ΤΟΥ ΑΡΓΥΡΗ

Χθές είδα τον Αργύρη.
Δυό θλιβερές ώρες,
που όσο διαρκούσαν,
δεν καταλάβαινα πόσο θλιβερές ήταν.
Σήμερα με πνίγει η λύπη.
Πονάει ο λαιμός απ' τα τσιγάρα.
Πονάει το κορμί απ' την ακινησία.
Ηταν κι ο Αρης και η Λία
και η Μάνια εκεί.
Η Αρτεμις φαινόταν να διασκεδάζει.
Και 'γώ φαινόμουν το ίδιο.
Οσο διαρκούσε το πρόγραμμα.
Οσο διαρκούσε το κρασί στο ποτήρι μου.
Οσο διαρκούσε η ελαφρά ζάλη.
Μετά, τα κατάλαβα όλα:

Εχασα τη ζωή μου.
Κατρακύλισε
στις χαραμάδες των ξύλινων λόγων
σαν υδράργυρος.
Αντε τώρα να τη βρώ!

Κι αυτός ο Αργύρης,
έσπρωχνε τις αναμνήσεις,
ξελαμπικάριζε τα εφηβικά όνειρα,
με την αναλοίωτη φωνή του.

Οι συλλαβές του
σφυροκοπούσαν μονότονα
τα μάρμαρα
στα μνήματα της μνήμης.
Ο λυγμός του φόβου της απώλειας του ήχου
ξεπερνούσε το σκούξιμο των οργάνων.

Αν καταφέρω να κλάψω,
θά 'χω κάνει το πρώτο βήμα
προς τον Παράδεισο.

29/01/2002/02:22