29 Σεπ 2011

ένα μικρό χαρούμενο γατάκι

Μια φορά, ήταν ένα μικρό χαρούμενο γατάκι, που ζούσε σε ένα μικρό χαρούμενο σπιτάκι, όπου κατοικούσε μια μικρή χαρούμενη οικογένεια. Ο μπαμπάς ήταν χαρούμενος, σφύριζε χαρούμενους σκοπούς, ξύπναγε χαρούμενος κάθε πρωί με ήλιο ή με μπόρα και πήγαινε χαρούμενος στη δουλειά του, που του άρεσε πολύ. Η μαμά ήταν κι αυτή πολύ χαρούμενη γιατί είχε μια δουλειά που της έδινε πολλή χαρά. Τα παιδιά ήταν χαρούμενα επίσης, γιατί λάτρευαν το σχολειό τους, τη δασκάλα τους και όλα τα μαθήματα τα μελετούσαν με ευχαρίστηση. Ολοι στο σπιτάκι αυτό ήταν χαρούμενοι γιατί έκαναν κάτι που τους άρεσε πολύ, αγαπούσαν τη γνώση, αγαπούσαν τη δουλειά, αγαπούσαν ο ένας τον άλλο -το κυριότερο- και περνούσαν τις μέρες τους με γέλια και χαρές και ξεφάντωσες πολλές, μέχρι που πλάκωσαν κάτι κακοί μαφιόζοι και γκρέμισαν το σπιτάκι, έστειλαν το μπαμπά στα ξένα για δουλειά, έβαλαν τη μαμά στα αζήτητα -εφεδρεία, το είπαν- και στείλαν τα παιδιά σκλάβους στα ξενοδοχεία να γυαλίζουν παπούτσια τουριστών, μια και τα σχολεία τα είχαν ήδη σφραγίσει αφού διώξαν όλους τους δασκάλους. Το γατάκι, που είχε μεγαλώσει και είχε γίνει μια πανέμορφη γάτα, το έβαλαν σε φούρνο μικροκυμάτων για να γελάσουν με το μπαμ! που έκανε όταν έσκασε και «έτσι σκίζουν σήμερα τις γάτες ρε!» ακούστηκε μια αγριοφωνάρα.

23 Σεπ 2011

Ο ιππότης Λάρρυ σε νέες περιπέτειες


Ο Λάρρυ, όταν δεν επεδίδετο εις την προσφιλή του ενασχόλησιν της περιποιήσεως των εξαρτημάτων του γυναικείου σώματος, έπαιζε εις τα Χρηματιστήρια του κόσμου ή έσωζεν εκ της χρεωκοπίας χώρας πτωχάς πλην τιμίας.
_______________
θα γραφεται λίγο λίγο, ένεκεν των εξελίξεων

2 Σεπ 2011

Θα δημιουργήσουμε τον παράδεισο: Ο Larry Cool δίνει οδηγίες και'γώ παίζω



Θὰ δημιουργήσουμε τὸν παράδεισο

Ἀνθρώπινα σώματα,
Κραυγάζουν τὶς νύκτες καινούργιους κόσμους
Λάβα ἀνέρχεται ἀπὸ τὰ βάθη τῆς γῆς
Περνᾶ ἀπ’ τὰ τρυπημένα τους πέλματα
Κι ἐξακοντίζεται ἀπ’ τὰ στόματα.

Αἰωροῦνται πελώριες γυναῖκες
Ἀπὸ τὴ μέση καὶ κάτω εἶναι μέδουσες
Οἱ πλόκαμοί τους σύρονται,
Ἐπάνω στὶς στέγες καὶ τοὺς θόλους τῆς μητρόπολης.

Τὸ αἰώνιο σῶμα μου,
Πλανᾶται ναρκωμένο στὸ διάστημα
Ἀπὸ τὶς κνῆμες του βγαίνουν ῾ρίζες
Ἀπὸ τὰ μάτια, κλαδιὰ μὲ φυλλώματα
Ἀπ’ τὰ δάκτυλα μῆλα
Γύρω του σχηματίζεται,
Ἕνας μικρὸς τόπος μὲ ἀραιὸ χῶμα
Κι ἕνας κῆπος
Ὅποιος ἒχει γευθεῖ τὸν καρπό μου, γνωρίζει.

__________________________
ΣΗΜ.1. στο ιστολόγιό του, ο διαδικτυακός καλλιτέχνης παρουσιάζει κομμάτια από το καινούργιο του μυθιστόρημα ΑΓΓΕΛΟΙ ΚΑΡΦΩΝΟΝΤΑΙ...
ΣΗΜ.2. Φυσικά και θα παίξω και με αυτό το ποίημα, αμ πώς;



Δημιουργήσαμε την Κόλαση

Ανθρώπινα πτώματα,
Στρατολογούν τα μεσημέρια παλιά κοσμήματα
Αστραπές ρίχνει ο θόλος του ουρανού
Τρυπούν τα μελωμένα τους στήθη
Κι εξακοντίζονται απ' τα οπίσθια.

Ξεπροβάλλουν πελώριες γυναίκες
Από τη μέση και πάνω είναι σαλιγκάρια
Οι κεραίες τους ανιχνεύουν,
Επάνω στις λάσπες και τις θολές μήτρες.

Το αιώνιο πτώμα σου,
Βυθίζεται χορεύοντας στη λάσπη
Στους αγκώνες του έχει πρίζες
Στα φρύδια, καλώδια με κυκλώματα
Στα γόνατα ξύλα
Γύρω του σχηματίζεται,
Μια μεγάλη λακκούβα με θολό νερό
Κι ένα νησί
Οποιος έχει πάθει ηλεκτροπληξία, γνωρίζει!