Αποτριχωθείτε γιατί χανόμαστε!

Η

Τ
Ρ
Ι
Χ
Α




Η τρίχα είναι μυστήριο τρένο. Φυτρώνει σα ραδίκι παντού, αν και σήμερα τα ραδίκια σπανίζουν. Το πιο μυστήριο όμως είναι η μανία μας να την κυνηγάμε. Μη δούμε μια τρίχα να ξεπροβάλλει και -όπα!- τη μαγκώνουμε αμέσως. Και καλά να τη βρούμε, ας πούμε, στο φαΐ, δικαιολογημένοι είμαστε, αλλά η μανία της αποτρίχωσης αγγίζει τα όρια της παράνοιας. Κυνηγάμε την τρίχα και, όπου την πετύχουμε, κάνουμε επίθεση με όλα τα μέσα: τσιμπιδάκια, πένσες, δάχτυλα, στην ανάγκη πάμε και στο αισθητικομάγαζο να μας απαλλάξουν από το βάρος της. Κάτι μικρογραμμάρια ασήκωτα. Μια μέρα κάθισα και μέτρησα 227 διαφημίσεις τέτοιων μαγαζιών με τα παραρτήματά τους, κάνοντας ζάπινγκ φυσικά.


Τ ο φαινόμενο δεν είναι καινούργιο. Ξεκίνησε πιθανότατα την εποχή που ανακαλύψαμε τη χάρη του απαλού δέρματος, περίπου τότε που εφευρέθηκαν τα λίθινα εργαλεία. Με ακονισμένες πέτρες, ίσως οψιδιανούς, κούρευαν τα μαλλιά τους οι παλιοί άνθρωποι. Στα πόστερ των αιγυπτίων βλέπουμε κατακάθαρες επιδερμίδες, στις μινωικές τοιχογραφίες επίσης.


Ρ ίχνουμε ματιές στα κλασσικά και τα ελληνιστικά αγγεία, τρίχα ούτε για δείγμα. Παπαπα, αντιαισθητικό πράγμα! Ολοι καλοξυρισμένοι και χαλαουωμένοι. Αντρες και γυναίκες, αθλητές και αραχτοί. Στους πίνακες των αναγεννησιακών και στα χαμάμ των εμπρεξπρεσιονιστών, τίποτα επίσης. Οι τρίχες άφαντες. Κάτι γένια προβάλλουν δειλά σε μερικά έργα, αλλά εκείνα ήταν μούσι για την εποχή τους. Πολύ αργότερα, μετά θάνατο, αναγνωρίστηκαν οι δημιουργοί τους, π.χ. Βαν Γκογκ.


Ι σως να υπήρχε από τότε διαμάχη μεταξύ Επιστήμης και Τέχνης. Η μεν Επιστήμη ορίζει ότι η τρίχα προσφέρει μέγα έργο, βοηθώντας την επιδερμίδα να αντισταθεί στη χαλάρωση, η δε Τέχνη ορίζει όπως γουστάρει. Αυτή η εμμονή της Τέχνης στην τελειότητα μπορεί βέβαια -διόλου απίθανο- απλώς να απαλείφει τις τρίχες και όχι να παριστάνει με ακρίβεια το ζωγραφισμένο είδωλο. Τα υπέροχα ουρί στα χαμάμ του Ingres μπορεί να είχαν τριχωτές κοιλιές ή να μυστακοφορούσαν, κάθε ζωγράφος όμως δικαιούται να επιλέξει την τελειότητα, έτσι δεν είναι;

Χ αίρομαι ιδιαιτέρως που διάλεξα σήμερα να μελετήσω αυτό το θέμα, επειδή είναι μέρα σημαντική για μένα. Ζωγράφισα ένα ξυρισμένο δέρμα και κανείς δεν το κατάλαβε. Μια φίλη και προαγωγός των έργων μου διαφώνησε οξύτατα με τον τίτλο που έδωσα.

- Τι λες παιδάκι μου! Κανείς δε θα αγοράσει ένα ξυρισμένο δέρμα. Θα το πούμε «Λόφοι» και πάει και τελείωσε!

Ούτε συζήτηση να αντιταχτώ, άμα η έκθεση αποτύχει δεν έχω όρεξη να ακούω τη γκρίνια της. Λόφοι λοιπόν. Τι λόφοι, τι λοφίο, είπα μέσα μου για να παρηγορηθώ. Ξυρισμένο λοφίο ίσως, αλλά και ξυρισμένοι λόφοι… Φυσικά, δε τόλμησα να αντιπροτείνω κάτι τι και έγραψα στον κατάλογο ένα ολοκάθαρο «Λόφοι».


Α κριβώς τη στιγμή που τελείωνα τη συγγραφή του καταλόγου με τις τιμές, για τις οποίες ουδεμία ευθύνη φέρω, σκέφτηκα τι τρίχες γράφουμε κάθε μέρα και πόσες τρίχες λέμε. Πόσα μούσια αραδιάζουμε, πόσο καραφλιάζουμε, πόσο ξυρίζουμε το γαμπρό -πάντα στο τέλος. Είχα πετύχει σε ένα blog μια μέρα κάποιον που αναρωτιόταν γιατί έχουν πληθύνει οι άντρες με την αλογοουρά στην Αθήνα (ή την Ελλάδα, δε θυμάμαι) και η απάντηση μάλλον είναι ότι ίσως να υπάρχει έλλειψη τριχών στον εγκέφαλο και κάπως εξισορροπείται η κατάσταση με την εξωτερική τριχοφυΐα. Ισως να συμβαίνει και το αντίθετο, να υπάρχει δηλαδή υπερβολική τριχοφυΐα και να ξεχειλίζουν οι τρίχες. Δεν είμαι άντρας και δεν ξέρω, αυτό που ξέρω καλά είναι πόσο μετάνιωσα που κάποτε ξεκίνησα να βγάζω τα φρύδια μου. Σήμερα βλέπω το αποτέλεσμα των βλεφάρων που αρχίζουν να παίρνουν την κατιούσα, αλλά δε γίνεται να γυρίσω πίσω. Και μας το ’λεγε στο σχολείο ο κ. Παπαγεωργίου ο φυσικός...