Ο πρίγκηπας και η Αλήθεια

Ο πρίγκηπας τράβηξε την κουρτίνα με τα κρίνα. Την τράβηξε απαλά, τα κρίνα είναι ευαίσθητα άνθη. Τα κρίνα ευωδίαζαν, η κάμαρα ήταν πλημμυρισμένη από το άρωμά τους. Τράβηξε την κουρτίνα επειδή ήθελε να δει τι κρύβεται πίσω της. Πίσω από την κουρτίνα είδε την Αλήθεια.



Η Αλήθεια του είπε ότι τα κρίνα δεν είναι ευαίσθητα, ούτε αληθινά, ούτε ευωδιάζουν, ότι είναι ούτε καν ζωγραφισμένα με το χέρι αλλά τυπωμένα πάνω στην κουρτίνα, που είναι πλαστική και σκίζεται εύκολα. Μια ευτελής τεχνική πάνω σε ένα ευτελές υλικό. Ολα είναι τόσο απλά. Αυτά κι άλλα πολλά, είπε στον πρίγκηπα η Αλήθεια.

Εκείνος στενοχωρήθηκε, περισσότερο επειδή δεν περίμενε να είναι η Αλήθεια τόσο σκληρή. Τον πόνεσε πολύ η Αλήθεια, τόσο που θέλησε να την κρύψει ξανά. Τράβηξε λοιπόν την κουρτίνα για να τη φέρει στην προηγούμενη θέση, έτσι ώστε να φαίνονται μόνο τα κρίνα, μήπως ξαναζωντανέψουν πάλι όπως πρώτα, μήπως γίνουν αληθινά και ευωδιαστά όπως τα είχε γνωρίσει πριν του μιλήσει η Αλήθεια με τη σκληρή της γλώσσα.

Τίποτε όμως δεν πέτυχε, αν και η κουρτίνα με τα κρίνα ξαναβρήκε τη θέση της. Η Αλήθεια έμενε φανερή, δεν κρυβόταν με τίποτε. Είχε μπει μέσα στο μυαλό του πρίγκηπα και του υπαγόρευε απλές σκέψεις.

Ο πρίγκηπας άγγιξε την καρδιά του και την ένιωσε να χτυπά αδύναμα. Η Αλήθεια κόντεψε να τον σκοτώσει. Αγγιξε κατόπιν την κουρτίνα, ψηλαφίζοντας το υλικό της. Την τράβηξε μετά με δύναμη και την έσκισε. Τα κρίνα σκόρπισαν στο πάτωμα.

Ο πρίγκηπας ξεκόλλησε την καρδιά του και τα έλουσε με το αίμα του. Η Αλήθεια πέταξε μακριά φωνάζοντας «Δεν υπάρχουν πρίγκηπες!» και τα κρίνα έγιναν τριαντάφυλλα.

Ο πρίγκηπας τράβηξε την κουρτίνα με τα τριαντάφυλλα. Την τράβηξε απαλά, αλλά τ' αγκάθια τους τον πλήγωσαν. Ετσι, σταμάτησε να την τραβά. Πήρε ένα τριαντάφυλλο και το έβαλε στη θέση της καρδιάς του.

Το τριαντάφυλλο φύτρωσε, άπλωσε το άρωμά του, έγινε καρδιά. Τότε, ο πρίγκηπας απέκτησε τη δική του Αλήθεια, αυτήν που του χάρισε το άνθος της καρδιάς του.