μερικά μικρά κείμενα με τη μετάφρασή τους

017. αναμνήσεις από το μέλλον –17 Dec 2006

Βρίσκομαι μεσα σε ένα μαντρί. Βλέπω να έρχονται από μακριά κάτι τύποι με κουκούλες. Περιμένω να γεννήσω σε λίγες μέρες. Τα πρόβατα βελάζουν και δε μπορώ να κοιμηθώ. Εξω, αν και είναι νύχτα, υπάρχει πολύ φως. Λάμπει πολύ το φεγγάρι, λάμπει κι ένα μεγάλο άστρο. Παίρνω την κιθάρα μου και παίζω ένα τραγούδι. Ολα θα πάνε καλά, αυτό είναι σίγουρο. Του χρόνου τέτοια εποχή, θα γιορτάζουμε γενέθλια.

ErinnerungenausderZukunft

Ich befinde mich in einem Stall.  Von weitem sehe ich ein paar Typen mit Kapuzen kommen.  Ich warte darauf, in einigen Tagen zu gebären.  Die Schafe blöken und ich kann nicht schlafen.  Draußen, obwohl es Nacht ist, ist viel Licht.  Der Mond leuchtet hell, es leuchtet auch ein großer Stern.  Ich nehme meine Gitarre und spiele ein Lied.  Alles wird gut, das ist sicher.  Nächstes Jahr zu dieser Zeit feiern wir Geburtstag.

030. ανταπόκρισηαπότηΓη –02 Mar 2007

Το δίποδο ον, το καλούμενο "άνθρωπος", τείνει να εξαφανιστεί και χρήζει προστασίας. Μόνο 40 είδη διασώζονται και η διατήρησή τους εξαρτάται από τον αριθμό των θηλυκών που θα επιζήσουν στον πλανήτη.
Τα παραδείσια πτηνά έχουν πολλαπλασιαστεί δυσανάλογα και σκιάζουν το ηλιακό φως.

Echo von der Erde

Das zweibeinige Wesen, der sogenannte „Mensch“ droht zu verschwinden und braucht Schutz.  Nur 40 Arten werden gerettet und ihre Erhaltung hängt von der Zahl der Frauen ab, die auf dem Planeten überleben werden.  Die Paradiesvögel haben sich umgekehrt proportional vervielfacht und werfen Schatten auf das Licht der Sonne.

086. δυο τρύπες στο νερό 18 Jun 2009

Μια φορά, ήταν δυο σταγόνες νερού που συζητούσαν. Ξαφνικά, η μια κατέβασε μια ιδέα: «Δεν κάνουμε δυο τρύπες στο νερό;» ρώτησε την άλλη και η άλλη σταγόνα απάντησε: «Μα αφού το ξέρεις, δεν γίνονται τρύπες στο νερό!» Με το πες πες όμως, η πρώτη σταγόνα έπεισε τη δεύτερη να δοκιμάσουν.
«Ας το δοκιμάσουμε, τουλάχιστον, τι έχουμε να χάσουμε;» της είπε. Ετσι, αποφάσισαν να κάνουν δυο τρύπες στο νερό κι έπεσαν με ορμή πάνω σε μια νερένια επιφάνεια και το νερό κατάπιε και τις δυο και ξεδίψασε.

Zwei Löcher im Wasser

Einmal waren da zwei Tropfen Wasser, die miteinander sprachen.  Plötzlich kam dem einen eine Idee.  „Sollen wir nicht zwei Löcher ins Wasser machen?“, fragte er den anderen und der andere Tropfen antwortete. „Aber Du weißt doch, das geht nicht, es gibt keine Löcher im Wasser!“  Wo sie aber so daherbabbelten, überzeugte der erste Tropfen den zweiten, es einmal zu versuchen.  „Lass es uns zumindest einmal versuchen, was haben wir denn zu verlieren?“, sagte er.  So beschlossen sie, zwei Löcher ins Wasser zu machen, fielen schwungvoll auf eine Wasseroberfläche und das Wasser verschluckte beide und stillte seinen Durst.

055. η ζουγκλα του Ποιητη 25 Feb 2008

Ο γιατρος ανοιξε το φακελλακι κι εβγαλε το ισοπεδωμενο σωμα του Ποιητη. Οι θαυμαστες του το ειχαν διπλωσει ευλαβικα στα τεσσερα για να χωρεσει στο μικρο φακελλο και να περισσεψει και λιγος χωρος ωστε, σκιζοντας το ο γιατρος, να μη τραυματιστει το λεπτο του δερμα. Οι ποιητες εχουν ευαισθητο δερμα, για τουτο κιδυνευουν συχνα απο ισοπεδωση. Ο γιατρος εβγαλε το διπλωμενο σωμα του Ποιητη, το ξεδιπλωσε προσεκτικα και παρατηρησε το κοκκινο παπιγιον που φορουσε. «Ισως να ερεθιζονται και οι ρινοκεροι με το κοκκινο χρωμα» σκεφτηκε και εστειλε τον Ποιητη ξανα στη ζουγκλα, κατοπιν θερμης παρακλησης του ιδιου. Ο Ποιητης δεν εχει θεση στον κοσμο του πολιτισμου -απεχθανεται το χρημα.

Der Jungle des Dichters

Der Arzt öffnete den kleinen Umschlag und nahm den geglätteten Körper des Dichters heraus.  Seine Bewunderer hatten ihn ergeben viermal gefaltet, damit er in den kleinen Umschlag passe und dass auch noch ein wenig Platz bliebe, damit ihm der Arzt beim Aufreissen nicht die dünne Haut verletze.  Die Dichter haben sensible Haut, darum droht oft, dass sie platt gemacht werden.  Der Arzt nahm den gefalteten Körper des Dichters, entfaltete ihn vorsichtig und bemerkte die rote Fliege, die er trug.  „Vielleicht macht auch die Nashörner die rote Farbe aggressiv“, dachte er und schickte den Dichter wieder in den Jungle, nach der dringlichen Bitte desselbigen.  Der Dichter hatte keinen Platz in der kultivierten Welt – er verachtete das Geld.

140. ο άνθρωπος-ηφαίστειο 8 Apr 2014

Μια φορά, ήταν ένας άνθρωπος που κατάπινε το μυαλό του. Από λίγο κάθε μέρα. Σιγά σιγά, το κατάπιε όλο και, όπως έμεινε το κρανίο αδειανό, άρχισε να μαλακώνει, τα κόκκαλα να γίνονται λεπτά και εύθραυστα, μια και δεν είχαν τίποτε να προστατέψουν.
Ετσι, κατακάθιζαν αργά αργά και βούλιαζαν προς τα κάτω, κι ο άνθρωπος έγινε σαν ηφαίστειο -στη θέση του κεφαλιού ένας κρατήρας- και μια μέρα έκανε ένα ΜΠΑΜ και εξερράγη.
Η καφτή λάβα τινάχτηκε προς τον ουρανό κατακόρυφα, η λάμψη της άστραψε και θάμπωσε τον ήλιο, η ζέστη έκαψε τα λιβάδια και τα ζώα που βοσκούσαν. Μετά, η λάβα πάγωσε, η στάχτη λίπανε το χώμα, ο άνθρωπος-ηφαίστειο κοιμήθηκε βαθειά. Σήμερα κοιμάται ακόμα και ονειρεύεται μια καινούργια έκρηξη μήπως ξαναβρεί το μυαλό του.

Es war einmal ein Mensch, der sein Hirn herunterschluckte.  Jeden Tag ein bisschen.  Langsam aber sicher verschluckte er es ganz und so wie sein Schädel leer blieb, begann er aufzuweichen, seine Knochen wurden dünn und zerbrechlich, hatten sie doch nichts mehr, was sie beschützen sollten. So fielen sie langsam in sich zusammen und sanken nach unten und der Mensch wurde wie ein Vulkan – an Stelle seines Kopfes ein Krater – und eines Tages machte es BAMM und er explodierte.

Die heiße Lava sprang senkrecht gen Himmel, ihr Schein blitzte und trübte die Sonne, die Hitze verbrannte die Felder und die weidenden Tiere.  Dann erstarrte die Lava, die Asche düngte den Boden und der Mensch-Vulkan schlief tief.  Heute schläft er immer noch und träumt von einem neuen Ausbruch bei dem er vielleicht wieder zu Verstand kommt.

_______________________

Μετάφραση: Gerrit Monnartz 

Gerrit Monnartz και στο Amazon
απο το μπλογκ autox8on