ΤΟ ΣΦΑΓΕΙΟ

Τ α παλιά τα χρόνια σφαγεία υπήρχαν στη γνωστή περιοχή της Αθήνας, που ακόμα κρατάει το μακάβριο όνομά της απο την εκεί λειτουργία τους. Εκεί λοιπόν σφάζονταν τα ζώα για να καταλήξουν μετά στα κρεοπωλεία και κατόπιν στα τραπέζια των εχόντων της εποχής, μια και στου φτωχού το τραπέζι δύσκολο είναι να φτάσει ακόμα και σήμερα κανας καλός μεζές.

Ο λο κόκκαλα ψωνίζει η φτωχολογιά, που σήμερα έχει αναβαθμιστεί κατ’ όνομα σε απλούς «μη έχοντες» και «μη κατέχοντες» αλλά πάλι όλο και κάποιο αυθαιρετούλι ξεφυτρώνει ως «εξοχικό» σε εδάφη απροσπέλαστα, πέντε λεπτά απο την Ομόνοια με δόσεις.

Σ ήμερα λοιπόν, για να μη ξεφεύγουμε κι απο τον τίτλο του θέματος, μια και τα σφαγεία μεταφέρθηκαν, εκσυγχρονίστηκαν πλέον και τα ζώα σφάζονται με οικολογικές μεθόδους, ναρκωμένα με ουσίες μη βλαπτικές για τον ανθρώπινο οργανισμό, το σφάξιμο γίνεται παντού.

Φ αίνεται όμως πως ο άνθρωπος, ως το μοναδικό ζώο που έχει μέσα του την καταστροφική μανία του εξολοθρεύειν και καταβροχθίζειν ο,τιδήποτε του καρφωθεί χωρίς να τον ωθεί προς αυτό καμμιά ανάγκη -άμυνα, πείνα, επιβίωση, κλπ- διατηρεί και τιμά αυτή ακριβώς την αδυναμία του να εξανθρωπιστεί επιτέλους, μεταφράζοντάς τη μάλιστα σε δύναμη!

Α υτό συμβαίνει επειδή «αρέσει σε μας τους άντρες να σκοτώνουμε», όπως το είπε και ο ανταποκριτής στην ταινία «Αντζιο» προς το τέλος. Χωρίς διάκριση λοιπόν, ορμούν οι άνθρωποι ο ένας εναντίον του άλλου και προσπαθούν με κάθε διαθέσιμο μέσον να εξολοθρεύσουν τον «αντίπαλο» κι αν δεν είναι ορατός/υπαρκτός.. ε.. δεν πειράζει.. δημιουργούν εκ του μηδενός όχι μονάχα έναν αλλά πολλούς!

Γ ια να κάνω πιο παραστατική την εικόνα, μεταφέρω το σφαγείο σε μέγεθος απόλυτα κατανοητό, στο δικό μας χώρο, όπου συναγελαζόμεθα εδώ και ένα χρόνο περίπου** που τυχαίνει να παρίσταμαι -τα παλαιότερα δεν τα γνωρίζω- και λαβαίνω τα μηνύματα της επιθετικότητας και της αναλγησίας καθημερινώς, άλλοτε αδιαφορώντας και άλλοτε απλά κατανοώντας.

Ε δώ λοιπόν βρίσκεται μια πλήρης εξομοίωση της ποικιλίας που διαθέτει η χώρα μας αλλά και ο πλανήτης. Ενας εσμός ανθρώπινων πλασμάτων, έτοιμων να ξιφουλκήσουν κάθε στιγμή για το κάθε μυγάκι που θα καθήσει πάνω στην ηλεκτρισμένη σκέψη τους.. θες απο αδυναμία να ανταπεξέλθουν στη μίζερη καθημερινότητα.. θες απο μια κεκτημένη συνήθεια που έλκει καταγωγή απο την καθημερινότητα επίσης.

Ι σως αν μπορούσε καθένας να αντιληφθεί πως χρησιμότερη και αποτελεσματικότερη θα ήταν η μετατροπή της καθημερινότητας αυτής απο «μίζερη» σε ενδιαφέρουσα -τουλάχιστον- με την ανταλλαγή ευχάριστων ή έστω όχι και τόσο δυσάρεστων μηνυμάτων και με την προσπάθεια ισορροπίας των συναισθηματικών εκρήξεων με τη λογική ανάλυση/σύνθεση των καφτών προβλημάτων, των οποίων όλοι ανεξαιρέτως είμαστε θύματα.. ίσως τότε να μη χρειαζόταν πλέον η κατασκευή φανταστικών ανεμόμυλων για εκτόνωση της αθεράπευτης ανθρώπινης μανίας.

Ο λόκληρη στρατιά ανεπιθύμητων εχθρών φανταστικών περικλείει ο άϋλος χώρος του διαδικτύου για πολλούς αδύναμους ανθρώπους, προσκολλημένους στη μίζερη καθημερινότητά τους. Ιδού πεδίον δόξης λαμπρόν για τους συκοφάντες, τους βιαστές συνειδήσεων, τους εκβιαστές και άλλα πολλά και διάφορα λουλούδια που ανθούν στο ιντερνέτ και που το άρωμά τους δολοφονεί όποιον τα πλησιάσει, με τη μπόχα. Εύχομαι να αλλάξουν σύντομα τα πράγματα και η παλάντζα να σταματήσει να γέρνει τόσο πολύ, που ακόμα και η καλύτερη διάθεση να μη μπορεί να την ισορροπήσει. Ως αταξινόμητη, απλώς διαπιστώνω πράγματα και... θαύματα!

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
**ΣΗΜ. Το θέμα μου αυτό αναρτήθηκε στις 21/06/2003 σε ένα φόρουμ που δεν υπάρχει πια. Περιττό να γράψω ότι έγινε κανονική μάχη.