η χελώνα κι ο λαγός ταξιδεύουν

απ' το Παρίσι ως τη Βαβυλώνα

κι από τη Ρώμη ως το Πακιστάν

φεύγει ταξίδι μια γριά χελώνα

όσο τα ποδαράκια της βαστάν.

 

παίρνει καράβια, τραίνα, αεροπλάνα,

κι ύστερα μπαίνει σ' ένα φορτηγό

στο τέλος καβαλάει μοτοσυκλέτα

και κάνει -τσα!- στο φίλο το λαγό!

 

τρίβει τα μάτια εκείνος σαστισμένος

της λέει "χελώνα! αλήθεια, είσαι εσύ;"

"ξέρεις κολύμπι;" του απαντά εκείνη

"έφτασε η ώρα για να πάμε σε νησί!"

__________________

ΣΗΜ. συνεχίζεται επάπειρον και η μουσικούλα του είναι στο μυαλό μου

άρωμα υπονόμου

Μια φορά, ήταν ένας που ζούσε σε ένα σπιτάκι με κήπο. Ο κήπος είχε πολλά όμορφα λουλούδια που μύριζαν υπέροχα. Κάποια μέρα ήρθαν εργάτες του Δήμου και έσκαψαν τον κήπο για να περάσει ο υπόνομος. Ο άνθρωπος διαμαρτυρήθηκε, έκανε μηνύσεις, στοίβαξε ένα σωρό χαρτιά, κατέβηκε στο δρόμο για να φύγει ο υπόνομος από τον κήπο του. 

 

Οι ειδικοί όμως τον συμβούλευαν "μη τα σκαλίζεις" του λέγανε, "ο υπόνομος εξυπηρετεί τόσο κόσμο, περνάει κι απο το Δικαστήριο κι από την Εκκλησία, πρέπει να υποχωρήσεις" και υποχώρησε για το κοινό καλό.

 

Σε λίγο καιρό, ο υπόνομος άρχισε να βρωμάει κι ο άνθρωπος άρχισε να διαμαρτύρεται ξανά. Μηνύσεις, χαρτιά, κλπ, τα γνωστά. Οι ειδικοί τον ξανασυμβούλεψαν "τι τα θες, έτσι είναι οι υπόνομοι: βρωμάνε. Εχεις συναντήσει υπόνομο να μοσχομυρίζει; πρέπει να το υποστείς" κι ο άνθρωπος κλείστηκε στο σπίτι του, σφάλισε καλά καλά πόρτες και παράθυρα για να μη μπαίνει η μπόχα. Εβαζε μουσική, μαγείρευε αγαπημένα φαγιά, διάβαζε για να ξεχνάει τί γινόταν απέξω.

 

Μια μέρα είπε απομέσα του "βαρέθηκα πια κλεισμένος" κι αποφάσισε να βγει έξω. Οταν βγήκε, είδε ότι σε όλη τη γειτονιά υπήρχαν υπόνομοι, βρώμαγε ο τόπος. Ρώτησε λοιπόν ένα γείτονα "εσένα δεν σε ενοχλεί αυτή η κατάσταση;" και "ποια κατάσταση;" απάντησε ο γείτονας με ερώτηση και "αυτή η μπόχα των υπονόμων" συμπλήρωσε ο άνθρωπος, αλλά ο γείτονας τον κατακεραύνωσε "για ποια μπόχα μιλάς αδερφέ; αυτή είναι η νέα κατάσταση και δεν γίνεται να τη γλιτώσουμε".

 

Σκέφτηκε λοιπόν ο άνθρωπός μας και είπε απομεσα του: αφού δεν γίνεται να γλιτώσω, ας υποκριθώ ότι μού αρέσει. Ετσι, άρχισε να παίρνει βαθειές ανάσες σκατίλας, πίστεψε κιόλας ότι αυτή η βρώμα ωφελεί τα πνευμόνια, δεν κολλάς γρίππη, κανει καλό στα ρευματικά και τις αρθρώσεις, κι άλλα τέτοια ωραία.

 

Μια μέρα μάλιστα κατέβασε μια ιδέα. Να ανοίξει επιχείρηση αρωματοποιΐας. Η κυβέρνηση έδινε επιδοτήσεις και οι τράπεζες δάνεια, κι άρπαξε την ευκαιρία! Το άρωμα με τη μεγαλύτερη επιτυχία ήτανε το Skatol και η σούπερ κολώνια η Skatila. Εγιναν και τα δυο προϊόντα διάσημα σε όλο τον κόσμο, ο άνθρωπος πλούτισε, άφησε το σπιτάκι με τον κήπο και μετακόμισε σε ένα προάστειο όπου δεν έφταναν οι βρωμιές των υπονόμων. Το εργοστάσιο συνέχισε, φυσικά, να δουλεύει στο φουλ και ο άνθρωπος αυτός να πλουτίζει.

 

Τί είχε συμβεί; ο κόσμος είχε συνηθίσει και αγαπήσει τη βρώμα. Απλά πράγματα.

Ο έρωτας ανθεί στα κρατητήρια

Τελικά, φαίνεται πως κρύβεται κάτι αργεντίνικο μέσα μου. Ετσι, βγήκε η εκδοχή του άσματος στο πιο ποιητικό. Το τραγουδώ η ίδια, επειδή δεν εμπιστεύομαι σε ενοικιαζόμενες αοιδούς τα σοβαρά μου πονήματα. Τα λογάκια:

Δεκατέσσερις ήταν Φλεβάρη
με τσακώσαν να κλέβω παγκάρι
με φαντάστηκα να βρίζω και να φτύνω
μοναχός μου, με τον άγιο Βαλεντίνο!

Με ρίξαν αχταρμά στο κρατητήριο
και νόμιζα θα πέρναγα μαρτύριο
Μα ο έρωτας γωνιά γωνιά με ψαχνει
μου ρίχνει στο κεφάλι και με φτιάχνει!

Κι εκεί που έβριζα τον άγιο γκαντέμη
αυτός μου χαριζε ολόκληρο χαρέμι!
Αγγέλες αραγμένες μέσ' στα κάγκελα
κι εγώ να παριστάνω τον αρχάγγελα!

Δεκατέσσερις φέτος Φλεβάρη
να σουφρώσω κανένα παγκάρι
ο πασάκας της ψειρούς να ξαναγίνω
τό'χω τάμα, μα τον άγιο Βαλεντίνο!

Ο έρωτας ανθεί στα κρατητήρια
με κρότους, οιμωγές, βασανιστήρια
σε μάτια στολισμένα δακρυοπάχνη
Ο έρωτας κρεμιέται σαν αράχνη

Δεν ξαναβρίζω πια τον άγιο γκαντέμη
αυτός μπορεί να μου χαρισει και χαρέμι!
Αγγέλες αραγμένες μέσ' στα κάγκελα
κι εγώ να παριστάνω τον αρχάγγελα!

________________

Ακούγεται εδω:  https://www.podomatic.com/podcasts/rodia/episodes/2011-02-19T13_49_41-08_00