Ο ανθρωπόλυσσας

Το κείμενο μπορείτε να το ακούσετε εδώ: ο ανθρωπόλυσσας

Κάθε μέρα, κατά το μεσημεράκι, περνάει κάποιος που φωνάζει με φωνή στεντόρια και οργίλη: «Ο ανθρωπόλυσσας!» Οταν τον πρωτάκουσα, πίστευα πως άκουγα να φωνάζει «Ο ανθοπώλης σας!» γρήγορα όμως έλαβε η εσωτερική μου ακοή το πραγματικό μήνυμα. Μπορεί άραγε, για αναρωτηθείτε κι εσείς, κάποιος με φωνή οργίλη να διαλαλεί -και τόσο δυνατά μάλιστα- την πώληση ανθέων; Δε γίνεται! Δεν είναι δυνατόν! Οπότε, η πρώτη μου σκέψη, αυτό που άκουσα την πρώτη φορά δηλαδή, ήταν εντελώς λάθος. Βγήκα κιόλας στο μπαλκόνι για να βεβαιωθώ. Κάποιος με μορφή ανθρώπου, μελαχροινός ως εκεί που δεν παίρνει, περιδιάβαινε τα στενά μέχρι να φτάσει στη μικρή μου πλατεία φωνάζοντας -σκούζοντας καλύτερα ή ουρλιάζοντας δυνατά- τη γνωστή κραυγή του «Ο ανθρωπόλυσσας!»

Η φωνή του ακούγεται τουλάχιστον δέκα λεπτά πριν εμφανιστεί η ταλαιπωρημένη του μορφή. Γιατί ταλαιπωρημένη; Μάλλον επειδή δε βρίσκει θύματα με τη συχνότητα που θα ήθελε ίσως. Κουβαλάει, σίγουρα ως προπέτασμα καπνού, ως καμουφλάζ ή παραλλαγή -επί το ελληνικώτερο- ένα σωρό γλάστρες και γλαστράκια με διάφορα φυτά, καθώς και χώμα και σακκουλάκια με λίπασμα. Διστάζω ακόμα και να φανταστώ τι παθαίνουν όσοι ψωνίζουν απο τα προϊόντα του. Μάλλον θα τους δαγκώνει ή θα τους καταπίνει αμάσητους, έτσι λυσσασμένος που δείχνει από τη φωνή του. Κι αν καταπίνει τα θύματά του, έχει καλώς. Αν όμως τα δαγκώνει, εκείνα σίγουρα θα λυσσάνε και η λύσσα θα μεταδίδεται σα χείμαρρος που δεν έχει σταματημό. Τρέμω στην ιδέα πως θα πλημμυρήσουμε -αν δεν έχει ήδη γίνει αυτό- απο πεινασμένους ανθρωπόλυσσες!

Πάντως, αυτός ειδικά, έχει την ευγένεια να προειδοποιεί κραυγάζοντας τη φοβερή του ιδιότητα, την ασθένειά του. Ή μήπως δεν πρόκειται περί ασθενείας; Μήπως είναι κάτι τι κληρονομικό ή μήπως πρόκειται για ιδιότητα εξωγήϊνων όντων ή οντοτήτων απο το υπερπέραν; Ιδού μερικά ερωτήματα, που θα μείνουν χωρίς απάντηση μια και δε λογαριάζω να δοκιμάσω να τον συναπαντήσω. Με φτάνει να τον ακούω τρέμοντας, να περνά διαλαλώντας την ανθρωπόλυσσά του. Μα καλά, σκέφτομαι ώρες ώρες, κανείς άλλος δεν πονηρεύεται τι μπορεί να συμβαίνει αληθινά; Είναι δυνατό να μένουμε έτσι απροστάτευτοι μπροστά σε μια τέτοια απειλή; Ερμαια του κάθε ανθρωπόλυσσα, που μασκαρεύεται σε ανθοπώλη;

Χθες το μεσημέρι τον ξαναείδα. Ναι, δεν το κρύβω, είχα την περιέργεια να τον ξανακρυφοκοιτάξω να περνά και βγήκα στο μπαλκόνι. Το βλέμμα μου έπεσε στις γλάστρες με τα φυτά, που φροντίζω με προσοχή. Εχει γούστο! Μπας και έχω γίνει ένας απο αυτούς; Χωρίς να το καταλάβω; Είναι δυνατό να έχω αρπάξει μια γερή δόση ανθωπόλυσσας; Να έχω ανθρωπολυσσάξει; Υπάρχουν, πράγματι, μερικές φορές που δεν αναγνωρίζω τον εαυτό μου! Τα βάζω με όλους και με όλα, και χωρίς ντροπή μάλιστα, χωρίς να φοβάμαι καθόλου. Ευτυχώς, αυτό το σύμπτωμα ελέγχεται ακόμη επαρκώς. Αλλά πάλι... Γιατί να θέλω να κρυφοκοιτάζω; Μήπως για να βλέπω τα λουλούδια; Μήπως, αναρωτιέμαι τρέμοντας, η αγάπη για τα φυτά είναι μια ένδειξη της επάρατης αυτής νόσου; Ε, λοιπόν, ναι! Το αποφάσισα. Θα ελέγχω καθημερινά τη χροιά της φωνής μου και... Δε θα ξαναβγώ στο μπαλκόνι!