Στο χάρτη της Αθήνας υπάρχει κάπου, σημειωμένη με πράσινο χρώμα, μια τριγωνική μικρή πλατεία. Στην πραγματικότητα όμως εκεί, στο ίδιο μέρος, βρίσκεται ένα τριόροφο ανατσούμπαλο παλιό σπίτι. Ο μπογιατζής της γειτονιάς, που έχει το μαγαζί του στο κτίριο απέναντι κι έχει βάψει το σπίτι αυτό κάμποσες φορές, διηγείται πως πριν πολλά πολλά χρόνια είχε έρθει απ' την Αλεξάνδρεια μια πεντάμορφη γυναίκα, η Μαρία με τ' όνομα. Είχε φέρει μαζί της μια μικρή περιουσία σε κοσμήματα, που τα φορούσε όλα μαζί στο ταξίδι και κόντευε να ξελαιμιαστεί. Ο αιγυπτιακός χρυσός είχε μεγάλη αξία τότε, τα πούλησε κι αγόρασε ένα μικρό οικόπεδο -έτσι πίστευε τουλάχιστον. Ο μεσίτης κι ο πωλητής την κορόϊδεψαν και της πούλησαν ένα κομμάτι γης που προοριζόταν για πλατεία. Η ομορφιά δε μετράει μπροστά στην παγαποντιά και μερικοί πιστεύουν πως είναι εξυπνότεροι, όταν καταφέρουν να ξεγελάσουν έναν όμορφο άνθρωπο παρά ένα μαραζιάρη.
Ηταν τόσο όμορφη η Μαρία, αχ, που η ομορφιά της σού 'κοβε την ανάσα. Πώς να παντρευτεί μια τέτοια γυναίκα, που ήταν ποθητή απ' όλους τους αρσενικούς; Εγινε το λοιπόν πουτάνα και, με τη βοήθεια των υψηλών γνωριμιών της, χτιζόταν σιγά σιγά παράνομα το σπίτι πάνω στο κεντρικό οικοπεδάκι της. Κάθε σπουδαίος εραστής πρόσθετε κι από κάτι, άλλος δωμάτια κι άλλος ολόκληρο όροφο, άλλος φρόντιζε για να κάνουν τα στραβά μάτια οι αρμόδιες υπηρεσίες κι άλλος χαρτζηλίκωνε τους εργολάβους για να συνεχίζουν τις εργασίες. Τα γλέντια που γίνονταν στα σαλόνια του, όταν το σπίτι ήταν στις δόξες του, δεν περιγράφονται. Τι άμαξες πλουμιστές, τι πολυτελή ταξιά των δέκα θέσεων με κουστουμαρισμένους οδηγούς, τι λιμουζίνες αστραφτερές...
Υπήρχαν νύχτες που η γειτονιά δεν έκλεινε μάτι απ' τη μουσική και τα τραγούδια και τα χαχανητά. Μπαμ! Οι σαμπάνιες ακούγονταν σαν πυροβολισμοί, δεν αποκλείεται ακόμα και νά 'πεφταν αληθινοί πυροβολισμοί μια και η Μαρία με τ' όνομα είχε την προστασία όλης της υψηλής κοινωνίας.
Στο σπίτι αυτό στην αρχή κατοικούσε μόνη, μ' ένα στόλο υπηρετών να τη φροντίζουν, αργότερα όμως -βαρειά τα χρόνια, ακόμα κι αν πέφτουν σε καλοσχηματισμένους ώμους- επέκτεινε την επιχείρηση φέρνοντας κοπέλλες σαν τα κρύα τα νερά από την επαρχία, μετά το δεύτερο πόλεμο. Εμπαινε στην ασημένια της λιμουζίνα με το σωφέρ και γυρνούσε στα κατσάβραχα ή τις πόλεις της υπαίθρου -ο θεός να τις κάνει πόλεις εκείνη την εποχή- και «ψάρευε» κορίτσια απ' τα χωράφια κι απ' τους σταθμούς του τρένου ή των λεωφορείων -συχνότερα. Ετσι, το «σπίτι» της ήταν πάντα γεμάτο με φρέσκο γυναικείο κρεατάκι. Δεν αντιμετώπιζε όμως με τρόπο υποτιμητικό τις γυναίκες που της δούλευαν. Τις φρόντιζε καλά, πολλές είχε παντρέψει κιόλας κι άλλες τις είχε βοηθήσει να σκαρώσουν δική τους δουλειά, γι αυτό -εκτός απ' τα υψηλά μέσα- είχε και μια εκτίμηση στο συνάφι. Δε μπερδευότανε ποτέ με ιστορίες άλλες, εκτός απ' αυτή, του πληρωμένου έρωτα. Ερωτας όμως αριστοτεχνικός, με γούστο και φινέτσα, χαρούμενη προσφορά ελεύθερης σάρκας μαζί με γλέντι και τραγούδι, ε, και κάμποσο ποτό για να χαλαρώνουν τα λαρύγγια και τα σώματα.
Αυτή ήταν η Μαρία με τ' όνομα κι αυτό ήταν το σπίτι της πάνω στην πλατεία, με τ' όνομά της που είναι γραμμένο ακόμα και σήμερα σε μια μπλε ταμπελίτσα. Στη διαθήκη της τό 'χε γράψει σε μια ανεψιά της. Πλησιάζοντας το θάνατο, θέλησε ν' αλλάξει τη διαθήκη, να παραχωρήσει -με χαρτιά πλέον κανονικά- το σπίτι στο Δήμο μήπως και το σώσει. Οι πλατείες είχαν αρχίσει να λιγοστεύουν, είχε πει κι ο Τσαρούχης τη γνωστή του φράση, περί της αξίας της δωρεάς ελεύθερης γης για την ανάπτυξη πρασίνου σε μια πόλη, κινδύνευε να δημευτεί το σπίτι. Ο θάνατος όμως ήταν γρηγορώτερος και την πρόλαβε στο γραφείο του συμβολαιογράφου. Πριν προλάβει να ολοκληρωθεί η ανάγνωση του συμβολαίου και να υπογράψει, η Μαρία έγινε συχωρεμένη. Μπαμ και κάτω, έγειρε στην πέτσινη πολυθρόνα και πέθανε. Μπορεί κι η ανεψιά νά 'ταν τυχερή, ποιός ξέρει.
Το σπίτι βρίσκεται ακόμα και σήμερα στη θέση του και φιλοξενεί ένα φροντιστήριο. Στο χάρτη, ο χώρος είναι χαρακτηρισμένος ως πλατεία και είναι ακόμα χρωματισμένος με πράσινο χρώμα -σπίτι δε φαίνεται πουθενά. Η ανεψιά θέλησε κάποτε να το πουλήσει, κορόϊδο όμως δύσκολα βρίσκεται στις μέρες μας -τουλάχιστον σε παρόμοια θέματα. Αρκείται να το νοικιάζει κι όσο τραβήξει, μέχρι να αποφασίσει να διεκδικήσει αποτελεσματικά ο Δήμος το δίκιο του.
Το σπίτι της πλατείας που δεν υπάρχει, είναι πάντως ένα σπίτι με τη δική του ιδιόμορφη ιστορία και θά 'τανε κρίμα να γκρεμιστεί, παρ' όλο που το πράσινο είναι λιγοστό.
Ηταν τόσο όμορφη η Μαρία, αχ, που η ομορφιά της σού 'κοβε την ανάσα. Πώς να παντρευτεί μια τέτοια γυναίκα, που ήταν ποθητή απ' όλους τους αρσενικούς; Εγινε το λοιπόν πουτάνα και, με τη βοήθεια των υψηλών γνωριμιών της, χτιζόταν σιγά σιγά παράνομα το σπίτι πάνω στο κεντρικό οικοπεδάκι της. Κάθε σπουδαίος εραστής πρόσθετε κι από κάτι, άλλος δωμάτια κι άλλος ολόκληρο όροφο, άλλος φρόντιζε για να κάνουν τα στραβά μάτια οι αρμόδιες υπηρεσίες κι άλλος χαρτζηλίκωνε τους εργολάβους για να συνεχίζουν τις εργασίες. Τα γλέντια που γίνονταν στα σαλόνια του, όταν το σπίτι ήταν στις δόξες του, δεν περιγράφονται. Τι άμαξες πλουμιστές, τι πολυτελή ταξιά των δέκα θέσεων με κουστουμαρισμένους οδηγούς, τι λιμουζίνες αστραφτερές...
Υπήρχαν νύχτες που η γειτονιά δεν έκλεινε μάτι απ' τη μουσική και τα τραγούδια και τα χαχανητά. Μπαμ! Οι σαμπάνιες ακούγονταν σαν πυροβολισμοί, δεν αποκλείεται ακόμα και νά 'πεφταν αληθινοί πυροβολισμοί μια και η Μαρία με τ' όνομα είχε την προστασία όλης της υψηλής κοινωνίας.
Στο σπίτι αυτό στην αρχή κατοικούσε μόνη, μ' ένα στόλο υπηρετών να τη φροντίζουν, αργότερα όμως -βαρειά τα χρόνια, ακόμα κι αν πέφτουν σε καλοσχηματισμένους ώμους- επέκτεινε την επιχείρηση φέρνοντας κοπέλλες σαν τα κρύα τα νερά από την επαρχία, μετά το δεύτερο πόλεμο. Εμπαινε στην ασημένια της λιμουζίνα με το σωφέρ και γυρνούσε στα κατσάβραχα ή τις πόλεις της υπαίθρου -ο θεός να τις κάνει πόλεις εκείνη την εποχή- και «ψάρευε» κορίτσια απ' τα χωράφια κι απ' τους σταθμούς του τρένου ή των λεωφορείων -συχνότερα. Ετσι, το «σπίτι» της ήταν πάντα γεμάτο με φρέσκο γυναικείο κρεατάκι. Δεν αντιμετώπιζε όμως με τρόπο υποτιμητικό τις γυναίκες που της δούλευαν. Τις φρόντιζε καλά, πολλές είχε παντρέψει κιόλας κι άλλες τις είχε βοηθήσει να σκαρώσουν δική τους δουλειά, γι αυτό -εκτός απ' τα υψηλά μέσα- είχε και μια εκτίμηση στο συνάφι. Δε μπερδευότανε ποτέ με ιστορίες άλλες, εκτός απ' αυτή, του πληρωμένου έρωτα. Ερωτας όμως αριστοτεχνικός, με γούστο και φινέτσα, χαρούμενη προσφορά ελεύθερης σάρκας μαζί με γλέντι και τραγούδι, ε, και κάμποσο ποτό για να χαλαρώνουν τα λαρύγγια και τα σώματα.
Αυτή ήταν η Μαρία με τ' όνομα κι αυτό ήταν το σπίτι της πάνω στην πλατεία, με τ' όνομά της που είναι γραμμένο ακόμα και σήμερα σε μια μπλε ταμπελίτσα. Στη διαθήκη της τό 'χε γράψει σε μια ανεψιά της. Πλησιάζοντας το θάνατο, θέλησε ν' αλλάξει τη διαθήκη, να παραχωρήσει -με χαρτιά πλέον κανονικά- το σπίτι στο Δήμο μήπως και το σώσει. Οι πλατείες είχαν αρχίσει να λιγοστεύουν, είχε πει κι ο Τσαρούχης τη γνωστή του φράση, περί της αξίας της δωρεάς ελεύθερης γης για την ανάπτυξη πρασίνου σε μια πόλη, κινδύνευε να δημευτεί το σπίτι. Ο θάνατος όμως ήταν γρηγορώτερος και την πρόλαβε στο γραφείο του συμβολαιογράφου. Πριν προλάβει να ολοκληρωθεί η ανάγνωση του συμβολαίου και να υπογράψει, η Μαρία έγινε συχωρεμένη. Μπαμ και κάτω, έγειρε στην πέτσινη πολυθρόνα και πέθανε. Μπορεί κι η ανεψιά νά 'ταν τυχερή, ποιός ξέρει.
Το σπίτι βρίσκεται ακόμα και σήμερα στη θέση του και φιλοξενεί ένα φροντιστήριο. Στο χάρτη, ο χώρος είναι χαρακτηρισμένος ως πλατεία και είναι ακόμα χρωματισμένος με πράσινο χρώμα -σπίτι δε φαίνεται πουθενά. Η ανεψιά θέλησε κάποτε να το πουλήσει, κορόϊδο όμως δύσκολα βρίσκεται στις μέρες μας -τουλάχιστον σε παρόμοια θέματα. Αρκείται να το νοικιάζει κι όσο τραβήξει, μέχρι να αποφασίσει να διεκδικήσει αποτελεσματικά ο Δήμος το δίκιο του.
Το σπίτι της πλατείας που δεν υπάρχει, είναι πάντως ένα σπίτι με τη δική του ιδιόμορφη ιστορία και θά 'τανε κρίμα να γκρεμιστεί, παρ' όλο που το πράσινο είναι λιγοστό.
___________________________________
ΣΗΜ. Η ιστορία είναι πέρα για πέρα αληθινή, η πλατεία αυτή υπάρχει μεν στο χάρτη αλλά όχι στην πραγματικότητα. Το σπίτι δεν είναι φροντιστήριο και τη γυναίκα δεν τη λέγανε Μαρία. Η ταμπελίτσα με το όνομά της υπάρχει επίσης, καρφωμένη σε ένα τοίχο του σπιτιού.
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου