Ο χρόνος μου

Αλλη μια ήττα στο παθητικό μου. Με νίκησες χρόνε, το παραδέχομαι. Είσαι δυνατώτερος, πως να το κάνουμε; Μέσα στο νεφέλωμα των κουραμπιέδων κρύφτηκα αλλά με βρήκες και με ξετίναξες για τα καλά!

Ούτε τόση δα, λιγουλάκι ζαχαρίτσα δε μ’ άφησες!

Ολα για την πάρτη σου τα θέλεις κι έχεις δίκιο όπως τα βλέπεις τα πράγματα απ’ την κορφή που είσαι βαλμένος. Κι όσο για υλικό, ατέλειωτο είναι. Ολο φρέσκο αίμα να χορταίνει την πείνα σου. Ανθρωποι γεννιούνται καθημερνά, άνθρωποι γερνούν καθημερνά, άνθρωποι χάνονται στη χαοτική σου αγκαλιά. Κι όχι άνθρωποι μονάχα. Χάνονται κι άλλα πολλά. Μαζί με τα υλικά πράγματα, τα ζωντανά και τ’ άψυχα, χάνονται και άϋλα, όπως οι σκέψεις –όσες δεν αποτυπώθηκαν κάπου, σ’ ένα υλικό σώμα, ένα βιβλίο, π.χ. Χάνονται τα συναισθήματα, τα αισθήματα, οι ματιές, οι μυρωδιές, τ’ ακούσματα, τ’ αγγίγματα, τ’ αρώματα και τα χρώματα της ζωής. Χάνονται οι στιγμές κι αντικαθίστανται από άλλες παρόμοιες, εξ ίσου όμορφες, μυρωδάτες ή μελαγχολικές.

«Ο χρόνος θα δείξει» λένε κι έχουν δίκιο. Εσύ δείχνεις πάντα. Δε δείχνεις κάποιο δρόμο ν’ ακολουθήσουμε, δείχνεις μονάχα τη φθορά και το τι θα πρέπει ν’ αποφύγουμε στο μέλλον. Δείχνεις μονάχα τ’ αποτυπώματά σου, το παρελθόν δηλαδή. Τα μελλοντικά σου βήματα τα κρύβεις επιμελώς και λίγες φορές μπορεί κανείς να τα μαντέψει.
_________________
ΣΗΜ. ανεβασμένο στο Sadness.gr