Συνομιλία δυο κοριτσιών

ΔΥΟ ΚΟΡΙΤΣΙΑ (Αννα και Βάνα)

Αννα: Πώς θά 'θελα να με φιλήσει ο Τάκης!
Βάνα: Και γιατί δεν του το λες;
Αννα: Πώς να το πω δηλαδή; Ετσι απλά: Φίλησέ με;
Βάνα: Ισως όχι και τόσο απλά, μα να του το δείξεις τουλάχιστον.
Αννα: Πώς δηλαδή; Να σουφρώσω τα χείλια μου;
Βάνα: Καλύτερα να τον κοιτάξεις στα μάτια.
Αννα: Τον κοιτάζω συνέχεια στα μάτια. Ετσι.
Βάνα: Οχι κι έτσι, όχι έτσι άγρια. Πιο γλυκά.
Αννα: Ετσι;
Βάνα: Ετσι είναι πολύ λάγνο το βλέμμα σου. Απλώς, γλυκά.
Αννα: Δείξε μου πώς.
Βάνα: Να έτσι. (χαμογελάει)
Αννα: Μα εσύ χαμογελάς κιόλας!
Βάνα: Ε, δε σου είπα να μη χαμογελάσεις και λίγο. Χρειάζεται.
Αννα: Ετσι;
Βάνα: Οχι κι έτσι! Είναι σα να τον κοροϊδεύεις. Οχι τόσο πολύ, λιγάκι.
Αννα: Ετσι;
Βάνα: Οχι, όχι, πολύ ονειροπαρμένο ύφος. Λίγο πιο απλά.
Αννα: Μα, αυτό που είναι απλό για σένα, για μένα είναι δύσκολο. Δε μπορώ.
Βάνα: Θέλεις ή δε θέλεις να σε φιλήσει παιδάκι μου;
Αννα: Θέλω, θέλω, θέλω.
Βάνα: Ε, όταν τον κοιτάς και του χαμογελάς, να σκέφτεσαι αυτό: Πως θέλεις δηλαδή να σε φιλήσει.
Αννα: Για κοίταξε τώρα. Ετσι;
Βάνα: Μμμμ... Ετσι.. σχεδόν έτσι.. περίπου. Προβάρησέ το λίγο.
Αννα: Ετσι;... Ετσι;... Ετσι;...
Βάνα: Ετσι ακριβώς!
Αννα: Πάω, γεια σου!
Βάνα: Πού πας;
Αννα: Μα, να με φιλήσει! Τρέχω, μη χάσω την έκφραση!
Βάνα: (σιγά, μονολογεί) Αν περπατάς έτσι, σα χαζή, θα σου ορμήσουν όλοι οι άντρες της εταιρείας...

(μικρή παύση - μουσική - η Αννα επιστρέφει)

Βάνα: Τι έγινε; Σε φίλησε;
Αννα: (Κλαίει) Οχι... Μου είπε «Τι έχεις; Επαθες ψύξη και στράβωσε το στόμα σου;» (λυγμοί)


Αυλαία

29/04/1982