Τυλίγει σε ρολά και τηγανίζει
τα συγγράμματα,
καταπίνει τόνους τόνων,
τρώει την ορθογραφία κομψά
-με μαχαιροπίρουνα χρυσά-
και ανεβάζει τη φούστα της.
Η γλώσσα ζεσταίνεται,
βγάζει το παλτό της,
καλεί να ικανοποιήσουμε
τις επιθυμίες της,
πρόθυμη και χορτάτη.
Εμείς μέσα στην άρνηση.
Νομίζουμε πως θα ασελγήσουμε πάνω της,
τη θέλουμε αιωνίως να μένει
αμόλυντη και παρθένα.
1 σχόλιο:
μα αυτή δεν εννοεί να εννοήσει
και πάντα κάποιον διψασμένο βρίσκει,
να πιεί απ' το φουστάνι της νερό
γάργαρο
και με το ρο να δώσει σπέρμα
θορυβώδες και καπάτσο
ζωντανή να την κρατάει χρόνια
με τα φουστάνια της ψηλά να τρέχει
και να λέει: "έι, εσείς περήφανοι
ελάτε! καπώς έτσι θα ζήσετε, μαζί μου μόνο"
Δημοσίευση σχολίου