Για όλες τις μανούλες που γιορτάζουν σήμερα (ετεροχρονισμένο)

Πρέπει οπωσδήποτε να σκεφτώ κάτι όμορφο.
Πρέπει να γράψω κάτι όμορφο.
Δε σκέφτομαι όμως τίποτα, ούτε όμορφο ούτε άσχημο.
Πάλι καλά.
Κάνω μιά ανάποδη τούμπα.
Με το κεφάλι κάτω, ίσως κατεβάσω καμμιά ιδέα!
Νάτη νάτη, έρχεται, πλησιάζει...
Φαπ! της δίνω μια ξανάστροφη και την ξαπλώνω!
Τώρα θα σου δείξω παλιοϊδέα!
Γιατί άργησες τόσο, ε;
Δε θέλω δικαιολογίες...
Πες μου αμέσως που τα κουτσόπινες από βραδύς, πες μου γρήγορα!!
Δε θέλω "μα και ξεμά" την αλήθεια! Και γρήγορα!
Θέλω την α λ ή θ ε ι α ! ! !
Η αλήθεια είναι αυταπάτη;
Αυτό δεν είναι όμορφη σκέψη, πάρα κάτω!
Και η φιλία αυταπάτη; Μωρέ μπράβο! Θα σου δώσω μιά ξανάστροφη ακόμα μπας και συνέλθεις!
Δηλαδή υπνοβατούμε; Ζούμε; Τι θες να πεις επιτέλους;
Πες το καθαρά: Ζούμε στον ύπνο μας, ε;
Θα σού 'λεγα καμμιά κουβέντα τώρα αλλά έχε χάρη που σε χρειάζομαι...
Δε σε χρειάζομαι; Μπορώ δηλαδή να κατεβάσω και μόνη μου όμορφες σκέψεις, χωρίς τη βοήθειά σου;
Πώς; δε μου λες τον τρόπο, ε; Τι να σου πω τελοσπάντων!
Ιδέα είσαι και φαίνεσαι, που θα μου τη βγείς κι από πάνω!!
Λοιπόν, έχουμε και λέμε: Καλή ιδέα δεν κατεβαίνει, αυτή που κατέβηκε είναι άχρηστη, ακοινώνητη, ένα όρθιο βλήμα...
Ας κάνω μια τελευταία προσπάθεια.
Θα κουτουλήσω τον τοίχο...
Ωχ! Τό 'σπασα το ρημαδιασμένο το κρανίο μου ου ου!!
Χιλιάδες πουλάκια πετούν προς το ταβάνι!
Πεταλουδίτσες με χρωματιστά φτερά!
Μπλέ, γαλάζια, πορτοκαλλιά, κίτρινα, κόκκινα, ασημένια...
Τι ομορφιά είν' αυτή;
Από πού ξεπήδησαν;
Προς τα πού πηγαίνουν;
Τι με νοιάζει; Είναι κάτι όμορφο, όπως και να το κάνουμε...
Εσπασα το κεφάλι μου αλλά μου ήρθαν επιτέλους όμορφες εικόνες στο μυαλό, που φτερουγίζουν ανάλαφρα...
Ανάλαφρη αισθάνομαι και'γώ, ούτε πόνος ούτε τίποτα!
Αυτό ήτανε λοιπόν!!
Καλημερούδια σε όλους, καληνύχτα σ' όσους πάνε για ύπνο και... καλή μου μανούλα Χρόνια Πολλά!!!
_______________________
Αφιερωμένο (στις 12/5/2002 08:32) στην "Ημέρα της Μητέρας" -αμαν πια με αυτες τις "Ημέρες" (και τις "ΜΗ-τέρες")!- το (ξανα)βρήκα εδώ, χάρη στο Μ.Μ. που το θύμισε και τον ευχαριστώ :) Πολύ. Να είσαι καλά Μιχάλη!

Ο εξουσιαστής του χρόνου

Στέκω.
Δεν κινούμαι.
Φοβάμαι τις στιγμές που περνούν.
Ποιά θα με χαράξει πιό πολύ;
Ποιά θα με πληγώσει πιό βαθειά;
Οταν στέκω ακίνητος,
όταν τίποτα γύρω μου δεν αλλάζει,
όταν δεν μετακινώ τίποτα,
έχω την αίσθηση πως ο χρόνος καθηλώνεται.
Στέκει μαζί μου και ο χρόνος.
Ετσι, αποφεύγω τη φθορά.
Ο χρόνος όμως είναι εντός μου.
Εγώ είμαι ο γεννήτωρ και το θύμα του.
Η φθορά μου γεννιέται από μένα τον ίδιο.
Τι κι αν στέκω;
Τι κι αν κινούμαι;
Είτε στέκω είτε κινούμαι φθείρομαι.
Φθείρομαι ανεπανόρθωτα.
Οταν κινούμαι, πληγώνομαι από άλλους,
πληγώνομαι από το περιβάλλον,
πληγώνομαι από καταστάσεις,
πληγώνομαι από αιτίες εξωτερικές.
Οταν στέκω, πληγώνομαι από μένα.
Πληγώνομαι από τις σκέψεις μου,
οι ιδέες μου με χαράζουν βαθειά,
χαρακώνεται η ψυχή μου, εδώ,
στο χαράκωμα που έχω σκάψει,
για να κρυφτώ απ’ τον εαυτό μου.

----------------------------------

"Ολοι μαζί - μαζί κι ο ψειριάρης χώρια".
Αυτό είναι.
Είμαι ο ψειριάρης.
Ψειριάρης είναι αυτός που πιάνει ψείρες.
Αυτός που φθείρεται.
Φθείρεται όποιος δεν κινείται.
Οπου δεν υπάρχει κίνηση, υπάρχει σκόνη.
Σκόνη και βρωμιά και μικρόβια και ψείρες.
Αρα, ο ψειριάρης φοβάται.
Φοβάται το χρόνο.
Φοβάται τον εαυτό του.
Φοβάται τους "άλλους".
Φοβάται την κίνηση.
Φοβάται τη ζωή.
Δεν θέλω όμως να είμαι ο "ψειριάρης".
Προτιμώ να κινούμαι κι ας φθείρομαι κινούμενος.
Δεν θα έχω χρόνο να σκέφτομαι τη φθορά μου.
Κίνηση λοιπόν, κίνηση και καθαριότητα,
Κίνηση, εργασία, δημιουργία, κοινωνικότητα.
Μακρυά από μένα ο Φόβος.
Ας αξιοποιήσω επιτέλους το χρόνο μου!
Ας παλαίψω μαζί του κι ας ξέρω πως θα νικηθώ,
τουλάχιστον θάχω παλαίψει.
Ας φύγω από μένα, ας αφήσω πιά τη φυλακή μου!
Βγαίνω στη ζωή, παλεύω για όλους, αυτό είναι!
Δίνω, δίνω, δίνω, προσφορά χωρίς τέλος.
Ας ξαναγυρίσω στα γνωστά μου μονοπάτια,
δεν είναι για μένα η λύση της ακινησίας.
Αρκετά σάπισα, αρκετά φαγώθηκα, αρκετά φοβήθηκα!
Γνώρισα κι αυτή την πλευρά της μάχης, τα χαρακώματα.
Είμαι σε θέση να εκτιμήσω την πρώτη γραμμή!
Είμαι μαχητής!
Αέρα!!!!!!!
("αέρα, αέρα, να φύγει η χολέρα"!)

----------------------------------

Το χρόνο μου εξουσιάζω,
αλλάζω,
δε φοβάμαι τη βροχή.

Με παίρνει ο αέρας,
σα φύλλο σέρνομαι,
το κέρας
του θανάτου μακρυά.

Στα μονοπάτια του φόβου δίνομαι
δεν κλείνομαι
δεν τρέμω τη ζωή.
________________________
ΣΗΜ.1. Το βρήκα στα σκουπίδια του υπολογιστή, γραμμένο στις 23/1/2000, ώρα 11:37
ΣΗΜ.2. Παρατηρώ ότι τότε χρησιμοποιούσα το "εντός", και το "μακρυά" το έγραφα με ύψιλον.
ΣΗΜ.3. Δεν θυμάμαι καθόλου το λόγο για τον οποίο γράφτηκε, ποιο ήταν το ερέθισμα δηλαδή. Πιθανότατα κάποιος στο περιβάλλον μου θα με είχε επιρρεάσει, θα μπήκα στο πετσί του, που λένε.