Η καθημερινότητα στον πλανήτη Πλάστη

Κάθε πρωΐ κάνω μπάνιο. Γεμίζω τη μπανιέρα ιαματική λάσπη ανακατεμένη με αρωματικό λάδι καουτσούκ και χώνομαι ίσαμε το λαιμό. Η λάσπη έχει προθερμανθεί στους τριανταεφτά βαθμούς. Πριν μερικά χρόνια, αναγκάστηκα να προμηθευτώ το ειδικό μηχάνημα προθέρμανσης για λάσπη, μετά την απεργία των λασπεργατών και λασποδιανομέων, η οποία μου είχε στερήσει την πρωϊνή μου απόλαυση επί πενθήμερον. 

Το μηχάνημα προθέρμανσης για λάσπη, το θερμόλασπο, το έχτισα πάνω στην ταράτσα του κτιρίου όπου κατοικώ. Εχει χωρητικότητα διακοσίων λίτρων και αρκεί για τρία καλά λασπόλουτρα. Η ταράτσα είναι γεμάτη θερμόλασπα, άλλα μικρότερα και άλλα μεγαλύτερα, που καλύπτουν τις ανάγκες όλων των ενοίκων. 

Μετά το λασπόλουτρό μου, ξεβγάζω το σώμα μου με κρύο νερόμελο, ένα μείγμα αποτελούμενο από ένα μέρος μέλι σε τρία μέρη νερού. Δίνω ιδιαίτερη προσοχή στο ξέπλυμα όλων των κοιλοτήτων του σώματος, ώστε να μη μείνει το παραμικρό ίχνος λάσπης. Υπάρχει κίνδυνος δημιουργίας κάποιας αποικίας από βρύα και άλλους μήκυτες, η οποία θα καταστρέψει ό,τι κέρδισα μέχρι τώρα, δηλαδή την ομοιογενή κατάσταση του δέρματός μου, το σφρίγος. 

Το κυνήγι της αιώνιας νεότητας ήταν η αιτία που εγκατέλειψα τη Γη. Σήμερα είμαι κιόλας πεντακοσίων δέκα τριών ετών -γήϊνων φυσικά- και φαίνομαι και νοιώθω σαν δεκαεφτάχρονος έφηβος. Το νερόμελο αφήνει μια απόχρωση χρυσαφιά στο δέρμα, που φαίνεται σαν ηλιοκαμένο. Επίσης, φράζει τους πόρους και το δέρμα δείχνει ακόμα πιο νεανικό. Οσοι χρησιμοποιούν νερό σκέτο χωρίς μέλι, έχουν όψη σουρωτηριού με τους πόρους να φαίνονται σαν μαύρες τρύπες. 

Τον τελευταίο καιρό οι διεσταλμένοι πόροι έχουν γίνει μόδα, επειδή, μάλλον, οι τεμπέληδες θέλησαν με τον τρόπο αυτό να επιβάλλουν την άποψή τους. Τι άλλο εκτός από την τεμπελιά εμποδίζει τη χρήση του μελιού, που κοστίζει μάλιστα φτηνότερα από το νερό; Λένε πως με το μέλι νοιώθουν φαγούρα και θα μπορούσα να το πιστέψω αν δεν λασπομπανιαρίζονται κάθε μέρα, γιατί, πράγματι, το μέλι φέρνει φαγούρα αν μείνει πάνω από τρείς μέρες στο σώμα. Το κλίμα του πλανήτη εδώ πέρα, ευνοεί την ταχύτατη ανάπτυξη κάθε μικροοργανισμού. 

Αντί για τη σκόνη που υπήρχε στη Γη, εδώ υπάρχουν οι μήκυτες. Πρέπει να ξεμηκυτίζω το σπίτι μου καθημερινά, διαφορετικά παίρνει μια όψη πρασινωπή. Οι μήκυτες εξαπλώνονται πάνω στα έπιπλα αλλά και μέσα σε αυτά. Ιδίως μέσα στα ντουλάπια και τα συρτάρια, όπου αλλάζουν τη σύσταση των ρούχων και των βιβλίων. Για τούτο, αφήνω τα συρτάρια ελαφρώς ανοιχτά, να αερίζονται κάπως. Χαλάλι όμως! Αξίζει τον κόπο. Αλλωστε, ο κόπος δεν σημαίνει κάτι σπουδαίο για μένα, μια και διατηρώ ακόμα τις δυνάμεις μου ακμαίες. 

Οταν τελειώνω με το λασπόλουτρο και το ξεμηκύτισμα του σπιτιού, κάθομαι στο αναπαυτικό μου ανάκλιντρο και τρώω ένα γερό πρωϊνό από φύκια τηγανητά. Τα συλλέγω και τα τηγανίζω μόνος μου σε φρέσκο καουτσούκ. Κυκλοφορούν και έτοιμα προτηγανισμένα, αλλά έχουν μια γεύση σαμπρέλας και δεν τα προτιμώ. 

Μετά, ανεβαίνω στο ιπτάμενο πατίνι μου και πάω να βολτάρω στο πάρκο με τις λεμονιές. Οι λεμονιές αυτές είναι τεράστιες, φτάνουν σε ύψος τα εκατό μέτρα. Οι καρποί τους, τα ζουμερά λεμόνια, γίνονται τεράστια, πάνω από τριάντα κιλά το καθένα. Παλαιότερα, συνέβαιναν ατυχήματα όταν έπεφτε ξαφνικά κάποιο λεμόνι σε κάποιον περιπατητή, έτσι ο Πρόεδρος αποφάσισε να απαγορέψει την είσοδο στο πάρκο. Δεδομένου δε ότι το λεμονοκούκουτσο είναι το εθνικό νόμισμα του πλανήτη, αρκετοί περίμεναν πως και πως την πτώση λεμονιών για να πλουτίσουν. 

Σήμερα, τα πράγματα είναι καλύτερα. Ο νέος Πρόεδρος έβαλε να τοποθετήσουν ένα δίχτυ, που εκτείνεται οριζοντίως σε ύψος περίπου δέκα μέτρων, λίγο πριν αρχίσουν να διακλαδίζονται οι κορμοί των δέντρων. Ετσι, αποφεύγονται οι τραυματισμοί, οι θάνατοι και οι κλοπές. 

Το δίχτυ είναι εξαιρετικά ασφαλές, αποτελούμενο από διαπλεκόμενες ίνες καουτσούκ και τιτανίου. Μόνο που η πυκνότητά του εξαφανίζει τη θέα του ουρανού. Ισως όμως αυτό να είναι καλό, αφού εμποδίζει επίσης να το διαπερνά η υπεριώδης ακτινοβολία, η οποία αντανακλάται προς τα πάνω, πράγμα που προκαλεί την υπερκαρποφορία των δέντρων με αποτέλεσμα την ανάπτυξη της οικονομίας του πλανήτη. Το Δημόσιο Ταμείο ξεχειλίζει απο λεμονοκούκουτσα, λέμκουτς για συντομία, και κανείς δεν εργάζεται από ανάγκη. Εργαζόμαστε όποτε θέλουμε και όταν θέλουμε και καθένας ασχολείται με τις δικές του τις δουλειές κυρίως. 

Να, ας πούμε, σε λίγο θα πάω να γράψω μερικούς ήχους στο Ωδείο, επειδή έχω κέφι και έμπνευση. Κανείς δεν με υποχρεώνει. Κάθε βδομάδα μπαίνει αυτόματα στο χρηματικό λογαριασμό μου ένα ποσόν λέμκουτς ίσο με ένα υψηλό γήϊνο ετήσιο εισόδημα, το οποίο εισπράττω με την επίδειξη του βιβλιαρίου μου στο Κεντρικό Μηχάνημα Χρήματος, και το ξοδεύω αγοράζοντας πράγματα συνήθως άϋλα, όπως ήχους και εικόνες χώρου. 

Κάποτε, αν ανακαλύψω κάποιον καλλιτέχνη χειρώνακτα, ψωνίζω έναν όμορφο πίνακα για το ταβάνι του σπιτιού μου. Κάποτε άλλοτε, όταν οι δυνάμεις μου με πνίγουν, κάνω διανομή λάσπης φροντίζοντας να εφοδιάζω πρώτα το δικό μου θερμόλασπο. Εδώ πέρα, υπάρχει διαρκώς φως. Σχεδόν έχω ξεχάσει πώς είναι το φυσικό σκοτάδι. Οταν καλώ φίλους, φροντίζω να φτιάχνω τεχνητό σκοτάδι και ανάβω λυχνάρια με αρωματικό λάδι καουτσούκ. 

Η ατμόσφαιρα γίνεται οικεία και μικραίνουν οι αποστάσεις μεταξύ μας τόσο, ώστε να μπορεί ο καθένας να εκφράζεται με άνεση εξομολογούμενος τα πιο κρυφά του μυστικά και τους ανομολόγητους πόθους του. Ο κοινός μας πόθος είναι βέβαια μια επίσκεψη στον πλανήτη καταγωγής μας, τη Γη. Γνωρίζουμε όμως πολύ καλά ότι αυτό είναι αδύνατο να γίνει, μια και θα σημάνει το τέλος μας, το θάνατό μας δηλαδή. Κάτι άλλο, που δύσκολα το αφήνουμε να εκδηλωθεί, είναι ο πόθος μας για έρωτα, για συνεύρεση με κάποια γυναίκα. 

Εδώ δεν υπάρχουν γυναίκες και η διατροφή με βάση το καουτσούκ έχει αμβλύνει τη λίμπιντο. Το σώμα μας δεν λειτουργεί, όπως θα περίμενε κανείς, ως σώμα εφηβικό, ούτε καν ως σώμα ενήλικα άντρα ή, έστω, γηραλέου. Δεν λειτουργεί καθόλου. Η στύση απουσιάζει εντελώς. Μένουμε λοιπόν στη διήγηση φανταστικών ιστοριών με γυναίκες και, εφόσον δεν υπάρχει καμμιά επίδραση, μπορούμε να μπαίνουμε σε απίθανες λεπτομέρειες. 

Οταν κουράζομαι, συχνότερα από ανία, πέφτω για ύπνο. Εδώ, ο χρόνος δεν μετριέται και δεν ξέρω αν και στη Γη τον μετρούν ακόμα και σήμερα. Το «σήμερα» είναι σχήμα λόγου και το λέμε συνήθως αντί για το «τώρα». Δεν υπάρχει μέρα και νύχτα, ούτε εικοστετράωρο και, φυσικά, ούτε ρολόγια που να δουλεύουν. Υπάρχουν κάτι αρχαία ρολόγια στο Μουσείο Παλαιών Τεχνών και Αντικειμένων. 

Εχω φυλάξει κι ένα ρολόϊ δικό μου, που το χρησιμοποιούσα όταν κατοικούσα στη Γη, μέχρι τα δεκαεφτά μου χρόνια. Μόλις έφτασα εδώ, το εξαφάνισα σε ένα κουτάκι στο βάθος ενός συρταριού. Δυστυχώς, αν και το ξεμηκυτίζω καλά καλά που και που, έχουν αναπτυχθεί βρύα στο μηχανισμό του. Μένω μόνος μου σε ένα σπίτι τεράστιο για έναν άνθρωπο, έστω και πλαστικοποιημένο. Φυσικά και είμαι πλαστικοποιημένος, πώς αλλοιώς θα ζούσα τόσα χρόνια; Ολοι πλαστικοποιημένοι είμαστε εδώ, στον πλανήτη Πλάστη, στο Αλφα του Κενταύρου. 

Η πλαστικοποίηση των εσωτερικών οργάνων είναι σχετικά απλή, το δύσκολο στη συντήρηση είναι το πλαστικοποιημένο δέρμα. Αν το δέρμα πάθει κάτι, προσβληθεί από μήκυτες π.χ. ή από κάποιο έντομο ασύμβατο, η ζωή βαθμηδόν εξασθενεί μέχρι που εξαφανίζεται, και το πλαστικοποιημένο σώμα εξαϋλώνεται. Γίνεται, που λένε, καπνός και είναι σαν να μην υπήρξε ποτέ. Ευτυχώς, τα τελευταία μη συμβατά έντομα, τα κουνούπια, εξαφανίστηκαν πριν από δυο αιώνες και υπάρχουν μονάχα συμβατές μέλισσες. 

Το τσίμπημα της μέλισσας μάλιστα, αν το τολμήσει το έντομο που απεχθάνεται γενικώς τη μυρωδιά του καουτσούκ, είναι εξαιρετικά ευεργετικό για το δέρμα μας. Ετσι, όταν πετύχω μια μέλισσα την προκαλώ να με τσιμπήσει. Θα πήγαινα και για μελισσοκόμος, αν δεν υπήρχε τέτοιος συνωστισμός σε αυτή την εργασία. Ολοι διαγκωνίζονται για μια θέση μελισσοκόμου. Ποιός στραβός δε θέλει το φως του; 

Τα εσωτερικά όργανα, συκώτι, εγκέφαλος, κλπ, έχουν τεράστια αντοχή και μπορούν να ζουν επί αιώνες. Ο εγκέφαλος ιδίως, έχει τη δυνατότητα να πλησιάσει στο όριο πληρότητάς του. Αποθηκεύει στις πλαστικές του έλικες κάθε είδους γνώση. Καθένας μας έχει μελετήσει εκατοντάδες χιλιάδες βιβλία. Ολη η γνωστή ανθρώπινη παραγωγή σε βιβλία είναι αποτυπωμένη στον εγκέφαλο κάθε πλαστικοποιημένου ανθρώπου. Τίποτε δεν μας εντυπωσιάζει, εμένα και τους ομοίους μου. Ολα είναι γνωστά. 

Αυτό που με ελκύει και το μελετώ με προσοχή και με διαρκείς επαναλήψεις, είναι η Ανατομία του ανθρώπινου σώματος. Μοιράζομαι αυτή την εμμονή με αρκετούς φίλους μου, αν και όλοι μας εδώ είμαστε φίλοι. Η έννοια της εχθρότητας είναι κάτι τι το ακατανόητο σε μας. Και άλλες έννοιες είναι ακατανόητες, όπως π.χ. αυτή του εγωϊσμού και της ψυχικής ασθένειας. 

Εχω μελετήσει με προσοχή όλα τα βιβλία με τις διάφορες θεωρίες των μεγάλων ψυχιάτρων, αλλά άκρη δεν έβγαλα. Οι αναλύσεις περί των διαφόρων συναισθημάτων δεν χωρούν στα πλαίσια του εγκεφάλου μου. Ρώτησα και άλλους να μου πουν τη γνώμη τους, αλλά κανείς δεν βρέθηκε να με κάνει να καταλάβω. Ισως είναι καλύτερα έτσι, γιατί, αν καταλάβαινε, να ήταν ψυχικά άρρωστος, κάτι απίθανο φυσικά μια και το κύριο πρόβλημα βρίσκεται στην κατανόηση του όρου «ψυχή». 

Ο έρωτας όμως είναι άλλο πράγμα. Τόσα και τόσα έχουν γραφτεί για τον έρωτα! Είναι το μόνο που πολλοί απο μας εδώ θα ήθελαν να γνωρίσουν. Φαίνεται πως είναι συνυφασμένος με τη γυναίκα όμως και είναι, εκ των πραγμάτων, αδύνατο να συμβεί σε κάποιον από μας, μια και γυναίκες εδώ πέρα δεν υπάρχουν. 

Μελετούμε λοιπόν την Ανατομία του Γυναικείου Σώματος στις φιλικές μας συγκεντρώσεις, προσπαθώντας να βγάλουμε άκρη. Σχεδιάζουμε ξανά και ξανά ροδαλά και πτυχωτά γυναικεία μουνιά καθώς και φουσκωτά βυζιά αλλά είδηση δεν παίρνουμε για το τι αυτά θα μπορούσαν να πουν σε έναν άντρα γήϊνο. Τα δικά μου συναισθήματα έχουν πλέον σβηστεί από τη μνήμη μου, τόσες εκατοντάδες χρόνια που έχω φύγει από τη Γη. Σήμερα θα ξαναμαζευτούμε και θα ξανασυζητήσουμε για γυναίκες. Και στη Γη, όπως έχουμε μάθει μελετώντας, γίνονται τέτοιες συζητήσεις μεταξύ αντρών, στις λεγόμενες «αντροπαρέες». 

Το δυστύχημα είναι ότι όλοι όσοι έρχονται από τη Γη δεν θυμούνται τίποτε το ιδιαίτερο για όλα αυτά, επειδή το πρώτο πράγμα που πλαστικοποιείται, πριν την έναρξη του διαπλανητικού ταξιδιού, είναι ο εγκέφαλος. Διαφορετικά, δεν θα άντεχε ο ανθρώπινος οργανισμός μια παρόμοια ταλαιπωρία. Τα υπόλοιπα όργανα, μαζί με το δέρμα, πλαστικοποιούνται μόλις το ανθρώπινο φορτίο φτάσει εδώ πέρα, στον πλανήτη Πλάστη. 

Μετά από όσα ανέφερα, δημιουργείται πιθανόν η εύλογη απορία πώς γνωρίζω την ηλικία μου και πώς ξέρω ότι είναι πρωΐ όταν μπανιαρίζομαι με τη θαυματουργή λάσπη. Το πράγμα είναι απλούστατο. Την ηλικία μου μπορώ να την υπολογίσω μετρώντας στο βιβλιάριό μου τους κωδικούς των εβδομαδιαίων αποδοχών μου σε λέμκουτς -κάθε πενηνταδύο κωδικούς, προσθέτω ένα γήϊνο έτος. Βαφτίζω «πρωΐ» τη στιγμή που ξυπνώ μετά από ένα βαθύ ύπνο. Βαφτίζω «σήμερα» την κάθε στιγμή. Οπως βαφτίζω «ημέρα» και «καθημερινότητα» ένα σύνολο ασχολιών που σχηματίζουν κύκλο, που αναπτύσσονται κυκλικά, η μια μετά την άλλη δηλαδή, επαναλαμβανόμενες διαρκώς. Κάθε κύκλος αποτελεί την καθημερινότητα, όπως ακριβώς συμβαίνει στη γήϊνη ημέρα. 

Ε, βλέπετε ότι οι συνήθειες αυτές είναι γερά συνδεδεμένες με τα γονίδιά μας ή, ίσως, εμείς εδώ θέλουμε να μην αποκοπούμε εντελώς από την ιστορία της γήϊνης προέλευσής μας. Πλαστικοποιημένοι μεν, προπάντων όμως άνθρωποι. Πάνω από όλα άνθρωποι.
__________________
ΣΗΜ. πρωτογράφτηκε εδω: http://sadness.e-e-e.gr/users/rodia/05/index.html