Η απόσταση

Ενα γύρω σκοτάδι και στη μέση του πουθενά μια φωτεινή μπαλκονόπορτα μου κάνει παρέα κάθε βράδυ. Είναι μεγάλη, τετράγωνη σχεδόν τη βλέπω, χωρίς ενδιάμεσο κάθετο χώρισμα. Δεξιά κι αριστερά της έχει δυο ανοίγματα ακόμα αλλά όχι μέχρι κάτω, δυο στενόμακρα παράθυρα, πάντα κρυμμένα πίσω απο ημιδιάφανες κουρτίνες. Βλέπω καθαρά μέσα στο δωμάτιο, που φωτίζεται διακριτικά. Δεν βλέπω τα φωτιστικά σώματα, δεν βλέπω κάποιο φωτιστικό να κρέμεται, έτσι υποθέτω πως ο φωτισμός προέρχεται από χαμηλά τοποθετημένα αμπαζούρ, σε κάποια τραπεζάκια. Κάποιο φωτιστικό θα πρέπει να βρίσκεται και πάνω στο γραφείο, που κι αυτό δεν το βλέπω, θα πρέπει όμως να υπάρχει σ' αυτό το δωμάτιο, μια και ο τοίχος που φαίνεται πολύ καθαρά είναι γεμάτος βιβλία. Για την ακρίβεια, βλέπω μια τεράστια βιβλιοθήκη που δεν έχει τελειωμό, δεν βλέπω να τελειώνει κάπου δηλαδή, ούτε προς την οριζόντια ούτε προς την κατακόρυφη κατεύθυνση.

Τα βράδια που μένω ως αργά και δουλεύω, όπως πάντα σχεδόν, βγαίνω που και που στο μπαλκόνι μου ν' ανασάνω τη μυρωδιά της νύχτας, να χαζέψω τη μικρή μας πλατεία με το περίπτερο, που μένει ανοιχτό ίσαμε τις τρεις. Κατεβαίνω επίτηδες κατά τις δυόμισι να ψωνίσω τσιγάρα για την επομένη τάχα, κυρίως όμως κατεβαίνω για να καληνυχτίσω τον κυρ Γιάννη τον περιπτερά και τη γυναίκα του που έρχεται να τον βοηθήσει να συμμαζέψουν τα υπάρχοντα του μικρού τους μαγαζιού. Αργότερα, όταν το περίπτερο κλείσει, η μόνη συντροφιά μου είναι η φωτεινή μπαλκονόπορτα, εκεί ψηλά στο βάθος του ορίζοντα, καταμεσίς στο σκοτάδι, όχι και πολύ μακριά ούτε και πολύ κοντά όμως. Σκέφτομαι πως υπάρχει κι άλλη μια ψυχούλα που ξενυχτάει χωρίς να έχει βγει έξω -οπουδήποτε «έξω»- και τη βρίσκει μελετώντας ή γράφοντας ή ζωγραφίζοντας ή... ή...

Μια νύχτα πρόσεξα μια φιγούρα να στέκεται μπροστά στο φωτεινό τετράγωνο άνοιγμα, να στέκεται ακίνητη απέναντί μου και να τρυπάει τη μαυρίλα με το βλέμμα για μια μικρούτσικη στιγμή. Στάθηκα λιγάκι, μια σκοτεινή φιγούρα το σώμα μου μπροστά στη δική μου μπαλκονόπορτα, μετά έστριψα και κάθισα να συνεχίσω τη δουλειά μου. Σε καμιά ώρα που ξαναβγήκα, η φιγούρα δεν υπήρχε, το φως παρέμενε όμως αναμμένο και τα βιβλία πάντα στη θέση τους, ένα λαχταριστό κάδρο. Εκλεισα το φως και πήγα για ύπνο.

Κοιτάζω και τη μέρα καμιά φορά προς το μέρος της μπαλκονόπορτας που συντροφεύει τις νύχτες μου. Είναι πλαισιωμένη με φυτά που αναρριχώνται δεξιά κι αριστερά της, ένα κλωνάρι μάλιστα τραβάει παραπάνω κι αρχίζει να γέρνει δεξιά με πρόθεση να τη στεφανώσει. Κοντά στα κάγκελα υπάρχουν μεγάλες γλάστρες, ευτυχώς όχι στην οπτική ευθεία της μπαλκονόπορτας, έτσι δεν κονταίνουν το άνοιγμά της. Δεν έχω δει κανένα πρωινό μέχρι σήμερα κάποιον να βγαίνει στην ταράτσα, άλλωστε δεν κοιτάζω και πολύ συχνά, μονάχα όταν το θυμηθώ, δεν μού 'χει γίνει ακόμα έμμονη ιδέα.

Σήμερα το βράδυ όμως πήρα μια βαθιά απογοήτευση. Βγήκα στο μπαλκόνι μου να πάρω μια γεύση ανοιξιάτικη μαζί με την καθιερωμένη ανάσα, κοίταξα την πλατεΐτσα, το περίπτερο στη θέση του, έριξα το βλέμμα προς τη φωτεινή παρέα τόσων και τόσων νυχτερινών ονειροπλεγμάτων κι έμεινα άναυδη. Η μπαλκονόπορτα δεν είναι πια φωτεινή. Πάει κι η βιβλιοθήκη, δε φαίνεται τίποτα. Μια κουρτίνα κρύβει την όμορφη και ζεστή νυχτερινή συντροφιά μου. Μια ημιδιαφανής κουρτίνα, ημίλευκη, μεγάλωσε την απόσταση.