Αρμεγλάδα (ακροβατικό κείμενο)

Ενα ποίημα-τίτλος. Απειρες εικόνες.
Η κατάληξη «-άδα» παραπέμπει σε κάτι τι το επικό, π.χ. Ιλιάδα, κλπ.
Η έναρξη «αρμε-» οδηγεί τη σκέψη στο μπετόν αλλά και στο αρμένισμα.

Οταν προχωρήσει το μάτι πιο κάτω και συνδυάσει την έναρξη (προσθέτοντας και το «γ» δηλαδή «αρμεγ-») με την κατάληξη «-άδα», ο νους θα σκεφτεί αμέσως το άρμεγμα και συνειρμικά την αγελάδα: Μια παχουλή αγελάδα καθισμένη σε ένα χωράφι -στη λιακάδα οπωσδήποτε- να μηρυκάζει αμέριμνα με τα τέσσερα στομάχια της.

Χα! Στομάχια! Ποια μπορεί να είναι τόσο αμέριμνη και να μηρυκάζει και να χωνεύει τα πάντα (ό,τι χόρτο της σερβίρουν) εκτός απο τη δική μας αγελάδα, την πατρίδα μας δηλαδή που τελειώνει σε «-λάδα»; Πολιτικό το ποίημα λοιπόν!

Την αγελάδα όμως ποιος την αρμέγει; Ειδικά, ΑΥΤΗ η αγελάδα αρμέγεται; Το ερώτημα είναι καίριο, επειδή προκαλεί ένα ερώτημα επι πλέον: Μήπως ΑΥΤΗ η αγελάδα αρμέγει κιόλας; Και ποιον αρμέγει;

Οπότε, ξαναγυρίζουμε στην αρχή, δηλαδή στο έπος. Ενα έπος είναι γεμάτο περιπέτεια. Μια περιπέτεια χωρίς αρμένισμα είναι τζατζίκι χωρίς γιαούρτι. Αρμένισμα λοιπόν μαζί με γιαούρτι… έχουμε και λέμε… Απο το αρμεγμένο γάλα παράγεται γιαούρτι! Αλλά και η θάλασσα, όπου αρμενίζουν τα καράβια, πολλές φορές παρομοιάζεται με γιαούρτι όταν είναι γαλήνια, εντελώς ήρεμη δηλαδή. Αλλο πάλι και τούτο.

Νέος συνειρμός: Τι είναι εντελώς ήρεμο και σταθερό, πολύ σταθερό; Το μπετόν-αρμέ! Τι ακριβώς σημαίνει μπετόν-αρμέ; Ωπλισμένο σκυρόδεμα σημαίνει, μεταφράζοντας ακριβώς απο τα γαλλικά. Χμμμ… ωπλισμένο… Αυτό πάλι;

Μπορεί κανείς να το φανταστεί και να το οδηγήσει όπου θέλει: Στο στρατό που είναι τίγκα στα όπλα, στο στρατό που όλο λένε πως θα καταργηθεί και αντί γι αυτό αυξάνει τον αριθμό οπλιτών, στη θητεία που μειώνεται με το τσιγγέλι, στους ανυπότακτους με τα προβλήματά τους -που είναι προβλήματα όλων μας και δεν το καταλαβαίνουμε- κλπ κλπ. Προβιβάστηκε κιόλας λοιπόν σε πολιτικο-στρατιωτικό το ποίημα-τίτλος-έπος!

Ας ξαναγυρίσουμε όμως στην παχουλή αγελάδα. Μια αγελάδα οφείλει να είναι παχουλή, αλλοιώς τι γάλα θα κατεβάσει; Πάμε φυσέκι στα αδυνατιστήρια τώρα. Αλλη πληγή αυτή! Τρώμε τρώμε, πληρώνουμε για να τρώμε, και μετά ξαναπληρώνουμε για να χάσουμε τα περιττά κιλά. Πενήντα ευρά το κιλό παρακαλώ! Το εξερχόμενο εννοείται.. γιατί το εισερχόμενο κοστίζει πολύ φτηνότερα. Ε, δεν τρώμε και κάθε μέρα π.χ. στο Χίλτον, ούτε στην κυρά του Φισκάρδου, που κάνει μηνύσεις στα κότερα για το -τιναγμένο στα ύψη- ντελίβερυ! Και οικονομικό βγαίνει τώρα το ποίημα ή μάλλον αισθητικο-οικονομικό ή, ακόμα καλύτερα (ακριβέστερα δηλαδή) αισθητικο-οικονομικο-δικαστικό!

Η παχουλή αγελάδα όμως τι έχει; Εχει κάτι που δε λείπει απο καμμιά αγελάδα: Κέρατα! Φοβερή σκέψη! Μήπως έχει και μοσχαράκια; Πολύ πιθανόν. Τα κέρατα χωρίς μοσχαράκια είναι χωρίς ενδιαφέρον συνήθως. «Ε, και; Αφού δεν έχει μοσχαράκια, ας ψάξει αλλού την τύχη της» θα πει ένας αδιάφορος παρατηρητής. Μπορούμε να δούμε τώρα λοιπόν την παχουλή αγελάδα μας να τρέχει στα δικαστήρια (εξακολουθεί το ενδιαφέρον αυτό δικαστικό μέλος του έπους) και να απαιτεί διατροφή για τα μοσχαράκια της. Και έπεται συνέχεια…

Βάρδα μην αντιστρέψω το ποίημα-τίτλος και αρχίσω να αναλύω το Αδαλγεμρα με λατινικούς χαρακτήρες: Adalgemra δηλαδή. Το «Ανταλ-» παραπέμπει στην Ανταλκίδειο ειρήνη... το «-Γκεμ-» στο συχωρεμένο το Λιαντίνη και τη διαχείριση του θανάτου... το «-Ρα» είναι ο σταυρολεξικός θεός των αρχαίων Αιγυπτίων... Αρχαία Αίγυπτος! Κλεοπάτρα η τελευταία βασίλισσα, με ελληνική καταγωγή, που έκανε μπάνιο σε γάλα -δυστυχώς όχι αγελαδινό! Ωχ! Και ιστορικο-μεταφυσικό το ποίημα! Ε... όπου θέλει το στρίβει μια νοσηρή παρανοϊκή φαντασία... προς οποιαδήποτε κατεύθυνση...

Αν βάλω την παχουλή αγελάδα να οργώνει π.χ. μάλλον θα αδυνατίσει και θα γλυτώσει και το έξοδο για το αδυνατιστήριο. Δεν το κάνω όμως, επειδή μια αγελάδα που οργώνει είναι τοποθετημένη σε άλλες εποχές. Τώρα, θα πει κάποιος κακοπροαίρετος, οι εποχές μας πείραξαν; Εδώ πήγαμε κι ήρθαμε εν ριπή οφθαλμού από την αρχαία Αίγυπτο και την αρχαία Αθήνα στα σύγχρονα αδυνατιστήρια κι απο τα δικαστήρια στο στρατό, αφού οργώσαμε και θάλασσες ήρεμες σα γιαούρτι με σταθερότητα μπετόν-αρμέ...

Και το άλλο; Αρμαγεδών!!! Αυτόν δεν πρέπει να τον συμπεριλάβουμε; Τώρα θυμήθηκα τον αγαπημένο μου Μπρους Γουΐλις! Αχ! Καλά μας άρμεξε τα πορτοφόλια με την καλοσερβιρισμένη πατάτα του! Οσο σκέφτομαι πόσο περίμενα να απολαύσω μια εργάρα και βγήκα απο την αίθουσα σα μαραμένο μαρουλόφυλλο... Ας είναι όμως, δεν κρατώ κακία... Καιρός είναι να ετοιμάσω το σενάριο για την Αρμεγλάδα. Τι λέτε; Καμμιά ιδέα κανείς;

Αυτή η θάλασσα πάντως μου έχει καρφωθεί για τα καλά: Αρμάδα! Ναι, η τουρκική αρμάδα που τη νικούσαμε κατά κράτος ένα σωρό φορές, άλλοτε με το μπουρλοτιέρη μας τον Κανάρη και άλλοτε με τη βοήθεια των συμμάχων στο Ναυαρίνο. Ναυαρίνο είπα; Τι Ναυαρίνο τι Ναβαρόνε! Κανόνια το ένα, κανόνια και το άλλο, μόνο που το Ναβαρόνε δεν υπάρχει πουθενά στο χάρτη. Πόλεμος εδώ πόλεμος και εκεί πάντως. «Πατήρ πάντων πόλεμος» Ηράκλειτος έφα. Να μην έχει και λιγουλάκι πόλεμο; Και μια πρέτζα φιλοσοφία;

Συγκρατείστε με επιτέλους!

Προσπάθησα να γράψω ένα κείμενο υψηλών προδιαγραφών, έβαλα ψηλά τον πήχυ αλλά πιστεύω πως, αντί να πηδήξω τον πήχυ, αυτό που κατάφερα είναι να γράψω ένα κείμενο που... πηδάει τον αναγνώστη! Σόρρυ... Μετά απο αυτό να εξυπηρετείστε μόνοι σας. Άμα πια!