Το τρίτο μπουκάλι τελειώνει
η σκέψη μου λιώνει
Στο σύμπαν ο νους ξεχειλίζει
το σώμα τρεκλίζει
Πόσο ακόμα
να γίνω λιώμα;
Γιατί δεν πέθανες ακόμα;
Φωνές, σαματάς, υστερία
τρεχάτα φορεία
Το αίμα, γιατρέ, τ' οξυγόνο!
Παλεύω το χρόνο...
Πόσο υπομένεις
τι περιμένεις;
Γιατί μανούλα δεν πεθαίνεις;
Το στόμα σφιχτό, διψασμένο
το μάτι αδειασμένο
Η ανθρώπινη ανάσα μπαλόνι
διαρκώς ξεφουσκώνει...
Ενα τσιγάρο
πριν δω το Χάρο
Γιατί δε φεύγεις να φουμάρω;
Το αίμα ξερό, δυσοσμία
εδώ, στα σφαγεία
Το κρέας τ' ανθρώπου σκισμένο
στυφό, σαπισμένο
Λίγο αέρα!
Αλλη μια μέρα
τι θα την κάνεις βρε μητέρα;
Λευκό κι απαλό το σεντόνι
ομίχλη που απλώνει
σα σύννεφο υγρό, βουρκωμένο
τραγούδι θαμένο
Μια ανάσα ακόμα
βγαίνει απ' το στόμα:
Γιατί δεν πέθανα ακόμα;
09/10/2002-21:23
5 σχόλια:
(!)
Κουράγιο, Μαρίνα μου... και σε σένα, και σε αυτήν....
Απρόσεκτο Γατουλίνι!
Γράφτηκε πριν από 4 χρόνια. Ευτυχώς τη σκαπουλάρησε.
Σήμερα είναι μια χαρά -έκοψε το κάπνισμα μαχαίρι.
:-)
Ε μα πιά όλο με μπερδεύεις!!!!!
Χτυπάω ξύλο για την γυναίκα....
Σ;0)
Κάνε τουλάχιστον κανα σχόλιο αν πέτυχα την ατμόσφαιρα του νοσοκομείου.. Ολο "προσωπικά" με διαβάζετε.. ΟΥΦΦΦΦΦ
(και ΠΟΛΥ σπάνια γράφω προσωπικά, ε)
σμουτς!:-))
Την πέτυχες...την πέτυχες!
Τωρα χωρίς πλάκα... ναι έτσι είναι...
Εδώ κι σαράντα μέρες κάπως έτσι νοιώθω κι εγω (http://aqua-aquamarine.blogspot.com/2006/07/blog-post_15.html#links)
Δύσκολες στιγμές με ανακατεμένες
αλλοπρόσαλλες σκέψεις..
Δημοσίευση σχολίου