η αμαζών και ο αλαζών

Μήπως είσθε αλαζών; ρώτησε η αμαζών.

Διότι, όντως, εάν είσθε, παύετε να προπονείσθε.

Παρεκεί, τ' αλόγατα στέκονταν λουφάζοντας.

Δίχως άλλο να σκεφθεί η πανώρια αμαζών

παρευθύς τα μάζεψε κι έφυγε καλπάζοντας.

(ο πίνακας με τα άλογα του Αριστείδη Πατσόγλου)

η χελώνα κι ο λαγός ταξιδεύουν

απ' το Παρίσι ως τη Βαβυλώνα

κι από τη Ρώμη ως το Πακιστάν

φεύγει ταξίδι μια γριά χελώνα

όσο τα ποδαράκια της βαστάν.

 

παίρνει καράβια, τραίνα, αεροπλάνα,

κι ύστερα μπαίνει σ' ένα φορτηγό

στο τέλος καβαλάει μοτοσυκλέτα

και κάνει -τσα!- στο φίλο το λαγό!

 

τρίβει τα μάτια εκείνος σαστισμένος

της λέει "χελώνα! αλήθεια, είσαι εσύ;"

"ξέρεις κολύμπι;" του απαντά εκείνη

"έφτασε η ώρα για να πάμε σε νησί!"

__________________

ΣΗΜ. συνεχίζεται επάπειρον και η μουσικούλα του είναι στο μυαλό μου

Ο έρωτας ανθεί στα κρατητήρια

Τελικά, φαίνεται πως κρύβεται κάτι αργεντίνικο μέσα μου. Ετσι, βγήκε η εκδοχή του άσματος στο πιο ποιητικό. Το τραγουδώ η ίδια, επειδή δεν εμπιστεύομαι σε ενοικιαζόμενες αοιδούς τα σοβαρά μου πονήματα. Τα λογάκια:

Δεκατέσσερις ήταν Φλεβάρη
με τσακώσαν να κλέβω παγκάρι
με φαντάστηκα να βρίζω και να φτύνω
μοναχός μου, με τον άγιο Βαλεντίνο!

Με ρίξαν αχταρμά στο κρατητήριο
και νόμιζα θα πέρναγα μαρτύριο
Μα ο έρωτας γωνιά γωνιά με ψαχνει
μου ρίχνει στο κεφάλι και με φτιάχνει!

Κι εκεί που έβριζα τον άγιο γκαντέμη
αυτός μου χαριζε ολόκληρο χαρέμι!
Αγγέλες αραγμένες μέσ' στα κάγκελα
κι εγώ να παριστάνω τον αρχάγγελα!

Δεκατέσσερις φέτος Φλεβάρη
να σουφρώσω κανένα παγκάρι
ο πασάκας της ψειρούς να ξαναγίνω
τό'χω τάμα, μα τον άγιο Βαλεντίνο!

Ο έρωτας ανθεί στα κρατητήρια
με κρότους, οιμωγές, βασανιστήρια
σε μάτια στολισμένα δακρυοπάχνη
Ο έρωτας κρεμιέται σαν αράχνη

Δεν ξαναβρίζω πια τον άγιο γκαντέμη
αυτός μπορεί να μου χαρισει και χαρέμι!
Αγγέλες αραγμένες μέσ' στα κάγκελα
κι εγώ να παριστάνω τον αρχάγγελα!

________________

Ακούγεται εδω:  https://www.podomatic.com/podcasts/rodia/episodes/2011-02-19T13_49_41-08_00

ένα από τα θαύματα του ήλιου

Σαν έπεσε η ήλιος στους άσπρους σου κοπτήρες,

το γέλιο σου άναψε μεμιάς σαρανταδυό λαμπτήρες.

Αχ! πόσο εκτυφλωτικός ο άσπρος σου κοπτήρ!

Αν ήταν νύχτα θά 'λεγα πως ήσουνα βαμπίρ!

αντάξιο σε ξι ύφεξη μείξονα

χάθηκε ξανα το Ξι

ταξιδεύει με ταξί

ναυλωμένο

με το χέρι το δεξί

απλωμένο

να ξανάρθει το ταξί

περιμένω

βλέμματα

υπάρχουν βλέμματα γεμάτα υδατάνθρακες
και άλλα που μυρίζουν κοκορέτσι
στο βλέμμα που με μάγεψε ο θησαυρός δεν ήταν άνθρακες
ούτε και κάτι μαύρο ασπρισμένο με στουπέτσι
δίνε μου βλέμμα στολισμένο δακρυοπάχνη
και καταβρόχθιζέ με σαν αράχνη!
___________
f/b 20170812

στιχακια για ονόματα - Λουίζα

Τη λέγανε Λουίζα
και είχε μάτια γκρίζα
την έβαζαν στη πρίζα
έπαιρνε μπρος η μίζα
κι άλλαζε το "Λουίζα"
σε "οδοντογλυφίζα"

στιχάκια για ονόματα - Λεφτέρης

Τον έλεγαν Λεφτέρη
ήταν τρελό αστέρι
τον πήρε το αγέρι
στης Βενετιάς τα μέρη
κι άμα τον ξαναφέρει
δεν θα τον λέν' Λεφτέρη
μονάχα "γονδολιέρη"

Ψιψίνα αιγυπτία (για τον Tero )

Πάει χάθηκε το Ψι!
μ' ένα αέρινο ταψί
στα πελάγη του αιθέρα κολυμπάει.

Αν το Ψι είχε ψυχή,
Θάθελε στο Πι και Φι
στον αλφάβητο παράδεισο να πάει!

Το μικρούτσικο το Ψι
προτιμάει το ταψί
απο τ' άσπρα του παράδεισου τα κρίνα.

Αν αφήσει το ταψί,
μάλλον θα ξεφουρνιστεί
ως αιγύπτια κατάμαυρη ψιψίνα!


(25/10/2003/15:15)
Συλλογή: «Αλφάβηττος Παράδεισος» (2003)
------------------------
ΣΗΜ. Για 7 μέρες ακούγεται εδώ