Ο εξουσιαστής του χρόνου

Στέκω.
Δεν κινούμαι.
Φοβάμαι τις στιγμές που περνούν.
Ποιά θα με χαράξει πιό πολύ;
Ποιά θα με πληγώσει πιό βαθειά;
Οταν στέκω ακίνητος,
όταν τίποτα γύρω μου δεν αλλάζει,
όταν δεν μετακινώ τίποτα,
έχω την αίσθηση πως ο χρόνος καθηλώνεται.
Στέκει μαζί μου και ο χρόνος.
Ετσι, αποφεύγω τη φθορά.
Ο χρόνος όμως είναι εντός μου.
Εγώ είμαι ο γεννήτωρ και το θύμα του.
Η φθορά μου γεννιέται από μένα τον ίδιο.
Τι κι αν στέκω;
Τι κι αν κινούμαι;
Είτε στέκω είτε κινούμαι φθείρομαι.
Φθείρομαι ανεπανόρθωτα.
Οταν κινούμαι, πληγώνομαι από άλλους,
πληγώνομαι από το περιβάλλον,
πληγώνομαι από καταστάσεις,
πληγώνομαι από αιτίες εξωτερικές.
Οταν στέκω, πληγώνομαι από μένα.
Πληγώνομαι από τις σκέψεις μου,
οι ιδέες μου με χαράζουν βαθειά,
χαρακώνεται η ψυχή μου, εδώ,
στο χαράκωμα που έχω σκάψει,
για να κρυφτώ απ’ τον εαυτό μου.

----------------------------------

"Ολοι μαζί - μαζί κι ο ψειριάρης χώρια".
Αυτό είναι.
Είμαι ο ψειριάρης.
Ψειριάρης είναι αυτός που πιάνει ψείρες.
Αυτός που φθείρεται.
Φθείρεται όποιος δεν κινείται.
Οπου δεν υπάρχει κίνηση, υπάρχει σκόνη.
Σκόνη και βρωμιά και μικρόβια και ψείρες.
Αρα, ο ψειριάρης φοβάται.
Φοβάται το χρόνο.
Φοβάται τον εαυτό του.
Φοβάται τους "άλλους".
Φοβάται την κίνηση.
Φοβάται τη ζωή.
Δεν θέλω όμως να είμαι ο "ψειριάρης".
Προτιμώ να κινούμαι κι ας φθείρομαι κινούμενος.
Δεν θα έχω χρόνο να σκέφτομαι τη φθορά μου.
Κίνηση λοιπόν, κίνηση και καθαριότητα,
Κίνηση, εργασία, δημιουργία, κοινωνικότητα.
Μακρυά από μένα ο Φόβος.
Ας αξιοποιήσω επιτέλους το χρόνο μου!
Ας παλαίψω μαζί του κι ας ξέρω πως θα νικηθώ,
τουλάχιστον θάχω παλαίψει.
Ας φύγω από μένα, ας αφήσω πιά τη φυλακή μου!
Βγαίνω στη ζωή, παλεύω για όλους, αυτό είναι!
Δίνω, δίνω, δίνω, προσφορά χωρίς τέλος.
Ας ξαναγυρίσω στα γνωστά μου μονοπάτια,
δεν είναι για μένα η λύση της ακινησίας.
Αρκετά σάπισα, αρκετά φαγώθηκα, αρκετά φοβήθηκα!
Γνώρισα κι αυτή την πλευρά της μάχης, τα χαρακώματα.
Είμαι σε θέση να εκτιμήσω την πρώτη γραμμή!
Είμαι μαχητής!
Αέρα!!!!!!!
("αέρα, αέρα, να φύγει η χολέρα"!)

----------------------------------

Το χρόνο μου εξουσιάζω,
αλλάζω,
δε φοβάμαι τη βροχή.

Με παίρνει ο αέρας,
σα φύλλο σέρνομαι,
το κέρας
του θανάτου μακρυά.

Στα μονοπάτια του φόβου δίνομαι
δεν κλείνομαι
δεν τρέμω τη ζωή.
________________________
ΣΗΜ.1. Το βρήκα στα σκουπίδια του υπολογιστή, γραμμένο στις 23/1/2000, ώρα 11:37
ΣΗΜ.2. Παρατηρώ ότι τότε χρησιμοποιούσα το "εντός", και το "μακρυά" το έγραφα με ύψιλον.
ΣΗΜ.3. Δεν θυμάμαι καθόλου το λόγο για τον οποίο γράφτηκε, ποιο ήταν το ερέθισμα δηλαδή. Πιθανότατα κάποιος στο περιβάλλον μου θα με είχε επιρρεάσει, θα μπήκα στο πετσί του, που λένε.