ΑΝΕΠΙΣΤΡΕΠΤΙ

Τα καλοκαιρινά βράδια στη βεράντα,
με παγωτά και υποβρύχια,
με λεκτικά παιχνίδια και πειράγματα,
με τα βήματα των χορών του συρμού,
με την εξερεύνηση τ' ουρανού,
με τη στρωματσάδα και τον ιδρώτα,
με τ' αεράκι να δροσίζει απ' το διάσελο,
πέρασαν ανεπιστρεπτί.

Σχεδόν όλοι φύγαν,
οι παπούδες κι οι γιαγιάδες,
οι θείοι κι οι θείες,
κάποια ξαδέρφια, κάποιοι φίλοι,
κάποιοι δάσκαλοι καλοί,
ετοιμάζοντας προσεκτικά το δρόμο
για τον πατέρα και το Γιώργο.

Λιγοστέψαμε, μάνα, λιγοστέψαμε...
Μόνες μας πιά στη βεράντα,
δίπλα στις άδειες καρέκλες,
θα τρώμε ζελέ
κοιτάζοντας παλιές φωτογραφίες
με τις φωνές τους να βουίζουν στ' αφτιά μας
και χίλια ερωτήματα στα μάτια μας.

Εγιναν όλοι χώμα;
Εγιναν σκόνη;
Πού βρίσκονται τα λόγια τους,
οι σκέψεις τους έσβησαν;
Μήπως μας βλέπουν;
Μήπως μας σκέφτονται;
Μας περιμένουν οπωσδήποτε,
γιατί κι εμείς θα φύγουμε,
ανεπιστρεπτί.