Ωραια ακουγονται και διαβαζονται τα γαλλικα... Καποτε, καποτε τα καταλαβαινω. Το συγκεκριμμένο... δε ξερω αν ειναι παρανοικο, μου φαινεται ωραιο που βεβαιωνει την ελλειψη, χωρις αισθηση λυπης, χωρις την ελπιδα να το βρει γεματο. Απλα ως ουδετερη κατασταση.
Ασε που εχει ρημα το ποιημα!
(και αυτο ρημα ειχε, τι νομιζες, ετσι θα σε αφηνα εγω; χωρις ποιηματακι;)
5 σχόλια:
Ναι, θά'θελα πολύ να δω
το άδειο συρτάρι σου
Ναι, θά'θελα πολύ
να βρω ότι τίποτα δεν υπάρχει εκεί!
..παρανοϊκό, αλλά έτσι γράφω όταν έχω κέφια..
exei kai mousikoula retro & agria!
Ωραια ακουγονται και διαβαζονται τα γαλλικα...
Καποτε, καποτε τα καταλαβαινω.
Το συγκεκριμμένο...
δε ξερω αν ειναι παρανοικο, μου φαινεται ωραιο που βεβαιωνει την ελλειψη, χωρις αισθηση λυπης, χωρις την ελπιδα να το βρει γεματο.
Απλα ως ουδετερη κατασταση.
Ασε που εχει ρημα
το ποιημα!
(και αυτο ρημα ειχε, τι νομιζες, ετσι θα σε αφηνα εγω; χωρις ποιηματακι;)
Η βεβαιότητα πως θα το βρει άδειο και παρ' όλ' αυτά θέλει να το δει είναι που διεγείρει.
μερσί για το στιχάκι
καλό μου ViStaκι:-)
χεχε..
Κάποτε, κοίταζα κι εγώ
ένα συρτάρι
Δεν ήταν αδειανό, μα ούτε
και γεμάτο
Μια βέρα έκρυβε, που κάποια
προ καιρού φορούσε
Μηδενικό, κουλούρι, Ομικρον
από χρυσάφι.
Δημοσίευση σχολίου