Χορευτικά σχόλια πάνω σε ένα μοναδικό ποίημα

-->> το πρωτότυπο ποίημα «Εκείνη-που-τρώει-τις-ψυχές»

ME λένε Εκείνη-που-τρώει-τις-ψυχές.
Είμαι μια πόρνη, άσεμνη πόρνη.

Μια δούλα που το σώμα μου άπληστο γεύεται κάθε ασέλγεια, καθεμιά λαίμαργη ηδονή.
Κοίτα τη γλώσσα μου πώς κροταλίζει, πόσο επιδέξια σαν όπως είναι, όπως η γλώσσα του φιδιού.
Είμαι τυφλή, τυφλή από πόθο κι έχω παραδοθεί, έχω ολόκληρη παραδοθεί σε αγγίγματα.
Είμαι ολόκληρη από πόθο, είμαι όλη μια λαίμαργη φλόγα, μια κόκκινη σάρκινη φλόγα
ολόκληρη από σώμα, ένα αχόρταγο κομμάτι κρέας
που αδηφάγα γλείφεται, ένα αχόρταγο σάρκινο σακί από πρόσκαιρο παράδεισο.

Τώρα όμως θα σου μιλήσω για βρέφη.

Οι ανθεμόσχιστοι κήποι σπαράζουνε τα βρέφη. Λαίμαργα τα καταβροχθίζουνε σαν έντομα.
Να προσέχεις πρέπει εκείνους τους κήπους αν δε θέλεις να σφαγιάσεις το παιδί σου.
Οι κήποι είναι παντού. Στα πιο αθώα όνειρά σου, παραμονεύουν σαν σκοτεινές φαρμακοδόχοι.

Τα σκοτωμένα βρέφη είναι αγκαθόσχημα όπως το μαχαίρι που τα σκότωσε.
Σε ακολουθούν όπου κι αν πας αυτά τα σκοτωμένα μικρά ζώα, πιστά και υπάκουα.
Στοιχειώνουνε το σώμα σου. Σε κατοικούν.
Έχουνε ξανθά μαλλιά και βλέφαρα μενεξεδένια.
Και είναι όμορφα.
Κι έχουνε κίτρινα νύχια και μακριά, όπως ο κάθε πεθαμένος.

Μπορείς να παίξεις λίγο μαζί τους και ύστερα –αν κουραστείς– να τα σπάσεις σαν καλάμια.
Κάνουν έναν αστείο ήχο όταν τους σπάζουνε τα κόκαλα.
Μέσα τους δεν τρέχει αίμα παρά της μάνας τους το γάλα•
γάλα πικρόσυνο σε σχήμα ανάστροφου σταυρού.

Αντανακλαστικό λευκό του ουρανού και πράσινο γλυκό
των λιβαδιών.

Πτώματα βρεφών που τρυφερά παίρνει το ρέμα.
Οι τροχοί του καροτσιού που τα φορτώνουν γράφουν στο λασπωμένο δρόμο μαχαιριές.
Τα βρέφη τώρα κοιτάζουν, όλα μαζί κοιτάζουν έντρομα
τις κανίβαλες αιχμές του πιρουνιού σου.
Τρόμος παραλύει τις γλώσσες τους, που πλαταγίζουν.
Όλες μαζί πλαταγίζουν, όλες μαζί πλαταγί-
Όλες μαζί– Βαριέμαι την αιωνιότητα. Μου φέρνει λόξιγκα.
Όλες μαζί κοιτάζουν έντρομα τις κανί-
Τις κανίβαλες αιχμές –όλες μαζί πλαταγή-
του πιρουνιού σου.

Τα βρέφη τώρα κοιτάζουν, όλα μαζί κοιτάζουν έντρομα
τις κανίβαλες αιχμές του πιρουνιού σου.
Τρόμος παραλύει τις γλώσσες τους που πλαταγίζουν
-μικρές της κόλασης φλογίτσες-
χωρίς σάλιο στο βάθος κατακόκκινων στομάτων.

Ο ουρανός σκουληκιάζει από εγκαταλελειμμένα χαμόγελα.

Γέρνει η ψυχή αργά, αργά οι ψυχές γερνούν.
Εμεταβλήθηκε το παν, όλα ανάποδα με παν.

ΣΧΟΛΙΟ 1.
-----------

Είσαι μια σεμνή πόρνη!

Μια κυρά που το σώμα της έχει χορτάσει την ασέλγεια και την ηδονή.
Κοιτάζω τη γλώσσα σου και φίδι δε βλέπω. Μονάχα πέταλα αλόγων ανθέων.
Μια κυρά ουδέποτε παραδίδεται οπουδήποτε και διορθώνει την όρασή της στον οπτικό της ορίζοντα.
Είσαι η μισή πόθος, η άλλη μισή πάγος. Φλόγα πουθενά.
Θα ήθελες πολύ να είχες σώμα, γιατί το πνεύμα ίπταται γυμνό και άσαρκο.
Καλύτερα όμως έτσι -παράδεισος για τα σώματα δεν υπάρχει.

Θα έπρεπε να σου είχαν ήδη μιλήσει για βρέφη. Θα το πράξω αμέσως.

Τα βρέφη είναι χαρούμενα και γελαστά και κανείς δεν τολμά να πειράξει την αρειμάνια όψη τους, παρεκτός απο κάτι ξερές γεροντοκόρες, που επιθυμούν να τσιμπήσουν τα φουσκωτά τους μάγουλα μέχρι να στάξει αίμα.

Η πολλή προσοχή βλάπτει τα βρέφη. Καλλιέργησέ τα σαν κοινά λουλουδάκια.
Αφησέ τα να αναπτυχθούν απλά. Χωρίς λίπασμα και σκυλοτροφές.

Τα βρέφη ζουν μέσα στα όνειρά μας και κανένα μαχαίρι δε μπορεί να αγγίξει τη δροσιά τους.
Εχουν ανάγκες κοινές, ικανοποίησέ τες με τρυφεράδα.

Μπορείς να παίξεις λίγο μαζί τους και ύστερα -αν κουραστείς- να τα κοιμίσεις με ένα νανούρισμα.
Αν κουραστούν εκείνα απο σένα, κοιμούνται μοναχά τους -χωρίς τραγούδι.

Καντιοζάχαρη και μέλι και γλυκό κυδώνι είναι το βλέμμα τους. Και σε λυώνει.
Αγνή ικεσία για το προχώρημα της ζωής.
Μια ιδέα είναι η ζωή.
Ενα τραγούδι.
Ενας οίστρος.

Φάε το πρωϊνό σου και τράβα να δουλέψεις κυρία μαρκησία. Οποιαδήποτε εργασία, αρκεί να αφήνεις τα βρέφη να αναπτύσσονται ελεύθερα -μακράν σου.

Καννιβαλίστρα κολασμένη -αγνή συνάμα- κυρά του νου και του κοινού, χάρισέ μας την αφροντισιά ενός βρέφους. Μόνο αυτό. Τίποτε άλλο.



Ο ουρανός χαμογελά από εγκατάλειψη. Συχνά, η εγκατάλειψη είναι άριστο δώρο.
Ας μη του φορτώνουμε βαρείς παραδείσους.


Στην Αμοργό
με βήμα αργό
στο λήθαργό
σου θα χωθείς
θα νυχτωθείς
και θα χαθείς.


ΣΧΟΛΙΟ 2.
-----------
Η μάχη του ποιητή με την ποίηση, τις λέξεις και τις ιδέες του.

Μετά την απάντηση που έδωσα λίγο νωρίτερα, θεωρώ υποχρεωτικό να συνεχίσω, προσπαθώντας μια αποκρυπτογράφηση του πονήματος του... Αντε_γεια_συγραφέα! ..και.. «Καλωσόρισες_ποιητή!» (χωρίς παρεξήγηση τα παιχνίδια μου με το νικ -ελπίζω)

Η «Εκείνη» μάλλον είναι η Ποίηση. Μεταφορά της άϋλης έννοιας της ποίησης σε κάτι τι το απτό, σε ένα πρόσωπο αποκρουστικό, ένα φελλινικό προσωπείο.

Μετά την αυτοπαρουσίασή της, οδηγεί ο ποιητής «Εχετε_γεια_βρυσούλες» την αδηφάγο βασανίστριά του στο ρόλο της δασκάλας και τη βάζει να του μιλά για ιδέες (αντικαθιστώντας τη λέξη «ιδέα» με τη λέξη «βρέφος»)

Προσωποποιώντας τις ιδέες, θέλει να τις απομυθοποιήσει, να βοηθηθεί στο να αποφεύγει να τις «σκοτώνει» (κάτι που κάποτε επιθυμεί με ζέση) επειδή τον βασανίζουν.

Παρακάτω, αντικαθιστώντας τους «κήπους» με τις «λέξεις» βλέπουμε την αγωνία του ποιητή «Αντε_και_στα_δικά_μας» για τις λέξεις που αλλοιώνουν συχνά το νόημα των ιδεών και την προσπάθειά του να μην επιτρέψει αυτό το ανοσιούργημα.
Παρουσιάζοντας/εκθέτοντας/αντιλαμβανόμενος τον κίνδυνο αυτό, ο ποιητής «Πίσω_και_σας_φάγαμε» δέχεται την ύπαρξη αυτού του φόβου.

Λίγο αργότερα, με την αντικατάσταση του εσωτερικού με το εξωτερικό περίβλημα (αντί αίμα-δέρμα και αντί γάλα-υμένας) και με τη θέση του πιρουνιού (όργανο λήψης τροφής) στη θέση του μυαλού (όργανο λήψης πνευματικής τροφής) παραλαμβάνουμε το σημαντικό νόημα της αγωνίας του.

Αγωνία βρίσκεται και στο σκουληκιασμένο ουρανό φυσικά. Είναι οι ιδέες που πλημμυρίζουν (χωρίς ελπίδα να εκφραστούν, έτσι νομίζει/πιστεύει -προσωρινά τουλάχιστον ο ποιητής) και θλίβεται μη ξέροντας τι να τις κάνει!

Το προηγούμενο πόνημά μου δόθηκε ως απάντηση στην αγωνία του ποιητή.
Με το τωρινό, θέλω να αποτρέψω τους υπόλοιπους αναγνώστες απο μια (πιθανή ή... απίθανη!) παρανόηση...

Παραθέτω ένα τρόπο ανάγνωσης και.. μη μου πει κανείς.. Αντε_για_βρούβες!

..............................................................................................

(...)
Τώρα όμως θα σου μιλήσω για ιδέες.

Οι ανθεμόστιχες λέξεις σπαράζουν τις ιδέες. Λαίμαργα καταβροχθίζουν αυτές, σαν έντομα.
Να προσέχεις πρέπει εκείνες τις λέξεις αν δε θέλεις να σκοτώσεις την ιδέα σου.
Οι λέξεις είναι παντού. Στα πιο αθώα όνειρά σου, παραμονεύουν σαν σκοτεινές φαρμακοδόχοι.

Οι σκοτωμένες ιδέες είναι αγκαθόσχημες όπως το μαχαίρι που τις σκότωσε.
Σε ακολουθούν όπου κι αν πας αυτά τα σκοτωμένα μικρά άϋλα ζώα, πιστά και υπάκουα.
Στοιχειώνουνε το πνεύμα σου. Σε κατοικούν.
Είναι λαμπερές και απαλές.
Και είναι όμορφες.
Κι αρπαχτικές, όπως κάθε βρυκόλακας.

Μπορείς να παίξεις λίγο μαζί τους και ύστερα -αν κουραστείς- να τις σκίσεις σα χαρτί.
Κάνουν έναν αστείο ήχο όταν τους σκίζεις το περίβλημα.
Απ έξω τους δεν υπάρχει δέρμα παρά ο υμένας του μυαλού σου.
υμήν πικρόσυνος σε σχήμα ανάστροφου σταυρού.

(...)

Πτώματα ιδεών που τρυφερά παίρνει το ρέμα.
Οι σελίδες των κειμένων που τις φορτώνουν αφήνουν στα σκονισμένα βιβλία χαρακιές/νυχιές.
Οι ιδέες τώρα κοιτάζουν, όλες μαζί κοιτάζουν έντρομες
τις κανίβαλες αιχμές της σκέψης σου.
Τρόμος παραλύει τις γλώσσες τους, που πλαταγίζουν.
Όλες μαζί πλαταγίζουν, όλες μαζί πλαταγί-
Όλες μαζί- Βαριέμαι την αιωνιότητα. Μου φέρνει λόξιγκα.

(...)


ΣΧΟΛΙΟ ΠΑΝΩ ΣΤΑ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΑ ΣΧΟΛΙΑ
-----------
Έχω γράψει κι άλλες φορές για τα εργα της Ροδιά και κάποια στιγμή (τώρα δηλαδή)θέλω να επισημάνω κάποια ξεχωριστά στοιχεία που έχουν σχέση με τα σχόλιά της και τη στάση της γενικώς.
Κατ αρχάς μιλάμε γιά ένα ευαίσθητο και διακριτικό άτομο που δεν θέλει να φέρει κανένα σε δύσκολη θέση και κυρίως είναι πάντα σε θέση να ανοίξει διάλογο και να μιλήσει γιά μία πληθώρα θεμάτων.
Τελευταίως μου αρέσει πολύ η στάση της να γράφει για τα ποιήματα των άλλων με είδωλα ποιημάτων, να προσπαθεί να συλλάβει το υφος και το πνεύμα του ποιητή και μετά να θέλει να πει τη δική της εκδοχή συμμετέχοντας με ένα πολύ προσωπικό τρόπο σ' αυτό που λέμε "σχόλια".
Έχω ξαναπεί ότι εδώ μέσα τα σχόλια πολύ συχνά θυμίζουν σχολική αίθουσα και πράγματι εκτός απο το υφος του διορθωτή απο τους σχολιαστές δεν υπάρχει κάποιος που να δίνει μία "εξωσχολική" οπτική γωνία σε όλα αυτά.
Η Ροδιά που ξεχωρίζει σ' αυτό το τομέα με έκανε να διαβάσω τα "βλοσύρια" του Λουκά αφού πρώτα είχα αφεθεί σε πολύ αυθόρμητα γέλια με τις εκδοχές της: "Κλωστύρια", "Ψηστήρια" και "Αλβανιστήρια". Φυσικά δεν παρέλειψα να διαβάσω και τα "κουρδοιστύρια" του Τσίρη .
Μετά κατάφερα να διαβάσω και τα βλοσύρια, πράγμα για το οποίο "ευθύνεται" η Ροδιά, διότι πάντα έχω μία αμφιβολία γιά ποιήματα τύπου "Ζαβαρακατρανέμια".
Λοιπόν πέρα απο το παιχνίδι με τα είδωλα ποιημάτων η Ροδιά πετάει απο θέμα σε θέμα, από κείμενο σε ποιήμα, γράφοντας, σχολιάζοντας και πειράζοντας με το διακριτικό της τρόπο σαν διαβολάκος, σαν να θέλει να δώσει αυτή τη χαρούμενη εκδοχή γιά τη ζωή χωρίς να δίνει και πολύ σημασία στις "βαρύγδουπες" αναλύσεις των "εξεταστών" του σάιτ.
Τελικά καταφέρνει κυρίως να γίνεται "εξωσχολική" και μετά να δείχνει αυτή τη σύγχρονή πλουραλιστική στάση υποδεικνύοντας με την απομυθοποιητική της στάση κάτι τέτοιο: "Μη μασσάτε, τα πράγματα δεν είναι και τόσο πολύπλοκα όσο νομίζετε".
τεο
(teopriji@in.gr)

-----------------------
Ολα αυτά έγιναν εδώ, όπου βρίσκεται και το σχολιασθέν πρωτότυπο ποίημα:
Istros: Αντί για συγγραφέα: Εκείνη-που-τρώει-τις-ψυχές