Αυτή η ματιά,
κοφτή σπαθιά,
σαν πετιμέζι και σαν Κόλαση γλυκειά
Με μαγνητίζει αυτό το βλέμμα της οχιάς,
που όλα τα όνειρα ξεσχίζει μονομιάς!
Αυτή η ματιά,
λαβωματιά,
γαλάζιο απέραντο σα θάλασσα πλατειά
Πώς με μαγεύει αυτό το βλέμμα το τραχύ,
σαν αστραπή σε καταιγίδα και βροχή!
Αυτή η ματιά,
μιά δοξαριά,
ήχος οξύς, που μου πληγώνει την καρδιά
Και πώς ν' αντέξω αυτό το βλέμμα το ηχηρό,
που η κλαγγή του ανασταίνει και νεκρό!
______________________________
ΣΗΜ. Θυμήθηκα αυτό το ποιηματάκι όταν διάβασα το ποστ του old boy για βλέμματα που ξεφεύγουν και τρέχουν στο άπειρο.. το έστειλα ως σχόλιο και μετά είπα να το ανεβάσω και εδώ.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Αναρτήσεις
2 σχόλια:
Περιμένουμε τον πίνακα που παέι πακέτο με το ποίημα :-)
Υπήρξαν αυτά τα μάτια. Τώρα είναι χώμα. Οι ματιές όμως περιπλανώνται στο σύμπαν, γιατί.. Τίποτα δε χάνεται..
Ηταν τα μάτια του πατέρα, του αδερφού; Αγαπημένα μάτια πάντως -και μυστήρια.
Δημοσίευση σχολίου