Ο έρωτας ανθεί στα κρατητήρια

Τελικά, φαίνεται πως κρύβεται κάτι αργεντίνικο μέσα μου. Ετσι, βγήκε η εκδοχή του άσματος στο πιο ποιητικό. Το τραγουδώ η ίδια, επειδή δεν εμπιστεύομαι σε ενοικιαζόμενες αοιδούς τα σοβαρά μου πονήματα. Τα λογάκια:

Δεκατέσσερις ήταν Φλεβάρη
με τσακώσαν να κλέβω παγκάρι
με φαντάστηκα να βρίζω και να φτύνω
μοναχός μου, με τον άγιο Βαλεντίνο!

Με ρίξαν αχταρμά στο κρατητήριο
και νόμιζα θα πέρναγα μαρτύριο
Μα ο έρωτας γωνιά γωνιά με ψαχνει
μου ρίχνει στο κεφάλι και με φτιάχνει!

Κι εκεί που έβριζα τον άγιο γκαντέμη
αυτός μου χαριζε ολόκληρο χαρέμι!
Αγγέλες αραγμένες μέσ' στα κάγκελα
κι εγώ να παριστάνω τον αρχάγγελα!

Δεκατέσσερις φέτος Φλεβάρη
να σουφρώσω κανένα παγκάρι
ο πασάκας της ψειρούς να ξαναγίνω
τό'χω τάμα, μα τον άγιο Βαλεντίνο!

Ο έρωτας ανθεί στα κρατητήρια
με κρότους, οιμωγές, βασανιστήρια
σε μάτια στολισμένα δακρυοπάχνη
Ο έρωτας κρεμιέται σαν αράχνη

Δεν ξαναβρίζω πια τον άγιο γκαντέμη
αυτός μπορεί να μου χαρισει και χαρέμι!
Αγγέλες αραγμένες μέσ' στα κάγκελα
κι εγώ να παριστάνω τον αρχάγγελα!

________________

Ακούγεται εδω:  https://www.podomatic.com/podcasts/rodia/episodes/2011-02-19T13_49_41-08_00

συνάντηση με τον παπού

Μια μέρα, ο παπούς της Μεθ ξέχασε τα σανδάλια του στο σπίτι φεύγοντας για τον άλλο κόσμο. Μια άλλη μέρα, η Μεθ φόρεσε τα σανδάλια του παπού της και βρέθηκε στον άλλο κόσμο αυτομάτως! Ο παπούς την είδε από μακριά κι έφτασε κοντά της τρέχοντας ξυπόλητος, αγκαλιάστηκαν και «πόσο μού 'λειψες παπού» του είπε και «νά 'σαι καλά κοριτσάκι που θυμήθηκες να μού φέρεις τα σανδάλια μου» της είπε και, μόλις έβγαλε τα σανδάλια από τα ποδαράκια της για να τα δώσει στον παπού, η Μεθ βρέθηκε ξαπλωμένη στο κρεββατάκι της, να ξυπνάει από 'να βαθύν ύπνο. «Ονειρο θα ήταν» σκέφτηκε, αλλά όταν ανακάθηκε κι έψαξε στα τυφλά να βρει τα σανδάλια του παπού να τα ξαναφορέσει για να σηκωθεί από το κρεββάτι, αυτά είχαν εξαφανιστεί. Σηκώθηκε κι έψαξε συστηματικά σε ολόκληρο το σπίτι, αλλά σανδάλια δεν υπήρχαν πουθενά. Τίναξε τότε η Μεθ το τσουλούφι που έπεφτε μονίμως στο μουτράκι της και πήγε να πλυθεί και να χτενιστεί και να φτιάξει πρωϊνό, πολύ ευτυχισμένη που είχε συναντήσει τον αγαπημένο της παπού. Το αν τον είχε δει στον ύπνο ή στο ξύπνιο της δεν την απασχόλησε καθόλου.

Πρόβα θανάτου

Ααααρ Ανάκ! Κάααρ Ακνάκ! ακούστηκε η φωνή του άραβα και ξύπνησα.

Ξύπνησα μέσα σε ένα κάτασπρο φέρετρο και βγήκα σαν καινούργια. Το πρώτο πρόσωπο που είδα βγαίνοντας ήταν η Βάσω, μια φίλη από τα παλιά, δερματολόγος στο επάγγελμα. Ηταν πιο όμορφη από τότε που ήταν είκοσι χρονών. Οχι πως ήταν ιδιαίτερα όμορφη τότε, αλλά τα είκοσι χρόνια έχουν πάντα μια φρεσκάδα, τη φρεσκάδα της νεότητας. Εμεινα ξερή.

-Πώς τα κατάφερες, βρε θηρίο; τη ρώτησα.

-Μπα, έκανα απλώς μια πρόβα θανάτου.

-Τι είν' αυτό;

-Αυτό που έκανες κι εσύ! μού απάντησε, αλλά δεν θυμόμουν να έχω κάνει τέτοιο πράγμα.

Δίπλα μου, στην αίθουσα αναμονής για τα ΚΤΕΛ προς το αεροδρόμιο της Αλεξανδρούπολης, από όπου θα παίρναμε το αεροπλάνο για τον τόπο μας, καθόταν ένας ωραίος κύριος με τη φωνή του Νίκου Τζόγια, του παλιού ηθοποιού, αν θυμάσαι. 

Ούτε κατάλαβα πώς βρέθηκα εκειπέρα αμέσως μετά την έξοδό μου από το φέρετρο. Το πώς μπήκαμε στο λεωφορείο και φτάσαμε στο αεροδρόμιο, ούτε που θυμάμαι, όπως δεν θυμάμαι καθόλου τα περί της πτήσης που ακολούθησε προς το αεροδρόμιο του τόπου μας.

-Καιρός να πηγαίνουμε, μου είπε με την ιδιαιτέρως βαθειά φωνή του, δεν νομίζετε;

Συμφώνησα με νεύμα του κεφαλιού, εξακολουθώντας να κοιτάζω τον αστράγαλο του δεξιού του ποδιού, που διαγραφόταν καθαρά μέσα από τη λευκή κάλτσα, όπως καθόταν με τό 'να πόδι πάνω στ' άλλο με άνεση. Η κάλτσα ήταν ημιδιαφανής και διέκρινα ένα δέρμα γκριζωπό να διαγράφεται καθαρά, όπου ζωγραφιζόταν ένα μαβί δίκτυο από φλέβες. Ενα γεροντικό πόδι ως βάση για ένα νεανικής όψης κορμί και πρόσωπο.

Σηκωθήκαμε ταυτόχρονα και, προχωρώντας στο πλάτωμα για να φτάσουμε στην αίθουσα του αεροδρομίου κι από εκεί στην έξοδο, έστρεψα το κεφάλι και κοίταξα τον συνοδό μου, που δεν έμοιαζε καθόλου με τον αγαπημένο ηθοποιό. Αυτός ήταν ένας νέος κύριος ξανθομάλλης με ίσιο μαλλί μήκους περί τα δέκα εκατοστά, που με στήριζε έχοντας το αριστερό του χέρι κάτω από τον δεξιό μου πήχυ, όπως βλέπουμε στις παλιές ταινίες εποχής που παίζει το σινεμά.

-Και τώρα, σπίτια μας! αναφώνησα με ανακούφιση. Εκείνος χάθηκε ως δια μαγείας και 'γώ βρέθηκα να ξυπνάω: στο κρεββάτι μου αυτή τη φορά!

ο ήχος μέσα στον ήχο

Συζητούσαν για ώρες... ή, μάλλον, αυτός μιλούσε κι εκείνη άκουγε. Ακουγε τον ήχο της φωνής, αυτόν τον τραγανιστό ήχο που, πέρα και πίσω από τα λόγια, χτύπαγε σαν προειδοποιητική καμπάνα: «θα σου κάνω κακό θα σου κάνω κακό».

Ο ήχος της φωνής του Αλκη έβγαινε τραγανιστός, με στιγμιαία τεντώματα εκδικητικά, σαν συριγμός βραχνού φιδιού δάγκωνε τον αέρα, δηλητηριάζοντας την ακοή της: «θα σε βλάψω θα σε βλάψω θα σε βάλω κάτω σκρόφα και θα σε γαμήσω σκρόφα σκρόφα σκρόφα θα σου κάνω κακό θα σου κάνω κακό». 

Αλκης, ένα τόσο γλυκο όνομα, αναγραμματισμός του Λάκη μεν, αλλά εξευγενισμένο και πολύ In. Παραπειστικό, δεν προειδοποιούσε καθόλου για το τί έμελλε συμβεί. Αν λεγότανε π.χ. Πανάγος, ένα όνομα αγριωπό, αυτό θα μπορούσε να την αποτρέψει από το να βρεθεί μονάχη μαζί του. Ομως ένας Αλκης, τι κακό μπορεί να της έκανε ένας Αλκης; δεν ένιωσε να κινδυνεύει, η αρχή του ραντεβού τους δεν προμήνυε κάτι δυσάρεστο εκτός ίσως από έναν καταιγισμό παπαρολογίας.

Ναι, οπωσδήποτε την κούραζαν όλα αυτά τα λόγια λόγια λόγια που έφευγαν, λέξεις που πέταγαν μακριά μαζί με το νόημά τους, αφήνοντας στην ατμόσφαιρα τον ήχο τους μονάχα, κι αυτός ο ήχος έμπαινε κατευθείαν στο μυαλό της, κι από τη μια το κοίμιζε κι από την άλλη καμπάνιζε αυτό το στιγμιαίο τέντωμα -ένας ήχος μικρός μέσα στον κύριο ήχο. Ενα ηχητικό τέντωμα που δεν ακουγόταν σκέτο: έπρεπε να υπάρχει ένας άλλος ήχος, μια καταιγιστική ομιλία, ώστε να το κουκουλώνει. 

Αν ήταν δυνατόν αυτό το τέντωμα να ακουστεί σκέτο, γυμνό, χωρίς το παλτουδάκι της φωνής, θα έμοιαζε ίσως με τον ήχο που, για ένα απειροελάχιστο κλάσμα δευτερολέπτου, δίνει το ράγισμα ενός κρυστάλλου κουρασμένου από μακρόχρονη αναμονή σε μια βιτρίνα, ενός κρυστάλλου ευαίσθητου που έχει κακιώσει επειδή κανένας δεν το θέλει ή είναι πολύ ακριβό για να πουληθεί, και παραμένει περιμένοντας και κάποια στιγμή, κάποια μικρούλα στιγμή, ραγίζει. Εκδικητικά.

το τσουρδό

τσουρδό (το): ουσ. ουδέτ. 

σημασία: αγενέστατη και θρασεία νεαρή γυναίκα, υποστηρίζουσα ανδρικές γνώμες (κυρίως εναντίον γυναικών). Με τον τρόπο αυτό, μιμούμενη δηλαδή μια (κατά τη γνώμη της σοβαρή) ανδρική συμπεριφορά, κατακτά συχνά θέσεις εξουσίας. Επειδή οι άνδρες (το άρρεν φύλο) δεν φοβούνται μια γυναίκα απομίμηση ανδρός, ίσα ίσα το αντίθετο συμβαίνει, αφού μπορεί να πράξει για λογαριασμό τους (αντ' αυτών δηλαδή) πράγματα που επισύρουν την μήνιν της κοινωνίας. Τσουρδά, ίσως να υπήρξαν διάσημες γυναίκες όπως π,χ, η κα Μέρκελ, η μακαρίτισσα Θάτσερ, η Κοντολίζα Ράις, κλπ. 

η λέξη αυτή ανήκει σε επτανησιακό ιδίωμα και χρονολογείται η χρήση της πριν από 150 χρόνια. Γύρω στο 1893 υπήρχε σε συχνή προφορική αναφορά. Μεταξύ 1920 και 1960 έλυνε κι έδενε, που λένε, λόγω της ανέλιξης γυναικων και στην πολιτική σκηνη (φεμινιστικό κίνημα, ψηφος, υπουργοποιήσεις, κλπ)
τα τσουρδά ήταν εναντιον του φεμινιστικου κινηματος, μια και πιστευαν οτι οι γυναικες θα προκοψουν αν αποφασισουν να μιμηθουν τους ανδρες.

τη θυμηθηκα που την ελεγε η γιαγια μου

________________________

ΣΗΜ.1. δεν σχετίζεται με την λέξη "τσούγδω" της αργκό, που σημαίνει φαρμακόγλωσσα, επειδή οι πράξεις του τσουρδού έχουν σκοπιμότητα: να προοδεύσει μέσω της μίμησης των ανδρών.

ΣΗΜ.2. βεβαίως η λέξη αυτή έχει υποτιμητικό χαρακτήρα, ουδετεροποιώντας τη γυναίκα που αντιγράφει τα χειρότερα στοιχεία του ανδρικού χαρακτήρα, και χρησιμοποιείται αδιακρίτως από γυναίκες και άνδρες.

ιστορίες από το μέλλον

ανεπίτρεπτη υγεία κατακλύζει τον πλανήτη. Τίποτα πλέον δεν προσβάλλει τον άνθρωπο. Ούτε ένα τόσο δα κρυολογηματάκι. Εδω και μερικούς αιώνες, ίσως και πάνω από πέντε, κανείς δεν πεθαίνει. Η έννοια του θανάτου είναι κάτι τι ακατανόητο, όπως και η έννοια της αναπηρίας. Στην εποχή μας, αν κοπεί κάποιο μέλος του σώματος αντικαθίσταται μοναχό του: ξαναφυτρώνει. Το ίδιο συμβαίνει και με τα εσωτερικά ζωτικά όργανα, αδένες, κλπ. Λένε ότι τα παλιά τα χρόνια οι άνθρωποι ήταν δυστυχισμένοι, επειδή ο πλούτος της Γης ήταν μοιρασμένος άνισα. Σήμερα, κανείς δεν ασχολείται με τον πλούτο της Γης, με τον πλούτο γενικά. Υπήρξε μια ημερομηνία σταθμός στην Ιστορια μας: η Τρίτη, 2 Μαρτίου 3.666, τότε που η Μεγάλη Κυρία έραψε την πρώτη ισοθερμική στολή, ναι, αυτή που όλοι φοράμε σήμερα, εδώ και 5 αιώνες τη φοράμε και νομίζουμε ότι πάντα "έτσι ήταν τα πράγματα". Ομως, δεν ήταν έτσι. Αρκεί ένα ξεφύλλισμα παλιών βιβλίων με εικόνες ή ένα πέρασμα από τα διεθνή μουσεία για να το καταλάβουμε. Η ισοθερμική στολή, η φούσκα που φοράμε από τη στιγμή που μπαίνουμε στον κόσμο και μεγαλώνει μαζί μας, αποδίδεται στην έμπνευση μιας σπουδαίας γυναίκας. Χάρη στη στολή αυτή, τη διάφανη φούσκα, ειμαστε προστατευμένοι από κάθε τι που θα μπορούσε να μας βλάψει: από ιούς, μικρόβια, καθώς και από θερμοκρασιακές μεταβολές. Είτε βρισκόμαστε στον Ισημερινό είτε στους πόλους, ένα και το αυτό. Η στολη αυτή προστατεύει και από εμάς τους ίδιους, από τις ορμές μας. Μια και η εξοικείωση με την εικόνα του σώματος είναι πλέον κάτι δεδομένο, κανείς δεν διανοείται να επέμβει σε άλλα σώματα με εξερευνητική ή άλλη διάθεση. Επίσης, η στολή μας εξασφαλίζει, εκτός από άνετη κίνηση, και άνετο ύπνο. Ετσι, δεν χρειαζόμαστε ειδικά καταλύματα (σπίτια, ανάκτορα, κλπ, όπως λεγόντουσαν παλιά) με δωμάτια, κλπ, για διαμονή, ξεκούραση, επίδειξη πλούτου. Οι αφοδευτικές μας ανάγκες ικανοποιούνται από ένα σωληνάκι που εφαρμόζεται δυο φορές τη μέρα στο αποχετευτικό παγκόσμιο σύστημα. Τα προϊόντα αφόδευσης, μετατρεπόμενα αυτομάτως σε λιπάσματα, ενισχύουν την παγκόσμια βλάστηση από την οποία τρεφόμαστε με ένα άλλο σωληνάκι. Απλά πράγματα. Μετά, ξύπνησα!

σέξι μέρες από το ημερολόγιο μιας καμασουτρέρας

Δευτέρα: Σήμερα σεξύπνησα νωρίς για να σεξσκονίσω το σπίτι. Πήρα ένα σεξσκονόπανο και σεξόρμησα εναντίον ακάρεων και βακτηρίων, ως ο Αρθούρος με το σεξκάλυμπερ. Τα βακτήρια και τα ακάρεα σεξαφανίστηκαν σχεδόν ολοσχερώς, ως να είχαν καταληφθεί υπό σεξστερητικού συνδρόμου. Με δυο λόγια, τα γάμησε το σεξκονόπανο! Πιθανολογώ ότι το ευχαριστήθηκαν, μια και ώσπου να μεσεξημεριάσει είχαν επανακαταλάβει τις θέσεις τους.

 

Τρίτη: Σημειώνω ότι λατρεύω τις ιστορίες με σεξόανα, πλένω πάντα με Εσσεξ, απαντώ θαρρετά σε άσεμνες προτάσεις με ένα "σέξις και ξερός", στο τάβλι φέρνω απανωτές σεξάρες, και ο καλός μου είναι σεξαφανισμένος αυτές τις μέρες.

 

Τετάρτη: Στην τιβί βλέπω ανελιπώς σεξαπτέρυγα να τραγουδούν και να χορεύουν σέξφρενα, χωρίς να παραλείπω ταινίες με σεξιππόλυτους, με κίνδυνο να υποστώ τα σεξάσφαιρα πυρά του (σεξκάστοτε) συντρόφου μου.

 

Πέμπτη: Λένε ότι οι γάτες είναι σεξάψυχες και οι γάτοι σεξεδιάντοποι, αλλά δεν το πιστεύω. Αντιθέτως, είμαι βεβαία ότι ο κ. Αλφρέντο Μασταξίνι είναι σεξυστής, όσο επιμένει να σεξενίζει όλα τα σέξκοντα και να τραγουδά μαζί τους πρίμο σεξκόντο.

 

Παρασκευή: Σήμερα ο καλός μου έφτασε σεξαντλημένος εντελώς, αφού είχε απαγγείλει σε μια σεξφοριακή υπάλληλο δεκασέξι χωρία απο τη σεξτάδα. Την επόμενη φορά θα πάω εγώ στη σεξφορία να πιάσω τον σέξφορο να τον περάσω γενεές δεκατέσσεξις.

 

Σάββατο: Η μπακάλισσα λέει ότι μ' αυτά και μ' αυτά πάμε για σεξτατορία ολοσούμπιτοι, αλλά ο μανάβης την διασεξεύδει: Ανήκομεν εις την Γδύσιν, λέει και τον πιστεύω.

 

Κυριακή: Σήμερα λέω να σεξκουραστώ λίγο, μη πάθω καμιά υπερκώφωση!

--------------

ΛΕΞΙΛΟΓΙΟ:

Σεξόανο: αγριόφατσα, μάγκας σεξομανής, κλπ

Εσσεξ: καθαρό σεξ

Σέξις και ξερός: απάντηση προς άσεμνον επίθεσιν

Σεξάρες: απανωτές εξάρες στο τάβλι

Σεξαπτέρυγα: άγγελοι χωρίς φτερά

Σεξαφανισμένος: αυτός που γαμεί πολύ

Σεξιππόλυτος: αρχαίος νέος και ωραίος

Σεξάψυχες: ...***... (για γάτες)

Σεξάσφαιρο: μμμ...

Σεξεδιάντοπος: ανθεκτικός στο σεξ (χωρίς ντόπα)

Σεξενίζω: αρχαίον ελληνικόν ρήμα, δηλούν υπερβολικήν φιλοξενίαν

Σέξκοντο: ._

Σεξαντλημένος: χρησ. για «καμάκια» τζούφια!

Σεξκάλυμπερ: η ζώνη αγνότητος στην εποχή του βασιλιά Αρθούρου. κατ' επεκτ. το καταστροφικόν δι αυτήν ξίφος. βλ. φιλμ

Σεξτάτορας: τρεις φορές ισχυρότερος του δικτάτορα -στην κλίμακα τάτορ πάντα, μη πάει ο νους στο πονηρό

Σεξάδα, η: έπος γραμμένο απο γνωστό ψυχίατρο σεξολόγο, όπου περιγράφεται η μάχη των δύο φύλων (πρβλ. Ιλιάδα, Κουκουτουζιάδα, κλπ)

Σεξυστής: ο κ. Αλφρέντο Μασταξίνι (που έχει φαγούρα)

---------------------

Περιττό να προσθέσω ότι έχει σεξκινήσει η σεξκαφή του απέναντι οικοπέδου. Σέξπτομαι να σεξγράφω όλες τις οικοδογαμικές σεξεργασίες μετά πάσης λεπτομερείας. 

(2006, στην εποχή της αθωότητας)

(αφισεξοκόλληση στο χαρτοσέξι πόντικα)

μεταφορά από εδώ:  https://rodiat5.blogspot.com/2006/11/blog-post_11.html

επιδιορθώνω το κέφι!

 -έλα, θα σου φτιάξω το κέφι!

-δεν θέλω να μου φτιάξεις τίποτα.

-μα.. σε νιώθω χάλια..

-ε, και; αφού ΕΙΜΑΙ χάλια!

-και.. δεν θέλεις να σου φτιάξω το κέφι;

-ΟΧΙ.

-μα γιατί; αφού το λες κιόλας πώς είσαι χάλια..

-δικό μου είναι το κέφι και το θέλω χαλασμένο!

-καλάάά...

-και μη μιλάς! πάψε πια, δεν θέλω ούτε να σ' ακούω!

-......... (φεύγει αθόρυβα) 

 

(Ταχύδραμα, 2018)

ένα από τα θαύματα του ήλιου

Σαν έπεσε η ήλιος στους άσπρους σου κοπτήρες,

το γέλιο σου άναψε μεμιάς σαρανταδυό λαμπτήρες.

Αχ! πόσο εκτυφλωτικός ο άσπρος σου κοπτήρ!

Αν ήταν νύχτα θά 'λεγα πως ήσουνα βαμπίρ!

Το Τρίξιμο των Πατωμάτων

 Ολο "αύριο" και "αύριο" και "θα", "θα", "θα", 

περνούν οι μέρες

και τις νύχτες τρίζουν τα σανίδια των πατωμάτων, 

λες και από κάτω τους υπάρχουν πεπιεσμένοι γίγαντες

που βαριανασαίνουν,

αλλά μπορεί και το ίδιο το ξύλο να στενάζει,

τα σανίδια να στενάζουν,

να στενάζουν υποφέροντας,

βασανισμένα από τα καρφιά,

που τα κρατάνε κολλημένα το ένα στο άλλο,

έτσι ώστε να σχηματίζουν 

τη γνώριμη οριζόντια επιφάνεια,

όπου όλοι εμείς πατάμε πάνω της,

-άλλοτε βηματίζοντας απαλά

κι άλλοτε χοροπηδώντας βάρβαρα-

περιμένοντας να ξημερώσει,

για να ξαναρχίσουμε όλα αυτά 

τα "αύριο" και "αύριο" και τα "θα", "θα", "θα"...

με την προσμονή του βέβαιου πλέον νυχτερινού

τριξίματος των πατωμάτων.

_________________

γράφτηκε σήμερα, 1η Ιανουαρίου 2021, ώρα 04:00 - 04:05 π.μ.