το ταξίδι

«Ζαλίζομαι» είπα, «ζαλίζομαι, σταμάτα» κι εκείνος σταμάτησε το αυτοκίνητο κι άνοιξα την πόρτα και ξάπλωσα στο χορτάρι. Δεν ξέρω αν με κοίταξε, είχα κλειστά τα μάτια και τα διατηρούσα κλειστά, δεν άνοιγαν με τίποτα. Ούτε όταν ένοιωσα να σκύβει πάνω μου να δει τι συμβαίνει, τι έπαθα κι έπεσα ξερή, άνοιξαν. «Μέθυσες με λίγο τσίπουρο;» ρώτησε γελώντας, αλλά δεν απάντησα. Το χώμα κάτω από το σώμα μού έδινε κουράγιο με τη σταθερότητά του. Σίγουρα, δεν έφταιγαν τα δυο τρία τσιπουράκια, σίγουρα η μέθη δεν προερχόταν από αυτά. Η παρουσία του δίπλα μου τόσην ώρα μάλλον ήταν ο πρόξενος της ζάλης.
Συνήλθα σχετικά σύντομα και συνεχίσαμε το ταξίδι.

-->> γράφτηκε πριν δυο λεπτά, εδώ: -->>
http://rodiat4.blogspot.com/2008/07/blog-post.html
και μπαίνει δικαιωματικά στη Συλλογή "σημαδεύω έρωτες για να μείνουν ζωντανοί"