Επαιζε με τις γυναίκες...

Στον Αρη άρεσε να παίζει, αλλά μονάχα με τις γυναίκες. Το παιχνίδι άρχιζε όταν τις άφηνε απλά να τον ερωτεύονται. Τέτοια βούρλα κι αυτές, ερωτεύονταν τ' αδρά του χαρακτηριστικά πιστεύοντας πως επεκτείνονται σ' έναν αληθινό άντρα! Δεν περίμεναν καθόλου να γνωρίσουν πρώτα τον απαίσιο χαρακτήρα του. Τη χρήση βίας εκ μέρους του την αντιλαμβάνονταν ως ξέφρενο πάθος προς εκείνες, όταν όμως η γνωριμία προχωρούσε, και το «πάθος» δεν έλεγε να καταλαγιάσει ίσα ίσα γινόταν όλο και περισσότερο βίαιο, σχεδόν σαδιστικό, κάτι καταλάβαιναν. Ωσπου να το καλοκαταλάβουν όμως, ο τύπος τις έκανε πέρα με το σκαιό τρόπο που συνήθιζε: Απλά, προσβάλλοντας και θίγοντας τες με ειρωνεία, κρατώντας αλλαζονική στάση απέναντί τους και κοροϊδεύοντας τις ελπίδες, που ο ίδιος είχε καλλιεργήσει επιμελώς στα ανυποψίαστα μυαλουδάκια τους. Δε διάλεγε βέβαια έξυπνες γυναίκες, ήξερε τι έκανε. Διάλεγε γυναίκες όμορφες και ευάλωτες, όπως είναι τα μανεκέν ή οι φοιτήτριες κοινωνικών επιστημών.

Μια βραδιά π.χ. στη Γενεύη, είχε πει σε μια φοιτητριούλα τρελλά ερωτευμένη μαζί του, που ήθελε -ντε και καλά κι αυτή- να μάθει να μιλάει ελληνικά την ίδια τη βραδυά της γνωριμίας τους, πως η φράση «ime malakismeni» σήμαινε πως είναι τρελλή για 'κείνον. Ετρεχε λοιπόν κατά μήκος της αποβάθρας της λίμνης η μικρούλα φωνάζοντας, τρελλή απ' τη χαρά της πως τάχα μάθαινε ελληνικά για χάρη του καλού της, τη φράση που γνωρίζουμε πολύ καλά τι ακριβώς σημαίνει!

Αυτό ήταν το πιο ανώδυνο χουνέρι απ' όλα όσα είχε σκαρώσει και που αναλογιζόταν σήμερα, καθισμένος στην αναπηρική του πολυθρόνα και μετρώντας τα σχέδια του χαλιού στο πάτωμα. Είχε απομείνει μόνος, ανήμπορος μέσα στη βαρειά αρρώστεια του, και αδύναμος πλέον ν' αγαπήσει και ν' αγαπηθεί. Παρέα με τις μονομανίες του ζούσε, παιδεύοντας το νου του με φόβους ανύπαρκτους αλλά τόσο βασανιστικούς! Οι αριθμοί έπαιζαν συχνά παιχνίδια δύσκολα μαζί του και, όσο κι αν προσπαθούσε να τους βγάλει απ' τη σκέψη του, εκείνοι εισέβαλλαν ορμητικά κάθε τόσο κι έκαναν κατάληψη, εντελώς απρόσκλητοι. Πάντα κάποιος αριθμός έφταιγε για την κατάντια του, ποτέ ο ίδιος και οι δικές του πράξεις.

Την ελβετίδα φοιτήτρια την παντρεύτηκε ένας φίλος του, έκανε και τρία παιδιά μαζί της και ζούν σήμερα ευτυχισμένοι σ' ένα αθηναϊκό προάστειο. Θυμόταν τα άγαρμπα «παιχνιδάκια» που είχε παίξει στην παριζιάνα του, σ' εκείνη που θα μπορούσε ίσως να αφεθεί στην αγάπη της και να της παραδοθεί ολοκληρωτικά, και δε μπορούσε τώρα να συγχωρέσει τον εαυτό του. Η κοπέλλα είχε πάρει των ομματιών της κι ήταν η μοναδική που τον είχε παρατήσει. Μάλλον για τούτο τη θυμόταν τώρα με νοσταλγία. Αν είχε φύγει εκείνος, μάλλον η ανάμνηση θα είχε ξεθωριάσει πια.

Άπλωσε το χέρι και χάϊδεψε την κουβέρτα που σκέπαζε τα κοκκαλιάρικα γόνατά του. Πόσο θά 'θελε να χάϊδευε τα μαλλάκια ενός παιδιού, ενός εγγονού! «Αφού όμως δεν αξιώθηκα να κάνω οικογένεια και παιδιά, καλά να πάθω» είπε μέσα του σε μια ανεπαίσθητη έκκρηξη ειλικρίνειας, κι άνοιξε την εφημερίδα να διαβάσει τα νέα της ημέρας. Τα γράμματα χόρεψαν για λίγο μπροστά στα θολωμένα του γυαλιά, η εφημερίδα έπεσε στο χαλί, το χέρι τεντώθηκε προς τα κάτω κι η ψυχή του ανασηκώθηκε προς την οροφή μαζί με την τελευταία του εκπνοή, που ξέφυγε μαζί μ' ένα πνιγμένο ρόγχο. Μια βδομάδα αργότερα τον βρήκαν στην ίδια στάση, απ' τη μυρωδιά ψοφιμιού που ανέδυε το διαμέρισμα...
____________________________
Πολύ παλιό, από τα "σκουπίδια" του υπολογιστή και αυτό.
FIL119-DIHg1