Ηλίας Νοσταλγίδης

Είχα ένα συμμαθητή στην Γ' Δημοτικού με αυτό το νοσταλγικό όνομα. Οταν έμαθε το νόημα του ρήματος "νοσταλγώ" και των λοιπών -ουσιαστικού, επιθέτου, κλπ- έπαθε την πλάκα του, επειδή ταυτόχρονα έμαθε και τη σημασία των λέξεων "συνεπής" και "συνέπεια".

Αρχισε μια απεγνωσμένη προσπάθεια να ανταποκριθεί στο νόημα του επιθέτου του, προσπαθώντας να είναι απολύτως συνεπής προς αυτό. Για τούτο, συνεχώς νοσταλγούσε κι απο κάτι τι: Τις περσινές διακοπές, τη γιαγιά του, τη σοκολατίνα που είχε φάει το περασμένο Πάσχα, τη χαμένη του ξύστρα, και πάει λέγοντας.

Σιγά σιγά, μεγαλώνοντας, απέκτησε το χαμένο βλέμμα των ποιητών, που όλο και κάτι νοσταλγούν και τολμούν να γράφουν γι αυτό, εξ ού και ποιητές. Το μαντέψατε; Ε, ναι. Ο Ηλίας Νοσταλγίδης άρχισε να γράφει. Ποιήματα. Και την παρέα στα παλιά του τα παπούτσια.

Πολύ αργότερα, άρχισε να νοσταλγεί την παρέα, αλλά ήταν πλέον πολύ αργά. Είχε ξεχαστεί απο όλους και κανείς δεν τον νοσταλγούσε. Η παρέα δεν ήταν καθόλου συνεπής με το επίθετό του, οπότε έψαξε για καινούργια παρέα. Βρήκε κάτι νοσταλγικούς τύπους με νοσταλγικό βλέμμα και τους πλησίασε. Εγραφαν όλοι τους. Πολύ. Σαν και μένα περίπου, που δε συγκρατούμαι εύκολα: όταν βρω μπροστά μου μολύβι ή πληκτρολόγιο -τα δέκα τελευταία χρόνια- του αλλάζω τα φώτα!

Η καινούργια παρέα ούτε καν πήρε μυρωδιά την άφιξη του Ηλία Νοσταλγίδη στους κόλπους της. Τόσο πολύ νοσταλγούσε τα χαμένα μέλη της, όσο ακριβώς ο παλιός συμμαθητής μου την παλιά του παρέα.

Τώρα που μεγαλώσαμε αρκετά, γίναμε συνεπείς με το επίθετό του και τον νοσταλγούμε συχνά. Να, για παράδειγμα, προχτές που συνάντησα τη φίλη μας τη Λέλα, μου είπε:

- Τι να κάνει αυτός ο Νοσταλγίδης! Τον θυμάσαι;
- Πώς δεν τον θυμάμαι το μπουμπούνα, της απάντησα.
- Ακόμα να νοσταλγεί; Και τί άραγε;
- Ξέρω και 'γω; Τη δασκάλα μας...
- Μπα, μάλλον την παρέα μας θά 'λεγα.
- Λες;
- Λέω.
- Και δεν του τηλεφωνούμε;
- Εχεις το νούμερό του;
- Θα τό 'χει ο κατάλογος.

Το βρήκαμε σχεδόν αμέσως, ένα τόσο σπάνιο επίθετο διευκολύνει το ψάξιμο, και του τηλεφωνήσαμε.

- Σας νοστάλγησα βρε κορίτσια... ακούστηκε η πονεμένη του φωνή στο ακουστικό.
- Και μεις σε νοσταλγήσαμε. Να ιδωθούμε; Τι λες;
- Μπα, δεν το βλέπω... προτιμώ να σας νοσταλγώ, είναι πιο ζωντανά έτσι. Απαντησε κι έκλεισε το τηλέφωνο.

Μείναμε να κοιταζόμαστε με τη Λέλα και σκάσαμε κάτι γέλια, μα κάτι γέλια! Νοσταλγικά.

______________________
ΣΗΜ.1: Το έγραψα με μια ανάσα στο forum "Νοσταλγικός Ηλίανθος" στο Istros, στις 23-07-2005 (18:57)
ΣΗΜ.2: Σήμερα, νοστάλγησα τις μέρες που ήμουν εξαιρετικά δραστήριο μέλος σε διάφορα λογοτεχνικά (και μη) στέκια, αλλά, όσο και να θέλω, δε γίνεται να επαναληφθούν. Κάθε πράγμα στον καιρό του!
ΣΗΜ.3: Σπάνια πλέον γράφω κείμενα τόσο αυθόρμητα. Γιατί άραγε; Ισως επειδή δεν υπάρχει τόση επικοινωνιακή αμεσότητα.