Ο κήπος του βυθού

Ηταν ενας άντρας θαλασσινός.
Φορούσε γαλάζια μάτια,
μα η καρδιά του βυθός άπατος.
Ηρθε μια νύχτα
-αφέγγαρη νυχτα-
ο βυθός του έγινε κήπος,
άνθισε και του μίλησε.

Του είπε να πάρει μια κιθάρα,
να του τραγουδάει
για να παραμείνει ανθισμένος.

Οσο έπαιζε και τραγούδαγε,
ο κήπος του βυθού ανέβαινε στην επιφάνεια.
Μια μέρα, σπάσαν οι χορδές
κι ο κήπος βούλιαξε βαθειά.
Ο άντρας έγινε στεριανός
και δεν ξανατραγούδησε πια.

Ενα πουλί πάνω απο τα κύματα,
βλέπει τον κήπο του βυθού
και ψάχνει νά 'βρει
τα γαλάζια μάτια του άντρα.
Μια γοργόνα έχει στα βυζιά της
δυο γαλάζιες χάντρες
λαμπερές σαν μάτια θαλασσινού.

Εχει και μια κιθάρα και παίζει,
αλλά ο κήπος του βυθού
δε λέει να ξανανθίσει.

ο ρόλος

Μια ζωη του πηρε μεχρι να μαθει το ρολο του, αλλα δεν προλαβε να απολαυσει το χειροκροτημα, ουτε καν να μαθει απο τους κριτικους αν τον επαιξε καλα ή οχι: ο θανατος τον θερισε ακριβως την ωρα που επεφτε η αυλαια.