24 Απρ 2006

ΑΝΕΠΙΣΤΡΕΠΤΙ

Τα καλοκαιρινά βράδια στη βεράντα,
με παγωτά και υποβρύχια,
με λεκτικά παιχνίδια και πειράγματα,
με τα βήματα των χορών του συρμού,
με την εξερεύνηση τ' ουρανού,
με τη στρωματσάδα και τον ιδρώτα,
με τ' αεράκι να δροσίζει απ' το διάσελο,
πέρασαν ανεπιστρεπτί.

Σχεδόν όλοι φύγαν,
οι παπούδες κι οι γιαγιάδες,
οι θείοι κι οι θείες,
κάποια ξαδέρφια, κάποιοι φίλοι,
κάποιοι δάσκαλοι καλοί,
ετοιμάζοντας προσεκτικά το δρόμο
για τον πατέρα και το Γιώργο.


Λιγοστέψαμε, μάνα, λιγοστέψαμε...
Μόνες μας πιά στη βεράντα,
δίπλα στις άδειες καρέκλες,
θα τρώμε ζελέ
κοιτάζοντας παλιές φωτογραφίες
με τις φωνές τους να βουίζουν στ' αφτιά μας
και χίλια ερωτήματα στα μάτια μας.

Εγιναν όλοι χώμα;
Εγιναν σκόνη;
Πού βρίσκονται τα λόγια τους,
οι σκέψεις τους έσβησαν;
Μήπως μας βλέπουν;
Μήπως μας σκέφτονται;
Μας περιμένουν οπωσδήποτε,
γιατί κι εμείς θα φύγουμε,
ανεπιστρεπτί.

6 σχόλια:

Rodia είπε...

Στη φωτογραφία εικονίζεται ο αγαπημένος μου αδελφός Γιώργος, που πέθανε πριν 6 χρόνια, λίγο μετά το Πάσχα. Δεν ειδωθήκαμε εκείνο το Πάσχα επειδή έλειπα. Τους δυο προηγούμενους μήνες αλωνίζαμε με ιστιοπλοϊκό το Αγαίο, απ' όπου και η φωτογραφία. Γερός και δυνατός και όμορφος, με κοιτάζει με το γαλάζιο βλέμμα του που δε θα ξαναδώ ζωντανό.

Ας μη σχολιαστεί άλλο κάτι, παρά μονάχα το ποίημα σας παρακαλώ, αν λέει κάτι σε κάποιον.

NinaC είπε...

Τον δικό μου αδελφό τον έλεγαν Μάνο. Και ήταν εξίσου πανέμορφος...

Σ'αγαπώ πιο πολύ τώρα.

Λαμπρούκος είπε...

Κι όπως μπορεσει να τη στρίψει του χάρου, να μου μυνήσει το δρομολόγιο. Πάντα οι γιορτές μας κάνουν να θυμόμαστε αυτούς που αγαπούμε περισσότερο.
Τι να σου πουν και οι παλιές φωτογραφίες...

Stavros Katsaris είπε...

Τη σιωπή μου και τη θλίψη μου!
Τίποτα άλλο δεν έχω να καταθέσω!
Ξέρω! Γνώρισα αυτό τον πόνο και ξέρω!

Νicola Beerman είπε...

...τσατιζομαι με τον εαυτο μου γιατι θα'ρθει καποια στιγμη που δεν θα μπορω να θυμηθω το προσωπο σου και θα προστρεχω σε φωτογραφιες για να ξαναφορτωσω τη μνημη μου...τα βαζω με τον εαυτο μου που δεν σε ειχα αγκαλιασει ουτε μια φορα πραγματικα...τσατιζομαι με το θεο που δεν σ'αφησε να πραγματοποιησεις μερικα απ'τα ονειρα σου...γενικα νομιζω πως ολοι φταιμε για την απωλεια σου,εκτος απο σενα...παλιωσε κι η φωτογραφια σου πανω στη βιβλιοθηκη και δεν μου τραβαει πλεον την προσοχη(θα την αλλαξω ωστε για λιγο καιρο να πεφτει ξανα το βλεμμα μου πανω σου οταν μπαινω στο διαμερισμα...αν οσα λογια φανταστηκα,στα'χα πει πριν το ταξιδι σου,σιγουρα θα'μουν λιγοτερο δυστυχισμενος...ας μην κρυβομαι αλλο,περασαν εφτα χρονια και σχεδον σε ξεχασα...

diavatis είπε...

διαμάντι κοφτερό