απο τα μετρημένα τρώει ο λύκος

Σοφή παροιμία, ε?
Μια ζωή υποτασσόμουν στο μέτρο. Αυτό που με είχαν μάθει. Ηξερα όμως, κάπου στο πίσω μέρος του μυαλού υπήρχε μια ισχυρή αντίσταση -πολλές συνάψεις μάλλον, τι να πω- που με κρατούσε σε εγρήγορση. Ηξερα καλά ότι αυτό που παιζόταν -η απομόνωση και έκφραση προς τα έξω ενός μονάχα προσώπου του εαυτού μου- ήταν ένα θέατρο. Γνώριζα ότι παίζω θέατρο, ευτυχώς. Εδώ άλλοι δρασκελούν τη ζωή και φτάνουν στον τάφο παρέα με τη μάσκα τους. Εδώ και πεντέξι περίπου χρόνια αποφάσισα να πετάξω αυτή τη μάσκα. Κόντευα να σκάσω πια! Εχω χάσει το μέτρο, αλλά βρήκα την ισορροπία. Εχει πει κανείς αρχαίος για την ισορροπία κάτι? Αυτό το «νους υγιής, κλπ» δεν είναι σημαντικότερο απο το τσιτάτο του Αριστοτέλη?

Καταθέτω μερικά δείγματα, έμμετρα και μη, απόδειξης της απώλειας του μέτρου:


Η πράσινη πανσέληνος


Κολασμένο τσικ του τσικ
μην εμφανιστεί το τικ
-όλο τρέμει

Πάνω που του κάνει κλικ
του τελείωσε το μπικ
-του γκαντέμη

Το μοιραίο πατατράκ
έστειλε το σέντερ μπακ
-στην κερκίδα

Ξέφυγε ξυστά στο τσακ
-νύχι πράσινο με λακ-
η βολίδα



Ηταν ωραία σαν πανσέληνος Αυγούστου
Ντελικατέσσεν φίνου γούστου

Διαρκώς για πανσελήνους θα μιλώ

Διαρκώς για πανσελήνους θα μιλώ
Πράσινα μάτια μαύρης γάτας στο σκοτάδι
Σμήνη πυγολαμπίδων σε λιβάδι
Ποτάμια με καθρέφτισμα θολό.

Διαρκώς για πανσελήνους θα μιλώ
Νερένια βλέμματα λιμάνια κροκοδείλων
Ορδές αιμάτινες πανούργων ψύλλων
Καβούρια με κεφάλι στρογγυλό

Διαρκώς για πανσελήνους θα μιλώ
Γι ατσαλοσύρματα πλεγμένα από αράχνες
Δροσοσταλίδες διαμαντένιες πάχνες
Τυφώνες κι αστραπές με το κιλό

Διαρκώς για πανσελήνους θα μιλώ
Ωσπου ο λόγος μου τα τύμπανα να σπάσει
Ο τίγρης χορτασμένος ν' απαγγιάσει
Κι ο ήχος να διαθλάσει το μυαλό.



Σταρ


Πόσο γουστάρ'
να γίνω σταρ!

Πήγα σε μπαρ
μπας και τρακάρ'
κανα παπάρ'
να το τσεκάρ'
και να μπουκάρ'
να του τα πάρ'

Βρήκα παπάρ'
σαν το θρεφτάρ'
να με κυαλάρ'

Του δίνω θάρρ'
για να στανιάρ'
να με φλερτάρ'
και το προγγάρ'
να ξεφρακάρ'
απ' τα δολλάρ'

Ομως για σταρ
ούτε χαμπάρ'!




Σαρδαμισμός


Ψωταφίες κλώνοι *α*


Ανέμελον την ένευσιν
Αορίστου πρόνου
Λυκτιποδητί
Εσβήτα φθορούσα ιώδη

Εν τω θέρει το βαρεί
Το φθυσεί μα δεν κρυλώνει
Το κουτουλεί κουτουλού
Αλλά τίπΟΤΕ δεν εΔΕΗσε

Ολα κατειληγμένα
Εφέβαλον ψωλήν μεγάλην
Ανθέκραξα «τις ει;»
Και αράντησις δεν εδόθη