Εικόνες των ανθρώπων

Χτίζουμε την εικόνα μας
Με ταπεινά υλικά
Μετά τη μπογιατίζουμε
Πασπαλίζουμε με χρυσόσκονη
Κοιτάζουμε στον καθρέφτη
Λέμε: Ποιός είμ' εγώ!
Και βγαίνουμε στο δρόμο

Βρίσκουμε την εικόνα μας
Κάθε μέρα και κάπου αλλού
Ολο καινούργια βλέμματα
Μας αντικατοπτρίζουν
Πρέπει να κινούμαστε διαρκώς
Να μη τη χάσουμε

Βγάζουμε την εικόνα μας
Απ' το μπαούλο σκονισμένη
Την ξεσκονίζουμε
Μα φοβόμαστε να βγούμε
Δεν έχει μάθει στον ήλιο

Η εικόνα μας είναι βαλσαμωμένη
Την παραλαμβάνουμε απ' τους γεννήτορες
Που την έχουν παραλάβει απ’ τους δικούς τους
Και πάει λέγοντας...
Τη στήνουμε σ' ένα βάθρο
Προσκυνώντας τη καθημερινά
Δε χρειάζεται να κυκλοφορήσουμε
Οι άλλοι έρχονται σε μας
Σαν τα ζουζούνια στο μέλι

Η εικόνα μας πεταμένη στη λάσπη
Αυτοί που λέγαν πως μας αγαπούσαν
Την πέταξαν
Μόλις σκούριασε λίγο στην άκρη
Αντι να την περιποιηθούν,
Να τη φροντίσουν
Με λίγο, τόσο δα, αντισκωρικό...

Η εικόνα μας γίνεται λάβαρο
Σε χέρια άλλων, ξένα χέρια
Ούτε ξέραμε, ούτε θέλαμε
Ποτέ δε θέλαμε τίποτα
Οι άλλοι παίρνουν πάντα την εικόνα μας
Πότε τη βάζουν ψηλά
Πότε την κατρακυλούν στα τάρταρα
Και πάλι και πάλι απ' την αρχή

Η εικόνα του ποιητή
Πλάθεται κάθε μέρα
Κάθε ώρα αλλάζει απ' τον ίδιο
Εξ ού και ποιητής, ποιεί,
Δημιουργεί την εικόνα του
Και δείχνει κάτι λίγο
Απ' τις εικόνες που νοιώθει,
Τις άλλες εικόνες που ζουζουνίζουν
Με τρέλλα γύρω του
Εκτεθειμένες στον άνεμο
Προστατευμένες απ' τη βροχή...
Κι η ποίηση νάμα, πηγή, ποτάμι
Συντριβάνι, έλος,
Βόρβορος, οχετός,
Ολα ταυτόχρονα.

(19/10/2002)