Τζίνα

Γεννήθηκα στην Αλάσκα. Ο μπαμπάς μου μικρασιάτης, μετανάστεψε στην Αμερική με τον αδερφό του, οι γονείς του μείνανε πίσω και πνίγηκαν πλάι σε ένα ιταλικό καράβι, όπως μαθεύτηκε αργότερα. Ο θείος μου πήγε κατά το νότο, ο μπαμπάς μου παντρεύτηκε και πήγε στο βοριά για περισσότερα λεφτά, φύλακας σε σταθμό τρένου στην Αλάσκα. Υπάρχει στο άλμπουμ μια φωτογραφία που με δείχνει τεσσάρων χρονών ψείρα να κρατιέμαι από την κολόνα του υπαίθριου σταθμού, χωμένη μέσα στο χιόνι, και ο καιρός άνοιξη. Φορούσα μόνο ένα ζακετάκι πάνω από το άσπρο μου φουστανάκι, μαλλάκια ξανθά και στα πόδια μποτάκια.

Όταν ο μπαμπάς πέθανε, με πήρε η μαμά και ήρθαμε Ελλάδα, στην Αθήνα, με τη σύνταξη και την αποζημίωση λόγω θανάτου σε ώρα εργασίας -τον πάτησε το τρένο. Ζούσαμε καλά, τα λεφτά της σύνταξης πολλά για την εποχή εκείνη, το ’47. Από γλώσσα δεν τα πήγαινα και άσχημα, μονάχα ελληνικά μιλούσαμε στο σπίτι, στο σχολείο τα εγγλέζικα. Το άλμπουμ έχει τη φωτογραφία μου με άσπρο παντελόνι, μεγάλο σκάνδαλο για την εποχή εκείνη στην Ελλάδα να φορά μια γυναίκα παντελόνια, αλλά έτσι είχα μάθει, αυτά τα ρούχα είχα και δεν ήθελα να τα πετάξω.

Με τα χρήματα της αποζημίωσης αγόρασε η μαμά ένα μικρό σπίτι στη Νεάπολη, οδός Ιθώμης. Περίσσεψαν και για ένα αυτοκίνητο, που ήθελε ο μικρότερος αδελφός μου, μάρκα Σιτροέν. Η μαμά μου ήθελε να με παντρέψει γρήγορα γιατί ψυχανεμιζόταν το θάνατό της και με ήθελε εξασφαλισμένη. Με έδωσε σε ένα γέρο αξιωματικό, τριάντα χρόνια μεγαλύτερό μου. Εμένα δε με ένοιαξε και τόσο, δεν ήξερα, δεν είχα προλάβει να νοιώσω έρωτα ή άλλα συναισθήματα. Στο πρόσωπο του άντρα μου έβλεπα το μπαμπά μου, πριν τον παντρευτώ φυσικά. Μόλις παντρευτήκαμε, τον μίσησα.

Ητανε πολύ σκληρός άνθρωπος ο στρατηγός Ιπποκράτης, έτσι ήθελε να τον λέω, «στρατηγέ μου».