δυο παλια αστεια ποιηματακια

110. ΔΕΣΜΑ ΑΚΑΤΑΛΥΤΑ (Ο ΚΑΘΡΕΦΤΗΣ ΤΗΣ ΩΡΑΙΑΣ)


Το πέπλο σου αφήνεις να πέσει...
Γυμνή μένει η αιθέρια ύπαρξή σου.
Με δίχτυ σφιχτό το κορμί σου
στη λάγνα ψυχή μου έχεις δέσει!

Το πέπλο σου αφήνεις να πέφτει...
Τα μάτια σου, αστέρια θλιμμένα.
Λυπήσου, καλή μου, και μένα,
το λείο, ασημένιο καθρέφτη!

Το πέπλο σου αφήνεις και φεύγεις...
Γυμνός απομένω και μόνος.
Θα σπάσω! Φριχτός είν' ο πόνος,
ωραία μου, μη μ' αποφεύγεις!

Το πέπλο σου αφήνεις καλή μου...
Κοιτάξου εντός μου, για λίγο!
Εγώ, δεν μπορώ να ξεφύγω...
Με κλείνει καλά το γυαλί μου!

05-05-94/01:05


120. ΔΡΑΚΟΥΛΙΑΡΙΚΟ


Σαν το Δράκουλα σε είδα,
σαν μιά μαύρη νυχτερίδα
είχες τα φτερά απλωμένα
και με δάγκωσες και μένα!

Σαν το Δράκουλα πετούσες,
δόντια, μπέρτα κι άγριο βλέμμα...
Με κοιτούσες και γελούσες
και μου ρούφαγες το αίμα!


05-05-94/20:45