Γάλλοι. Αφού δεν μπορώ να περιμένω πιά τίποτα από αυτή τη σχέση, δε μου μένει άλλο να κάνω. Κι όσο για τα παιδιά, ίσως αυτό που φοβάμαι είναι τα αισθήματά τους για το Θανάση. Δεν πρέπει να τα ωθήσω αρνητικά απέναντί του. Αυτή θά 'ναι μιά δυσκολία. Πώς να τους δικαιολογήσω τ' αδικαιολόγητα.


5.

Από τα δείγματα που έχω μέχρι σήμερα, δεν υπολογίζω πως ο Θανάσης θα τηρήσει τις υποχρεώσεις του -οικονομικές και ηθικές- απέναντι στα παιδιά, τουλάχιστον για αρκετό διάστημα. Ισως στην αρχή να 'ναι συνεπής. Αργότερα όμως, ιδίως αν δημιουργήσει άλλη οικογένεια, θα πρέπει να μη τον υπολογίζουμε. Οπως δήλωσε "άλλαξε" και θ' αλλάξει κι άλλο και, δυστυχώς, προς το χειρότερο. Αυτό θά 'ναι κρίμα -έγκλημα!- για τα παιδιά. Θα το αντιμετωπίσω όταν γίνει. Είναι άνθρωπος που δεν κρατάει τις υποσχέσεις του, καθόλου σταθερός. Οταν του το λέω, απαντάει: "Πάρ' το απόφαση: Αλλαξα".


6.

Υπήρξε κάποια οικογένεια, όχι όμως με τη μορφή που συνηθίζουμε να έχουμε υπ' όψη μας. Υπήρξε μιά διαλυμένη οικογένεια σχεδόν από την αρχή με μιά μάνα - δουλικό για όλες τις δουλειές και τις ευθύνες, ένα πατέρα - παιδί, με σαθρή παρουσία και υπερβολικές απαιτήσεις και δυό καθ' εαυτού παιδιά παραπαίοντα ανάμεσα σε δυό αντιτιθέμενα "πρότυπα". Ανδρισμός είναι η υπευθυνότητα και σταθερότητα, η δύναμη και προστασία και όχι ο "τσαμπουκάς". Αντρας είναι αυτός που βοηθά και συμμετέχει και μοιράζεται και όχι αυτός που υποδουλώνει και απαιτεί. Η τρυφερότητα δεν είναι αδυναμία, και τρυφερότητα χαρακτηρίζει όλες τις πράξεις, δεν αντιπροσωπεύεται μονάχα με χάδια. Εκδηλώνεται με κατανόηση και πρακτική βοήθεια και συμπαράσταση. Αμφιβάλλω και για το άν μ' αγάπησε ποτέ ο Θανάσης. Συνεχώς θύμιζε την αγελάδα που δίνει μιά κλωτσιά και χύνει το γάλα. Δε θυμάμαι να ολοκλήρωσε μιά προσπάθεια. Οταν πλησίαζα ν' ανοιχτώ απέναντί του, να δείξω εμπιστοσύνη, έλεγε ή έκανε κάτι που μ' απογοήτευε και ξανάρχιζα την προσπάθεια από την αρχή. Και πέρασαν τόσα χρόνια έτσι, χωρίς να το καταλάβω. Βέβαια, έχω τα παιδιά που είναι κέρδος είναι όμως και βάρος. Η λύση των πρακτικών προβλημάτων, της διαπαιδαγώγησής τους, με βαραίνει εξ ολοκλήρου. Θ' αντέξω;;


7.

Και με τους συγγενείς του; Θ' αντιμετωπίσω τον οίκτο και την κριτική τους. Τους δικούς μου ξέρω να τους κουμαντάρω και θα μ' αντιμετωπίσουν όπως θέλω. Φοβάμαι όμως μη μπερδευτούν οι δικοί του, οπότε θα πρέπει από τώρα να τους κάνω πέρα. Γιατί θα θέλουν νά 'χουν λόγο για τη ζωή μου και για τα παιδιά, σε αντικατάσταση του Θανάση, που θα τον απορρίψουν κι αυτοί. Ισως βέβαια και να ευχαριστηθούν γιατί η μάνα του κι η θεία του ποτέ δε με χώνεψαν. Μ' έβρισκαν ίσως πολύ "μονοκόματη" χωρίς γυναικεία τερτίπια. Φοβάμαι και για την επίδρασή τους στα παιδιά, ιδίως στο Μεγάλο. Και το βλέμμα τους ακόμα φοβάμαι του οίκτου. Πρέπει να διακόψω τα πολλά-πολλά μαζί τους. Μόνο τυπικές επισκέψεις. Ισως ούτε και αυτές. Σταδιακό αραίωμα ή κόψιμο απότομα;


8.

Η ζωή είναι ωραία όταν έχεις κάποιον να μοιράζεσαι τα προβλήματά της. Ο Θανάσης με το "κάνε ό,τι θές" έβγαινε από τα προβλήματα και είχα εγώ όλο το φορτίο. Δεν συμμετείχε καθόλου στην κοινή ζωή, που ήταν "κοινή" για το λόγο ότι απλώς βρισκόταν μαζί μας. Με το "πές μου τί θές να κάνω" δεν λυνόταν το πρόβλημα της μη συμμετοχής του, γιατί δεν είμαι γεννημένη για επιλοχίας να δίνω διαταγές. Κι όταν έλεγε στον αέρα "Εναν καφέ θα τον έπινα" ή κάτι παρόμοιο, απλώς απόφευγε ν' απευθυνθεί σε μένα και να με παρακαλέσει για κάτι προσωπικά, που τότε θα το έκανα με ευχαρίστηση. Πολλές φορές του το είπα, μα ακόμα και τώρα, το επαναλαμβάνει. Πέφτει η υπόληψή του να ζητήσει κατ' ευθείαν κάτι;; Ουσιαστικά δεν αλλάζει προς το χειρότερο η ζωή η δική μου, γιατί απαλλάσσομαι της φροντίδας και της ευθύνης του. Η ζωή των παιδιών χειροτερεύει που στερούνται την παρουσία του. Βέβαια, στερούνται και τα βρισίδια και τις άσχημες εκφράσεις, που δεν πιστεύω ότι τα ωφελούν σε τίποτα. Αν δεν του άρεσαν τα παιδιά, γιατί τότε επέμενε τόσο για το Μικρό; Τι περίμενε τάχα; Μετά από τόσες σκέψεις βλέπω ότι η μη ύπαρξη προγράμματος στη ζωή μας και η παντελής αδυναμία-αδιαφορία του γι αυτό, παρ' όλες τις συζητήσεις που άνοιγα και τέλειωναν με υποσχέσεις από μεριάς του, οδήγησαν στη διάλυση το δεσμό και την οικογένειά μας, που αυτή τη στιγμή αναρωτιέμαι άν υπήρξε ποτέ.


{Ακούγεται κάποιος θόρυβος απο πόρτες που ανοιγοκλείνουν, νερό που τρέχει, κλπ, και η γυναίκα συνεχίζει το μονόλογο σε χαμηλότερη ένταση αλλά με το ίδιο πάθος.}


9.

Πριν λίγο γύρισε ο Θανάσης. Τον ακούτε; Αισθάνομαι φοβερή ζήλεια. Ευχαρίστως θα τον σκότωνα και θά 'βγαζα τα μάτια της άλλης. Δεν είμαι λογική τώρα. Πως νά 'μαι; Οταν έρχεται, να βρωμάει από δυό μέτρα μιά ακαθόριστη μυρωδιά βαρβατίλας, να του το λέω κι αυτός να κάθεται δίπλα και να καπνίζει αρειμάνια. Αισθάνομαι αφόρητη μοναξιά όταν σκέφτομαι πως τόσον καιρό έκανα υπομονή ώσπου να γίνει το όνειρο πραγματικότητα να πάμε διακοπές να χαρούμε οι δυό μας με τα παιδιά κι όταν πλησίασε ο καιρός, να σκάσει το κανόνι του χωρισμού. Πόσα πολλά όνειρα μού γκρέμισε! Ακριβώς σαν την αγελάδα που χύνει το γάλα. Και φέτος λοιπόν μόνη μου, και πάντα μόνη μου. Σε τί έφταιξα; Παζαρεύει και το χρόνο που θά 'ναι με τα παιδιά διακοπές, μη χάσει τη γκόμενα. Τόσο ζώο είναι λοιπόν; Τώρα τα θέλει όλα γρήγορα, με μένα όλο "του χρόνου" και "του χρόνου". Γιατί;; Εντοπίζω τη διάρκεια της παραφροσύνης του από πέρσι τον Αύγουστο που έπιασε δουλειά. Από τότε δε χάνει ευκαιρεία να με πληγώνει, ταπεινώνει, να μου φέρεται άσχημα καθώς και στο Μεγάλο. Εχει χάσει λοιπόν το μυαλό του; Νομίζει πως έπιασε τον Πάπα απ’ τ’ αρχίδια; Αχ, νά 'βρισκα το τσουλί να το ξεμαλλιάσω, να το ρεζιλέψω, το σκατό που μας διάλυσε. Μα τί λέω τώρα; Δίκιο έχω.


10.

Γιατί θα πρέπει να του κάνω το σκαμνάκι για να χαίρεται; Να φύγει εκατό φορές. Να μείνει μ' αυτήν να δεί τη γλύκα. Και να τον παρατήσει γρήγορα, να σταματήσει να κοκορεύεται. Νομίζει οτι θα κρατήσει για πάντα, έτσι νομίζει; Θα προσγειωθεί απότομα. Πάντα κριτικάριζε τις γυναίκες τις υστερικές, τις έλεγε γυναικούλες και κατίνες. Νομίζει οτι βρήκε κάποια καλύτερή μου; Πιό νέα, ναι. Με καλύτερο αιδοίο, ίσως. Χρειάζονται κι άλλα όμως. Τά 'χει βρεί;; Πώς θέλω να τον χορέψει στο ταψί. Να του κάνει κι ένα παιδί ηλίθιο, να τραβιέται μιά ζωή. Θέλω να του συμβεί το χειρότερο που γίνεται. Τώρα μπανιαρίζεται, που έκανε και μήνα να κάνει μπάνιο και σπρώχνοντας, και τώρα μπανιαρίζεται κάθε μέρα. Νά 'χω να πλένω σώβρακα και πουκάμισα και παντελόνια μπόλικα για νά 'ναι φρεσκοσιδερωμένος να γαμεί με άνεση, να κάνει και τον ωραίο. Πόσο ζηλεύω, πόσο μισώ. Ποιόν μισώ αρά γε; Ολα γυρίζουν σε μένα. Εγώ υποφέρω, εγώ φταίω με την ανόητη υπομονή και καρτερία μου. Μπορεί να τα πήρε για αδιαφορία. Δεν με καταλαβαίνει, δεν είναι δυνατόν τώρα να καταλάβει, δεν ενδιαφέρεται πιά να καταλάβει. Είναι ένα όρθιο γαϊδούρι. Τόσο αναίσθητος. Τόσο ευτυχής. Θα τον σκοτώσω! Να φύγει, μ' όλη τη δυστυχία που μου έφερε. Να φύγει γιατί θα τον σκοτώσω. Αισθάνομαι Μήδεια σήμερα. ΠΡΟΔΟΣΙΑ.


11.

Είμαι έξαλλη! Από μέσα μου πάντοτε. Του είπα άμα γαμεί να μη γυρίζει εδώ γιατί θα τον σκοτώσω. Να φοβάται. Σκέφτηκα τον εαυτό μου να τον κατακρεουργεί μέ το μαχαίρι της κουζίνας ενώ κοιμάται γυμνός και ξένοιαστος. Δεν σκέφτηκα καθόλου τα παιδιά. Μόνο αυτόν και κείνην να κουτσομπολεύουν πίσω από την πλάτη μου. Να της διηγείται για το Μικρό μου και το Μεγάλο, για μένα τη στρίγγλα, να κάνουν όνειρα για το μέλλον τους.... Είμαι έξαλλη. Είναι μιά πραγματικότητα που δεν μπορώ ν' αντέξω. Ας μή μου τό 'λεγε. Τώρα που το ξέρω, γίνομαι θηρίο. Εγκλημα πάθους, και δε με νοιάζουν οι συνέπειες. Αυτός γαμεί και παραδίνεται στον ύπνο αμέριμνος και γώ δεν κλείνω μάτι και με περιμένει άλλη μιά εξοντωτική μέρα. Να φύγει, να μη με κάνει φόνισσα! Ηθελε πάθος, περισσότερο πάθος από ένα όρθιο πτώμα, που ήμουν πλέον τα βράδια. Θα τό 'χει το πάθος, όχι όπως το θέλει. Θα τό 'χει σαν τελευταία του ανάμνηση. Ενα μαχαίρι κοφτερό να του κόβει ότι πολυτιμότερο έχει. Πόσες φορές του είπα: Δε θέλω να ξέρω. Πάει γυρεύοντας. Σίγουρος και μεθυσμένος από έρωτα, θα μείνει ανάπηρος. Δε θα τον σκοτώσω, θα τον ευνουχίσω. Ψυχρά και υπολογισμένα. Και το Μικρουλάκι κοιμάται. Και 'γώ λέω μπούρδες. Ευτυχώς που τα σκέφτομαι και δεν τα διαπράττω!


12.

Το διέπραξα λοιπόν το λάθος. Του είπα χθες τη νύχτα,όλα όσα είχα σκεφτεί περί σκοτωμού κλπ., κι άλλα, όλη μου την πίκρα την έβγαλα από μέσα μου. Ελπίζοντας ίσως να με καταλάβει. Τρομοκρατήθηκε, αυτό ήταν το αποτέλεσμα, γιατί κοιμήθηκε το λίγο που του έμενε στις πολυθρόνες της βεράντας. Απείλησε να καλέσουμε πίσω το Μεγάλο απο την κατασκήνωση, να του το πούμε για να τελειώνει η ιστορία. Του είπα πως άν το κάνει, θα κλείσει η πόρτα και γι αυτόν και για όλο του το σόϊ. Είπαμε φίλοι. Αλλά οι φίλοι ξεβρακώνονται και απλώνονται στα κρεββάτια; Προκλητικός, αυτό ήταν. Προκλητικός και ένοχος. Ετσι παρουσιάστηκε και μου ήρθε η διάθεση να τον γδάρω ζωντανό. Να τρυπήσω την αδιαφορία του, την απάθειά του. Στα όσα είπα, ευτυχώς δεν απάντησε τίποτα. Αισθάνομαι γερασμένη δέκα χρόνια τουλάχιστον, καπνίζω συνέχεια. Δεν τρώω. Δεν κοιμάμαι. Και η νύχτα είναι κακός σύμβουλος. Βγαίνουν όλα τα απωθημένα που δεν ελέγχονται. Ποθώ και 'γώ έναν άντρα. Οχι το Θανάση. Οπωσδήποτε, όχι το Θανάση. Και το βλέπω τόσο δύσκολο νά 'χω τώρα κάποιον. Απεχθάνομαι το σώμα μου. Οταν λέω πως θέλω να τον σκοτώσω, πιθανό είναι να εννοώ πως θέλω να σκοτωθώ, να εξαφανιστώ, να λιώσω πιά. Δεν μπορώ να υποφέρω άλλο και να μην έχω κάποιον να με καταλαβαίνει. Εχω γίνει ένα απαιτητικό έμβρυο. Θέλω να γεννηθώ. Θέλω να ζήσω. Με καταδίκασε σε θάνατο. ΔΕ ΘΕΛΩ ΝΑ ΠΕΘΑΝΩ. ΔΕ ΘΕΛΩ ΝΑ ΠΕΘΑΝΩ. Με σκοτώνει όμως η αδιαφορία, η εγκατάλειψη. Η αποτυχία μου είναι αβάσταχτη.


13.

Αισθάνομαι τη βία να με κυριεύει. Να μουδιάζει το μυαλό και να κάνει τα μέλη μου να τρέμουν. Βγαίνει ένας τρομαχτικός εαυτός, ικανός για όλα. Φοβάμαι τον εαυτό μου, μη γίνει έρμαιο του πάθους μου. Τί να περιμένω από έναν εαυτό ταλαιπωρημένο ψυχικά, άϋπνο και νηστικό, έναν εαυτό μονάχο κι έρημο; Δε μου φτάνει η "καλημέρα" του μπακάλη, του χασάπη, του περιπτερά της γωνίας! Παραλύω από φόβο όταν κάνω μαύρες σκέψεις. Αυτή δεν είναι ομαλή μετάβαση. Είναι πυροβασία. Αυτή η προκλητική στάση του με διαλύει και με κάνει θηρίο. Με προκαλεί με τη γύμνια του και την αδιαφορία του. Αυτή είναι η βοήθεια από μέρους του; Χάθηκε η ανθρώπινη συμπεριφορά; Ολο εγώ θα καταλαβαίνω τους άλλους; Γιατί δεν μπορεί να μιλήσει στα ίσια, να μου πεί πως με καταλαβαίνει, να μου πεί τί έφταιξε τελοσπάντων, ακόμα να μου μορφοποιήσει το πρόσωπο που τον ενδιαφέρει, να μη παλεύω με φαντάσματα. Μ' αυτή τη στάση του με εξαγριώνει χωρίς να το θέλω λογικά, με κάνει να τον πληγώνω και 'γώ -και θέλω να τον πληγώσω όσο γίνεται περισσότερο. Είναι ευτυχής, άρα θα πρέπει να είναι δυνατός και ήρεμος. Γιατί δε με βοηθάει αλλά μ' αφήνει να παραπαίω; Δε φτάνει το κακό που μού 'κανε, θέλει να με εξοντώσει εντελώς;;


14.

Γιατί φέρνομαι τόσο άσχημα; Γιατί βγάζω το χειρότερο εαυτό μου, έναν εαυτό που ούτε κάν υποπτευόμουνα την ύπαρξή του; Γιατί όταν μένω μόνη μου το πρωί σκούζω και φωνάζω με λυγμούς σα θηρίο πληγωμένο - παγιδευμένο; Ακούω τη φωνή μου και φοβάμαι τι δύναμη κρύβω μέσα μου. Αυτό δεν είναι κλάμμα, είναι κραυγή απόγνωσης. Γιατί έφτασα σ' αυτό το σημείο; Πώς;; Είναι τόσο δύσκολο να μάθω σε τί έφταιξα; Λυσσάω και μαραζώνω ταυτόχρονα. Αυτοκαταστρέφομαι. Πρέπει να βρώ το Γιατρό να μου δώσει κάποιο φάρμακο. Θέλω να συνέλθω. Πώς όμως;; Η πληγή δεν κλείνει εύκολα. Το μέλλον διαγράφεται ζοφερό, μαύρο πηχτό σκοτάδι σαν υγρός τάφος. Και με τα βρισίδια και τους εκφοβισμούς κάνω τα πράγματα χειρότερα. Γιατί; Γιατί θέλω να τον πληγώσω, πράγμα που δεν πετυχαίνω. Είναι παχύδερμο. Σίγουρα δεν αγάπησα έναν τέτοιον άνθρωπο. Αγάπησα ένα χαρούμενο, τρυφερό και έξυπνο νέο άντρα, με ευαισθησίες και καλοσύνη. Πού βρίσκεται τώρα αυτός;; Πώς έγινε έτσι;; Τί έφταιξε;; Και 'γώ τότε ήμουνα χαρούμενη και τρυφερή και τα οικονομικά προβλήματα τα διασκεδάζαμε και γελούσαμε με τα παιδιά και φροντίζαμε ο ένας τον άλλον. Πώς έγινα έτσι στρίγγλα, να θέλω το χειρότερο για 'κείνον;; Σαν να βλέπω εφιάλτη. Και είδα έναν εφιάλτη. Είχα ένα μωράκι κάτασπρο σαν πουδραρισμένο με ταλκ στην αγκαλιά μου και ορμούσε η πεθερά μου να μου το πάρει μιά με τη βία και μιά με ξεγελάσματα. Και τα παιδιά μου είχαν ματωμένα δόντια σ' ένα φριχτό στόμα και απειλούσαν να με δαγκώσουν, να μου πιούν το αίμα. Τέτοια φοβερά.


15.

Ερχομαι και στη θέση του. Του χαλάω τη διάθεση με τις σκηνές μου. Να μη με προκαλεί με την αδιαφορία του και το γυμνό του σώμα. Το ποθώ αυτό το σώμα. Η στέρησή του είναι σα να μου ξεριζώνονται όλα τα σπλάχνα, να μου κόβονται τα μέλη μου κομμάτια. Δεν μπορώ να ζητήσω συγγνώμη γιατί δε βλέπω νά 'χω φταίξει. Αμύνομαι. Προσπαθώ να τον απορρίψω. Και 'κείνος μου λέει όταν επισημαίνω τα ελαττώματά του: «Δε χαίρεσαι; καλύτερα για σένα» Το καλύτερο για μένα εγώ το ξέρω. Αυτή η ψυχρότητά του με δολοφονεί. Καλύτερα να μ' έσφαζε πραγματικά, όχι πιά αυτό το μαρτύριο. Τι έφταιξε και γίναμε μελλόδραμα; Τι έφταιξαν τα παιδιά;; Λέει: «Αν σου είναι βάρος τα παιδιά, τα παίρνω εγώ» Τί είναι τα παιδιά; Πακέττα; Να τα πάρει να τα κάνει τί; Να τα πάει που; Να τα φορτώσει σε ποιόν; Μήπως θ' ασχοληθεί τώρα μαζί τους; Μήπως ξέρει τι θα πεί να φροντίζεις παιδιά; Μήπως θ' αγαπήσει τώρα τα παιδιά με τις ενοχές που έχει; Και μένα πώς με λογαριάζει; Σα μιά στιμένη λεμονόκουπα που την πετάνε; Σα μιά δανεική μήτρα; Σα θερμοκοιτίδα; Παίρνει τα παιδιά. Πόσο παρανοϊκά εύκολα τα βλέπει όλα. Είναι τρελλός, είναι άρρωστος, έχει πυρετό. Φοβάμαι πως όσα του είπα θα εμποδίσουν οποιαδήποτε ανεκτή σχέση μελλοντικά μεταξύ μας. Δε μ' αγαπάει πιά, και δεν είμαι σίγουρη ότι μ' αγάπησε ποτέ. Δε μιλάει ποτέ για τίποτε. Περιμένει το διαζύγιο και την απομάκρυνση. ΣΤΩΪΚΑ.

16.

Σταματάω λοιπόν -προσπαθώ τουλάχιστον να σταματήσω- να σκέφτομαι τί έφταιξε γιατί, άν έφταιξα ή όχι, απάντηση όπως φαίνεται δεν πρόκειται να πάρω. Ο άνθρωπος είναι τυφλωμένος. Δεν με βλέπει κάν. Σαν να μην υπάρχω. Ολα τα περί «φιλίας» είναι φούμαρα. Θα προτιμούσε να μην υπήρχα, να εξαφανιζόμουν ως δια μαγείας, να γινόμουνα σκόνη, ατμός, διαφανής, ΤΙΠΟΤΑ. Πώς είναι δυνατό λοιπόν να με σκεφτεί; Πιστεύω πως και για τα παιδιά σκέφτεται το ίδιο περίπου: Θά 'ταν καλύτερα να μην υπήρχαν. Διαγράφει τη ζωή του μαζί μου -μαζί μας. Ξεχνάει -αποποιείται- τα συναισθήματά του. Δεν βρίσκει κάτι το θετικό μέσα του για μένα. Αν έβρισκε θα κρατούσε διαφορετική στάση. Εστω, παρηγορητική. Ο άνθρωπος έγινε ξένος. Είναι πιά ολότελα ξένος, αδιάφορος εντελώς. Τον βολεύει αυτή η θέση, απλά παρατηρεί. Σα να βλέπει ταινία παρατηρεί τη φθορά μου. Περιμένει να τελειώσει η φάση, να κλείσει το κουμπί και να συνεχίσει κάτι που τον ενδιαφέρει. Πραγματικότητα ή θέατρο, όλ' αυτά συμβαίνουν σε άλλο επίπεδο, έξω από 'κείνον. Ούτε κάν θέλει να θυμάται τον πρωταγωνιστικό του ρόλο. Αφήνει πίσω του τις στάχτες και τα σκουπίδια και προχωρεί. Προς τα πού;; Για νέες στάχτες, «δικός του λογαριασμός» όπως θά 'λεγε. Για το Θανάση τέλειωσαν όλα.


17.

Για το Θανάση τέλειωσαν όλα, για μένα όμως τώρα ξαναρχίζουν όλα. Το μαρτύριο του Σίσυφου ξαναξεκινάει. Με τριπλό βάρος στην πλάτη καλούμαι ν' ανεβώ πάλι το βουνό. Είμαι αποφασισμένη. Είμαι;; Τί είμαι αλήθεια; Μιά μάνα με δυό παιδιά, χωρίς δουλειά. Μιά γυναίκα είμαι, μονάχη κι έρημη. Μιά παρατημένη, αποτυχημένη γυναίκα. Γερασμένη, εξουθενωμένη ψυχικά και σωματικά, πρέπει για να ζήσω να παίξω ένα ρόλο εξαντλητικό, τρομαχτικό. Για να ζήσω, πρέπει να παλέψω με χίλια δαιμόνια, για να ζήσω πρέπει να σκοτώνομαι λίγο-λίγο κάθε μέρα. Για να ζήσω, πρέπει να περιμένω πάλι. Για να ζήσω, πρέπει να περιμένω να πεθάνω. Πρέπει να βγάλω το Θανάση από το μυαλό και την καρδιά μου, πρέπει να ξεριζώσω το μυαλό και την καρδιά μου, πρέπει να τυφλωθώ, ν' ακρωτηριαστώ. Πρέπει να μαζέψω τα κουρέλια του εαυτού μου, να ξαναφτιάξω έναν εαυτό σχετικά αποδεκτό. Αποδεκτό από ποιόν; Από μένα φυσικά, κι απ' τα παιδιά μου. Εναν εαυτό ανδρείκελο, που δεν θά 'χει μέσα του τίποτα, έναν άδειο εαυτό, ένα άγαλμα πήλινο, μιά αποστερημένη προσωπικότητα. Ο χρόνος τα γιατρεύει όλα, λένε. Τα πάντα ρεί, κλπ. Μπορεί κάποτε να θυμάμαι όλ' αυτά διασκεδάζοντας. Είναι δυνατόν;; Τώρα τι γίνεται. Τώρα που πονάω και πεθαίνω. Τώρα που κουρελιάζομαι και ταπεινώνομαι. Τώρα που η πέτρα έχει κυλίσει κάτω, στα Τάρταρα. ΤΩΡΑ, ΤΙ ΓΙΝΕΤΑΙ;;;;;;


{Ξαναμπαίνει ο άντρας στο σπίτι, κλπ κλπ}


18.

Γύρισε απρόσμενα πριν λίγο. Μπήκε χωρίς να χτυπήσει κουδούνι. Εγώ γυμνή, δικαίωμά μου στο σπίτι μου με τέτοια ζέστη -τον περίμενα στις δέκα το βράδυ. Δεν αισθάνθηκα καθόλου άνετα. Πανικοβλήθηκα. Εκείνος πήγε για ντους με ανοιχτή την πόρτα γυμνός. Γιατί μου κάνει επίδειξη; Τώρα έπεσε για ύπνο. Μονοπωλεί το κρεββάτι, τώρα που λείπει το Μεγάλο. Κοντά στ' άλλα, βρίσκομαι εξόριστη στο σπίτι μου. Γι αυτόν είμαι διαφανής, ανύπαρκτη, κάτι -ένα πράγμα- χωρίς σημασία. Πώς θ' αντέξω;; Συνύπαρξη μ' αυτές τις προϋποθέσεις δεν γίνεται.


19.

Επί τέλους σχεδόν ηρέμησα. Ο Θανάσης ακόμα κοιμάται. Πότισα, ράντισα τη βεράντα, έβαλα το Μικρό για ύπνο. Πρέπει να βάλω τέλος στο ψάξιμο. Τέρμα τα γιατί και τα πώς, πάει το παρελθόν. Από 'δώ και πέρα τί γίνεται. Αλλαγή. Υποχρεωτική Αλλαγή. Πρέπει να σκέφτομαι μονάχα το μέλλον και το μέλλον πάντα είναι άγνωστο και ενδιαφέρον. Μπορεί να κρύβει ευχάριστες εκπλήξεις. Ολο το μέλλον είναι μπροστά μου και μπροστά στα παιδιά. Χρειάζομαι ξεκούραση και ντάντεμα. Ισως πάω μιά βδομάδα στη θεία μου την Τερέζα. Μου έχει σταθεί καλύτερα κι από μάνα. Θα πάω, να κλάψω και να κοιμηθώ, να κοιμηθώ. Και να κάνω σχέδια για το μέλλον, χωρίς το Θανάση. Να προσπαθήσω να τον βλέπω ήρεμα, χωρίς ένταση. ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΛΟΙΠΟΝ ΑΝΟΙΓΕΤΑΙ... (βαθύς στεναγμός, σαν υπόκωφη κραυγή)

ΑΥΛΑΙΑ

---------------------
ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Το θεατρικό παραλήρημα ΠΑΡΑΛΙΓΟ ΜΗΔΕΙΑ ή ΧΩΡΙΣ ΤΟ ΘΑΝΑΣΗ γράφτηκε τον Ιούλιο του 1988, ενσωματώνοντας λόγια και εμπειρίες γυναικών, πραγματικές ιστορίες αλλά και λίγη φανταστική σάλτσα -που μάλλον δεν διαφέρει και πολύ απο πραγματικότητες που γνωρίζω απο πρώτο χέρι. Βρίσκεται και εδώ: http://sadness.e-e-e.gr/users/rodia/06/index.html