ΤΟ ΠΙΟΝΙ

omhroi.gr
Rodia, Πέμπτη 12 Ιουνίου 2003

Τ ο πιόνι έχει προγραμματισμένη κίνηση. Προχωράει πάντα εμπρός, μια θέση κάθε φορά, εκτός απο την πρώτη κίνηση που μπορεί να προχωρήσει και δυο, ανάλογα με το κέφι και την έμπνευση του παίχτη.

Ο σο προχωράει, έχει καλώς. Αν τα καταφέρει μάλιστα να φτάσει ως το όγδοο νταμάκι.. ε, τότε μπορεί να στεφθεί και βασίλισσα! Ας μη σχολιάσω καλύτερα την αλλαγή φύλου... Η πορεία του είναι σταθερή, πάντα εμπρός, με δυνατότητα μικρής παράλληλης μετατόπισης -μονάχα μετά το φάγωμα κάποιου αντιπάλου.

Π ροχωρώντας εμπρός μπορεί να εξοντώσει τον αντίπαλο, πάντα λοξά όμως. Εδώ είναι και το ζουμί του παιχνιδιού, στη λοξή κίνηση, που πολλές φορές δεν την υπολογίζει ο εχθρός. Ενα πιονάκι τώρα.. τι να μου κάνει.. λέει απο μέσα του.. και -τσουπ!- με ένα λοξό ελιγμό, το πιονάκι τρώει ακόμα κι ένα πύργο!

Ι σως να το υπολόγιζε καλύτερα ο παίχτης αυτό το κομμάτι, αν είχε μεγαλύτερο μέγεθος. Τόσο μικρούτσικο όμως που είναι, χάνεται ανάμεσα στα υπόλοιπα, τα λεγόμενα «βαρειά» κομμάτια του παιχνιδιού.

Ο σο ένα άλογο περήφανο και πηδηχτό είναι επίσης απρόβλεπτο στην κίνησή του, άλλο τόσο είναι κι ένας νόστιμος μεζές -μια και συνήθως οι παίχτες ξεμπερδεύουν γρήγορα με τ’ άλογα. Μετά ακολουθούν οι αξιωματικοί. Τα πιόνια, δε λέω, τρώγονται απο τα πρώτα για να ξεκαθαρίζει το τοπίο της σκακιέρας, πάντα όμως όλο και κάποιο πιονάκι μένει σώο μέχρι το τέλος του παιχνιδιού!

Ν ικητής στο παιχνίδι δύσκολα αναδεικνύεται ένας παίχτης με βάση το πιόνι, εκτός αν καταφέρει να το κάνει βασίλισσα ή αν ο αντίπαλος είναι εντελώς ανίδεος και στριμωχτεί τόσο, ώστε το ταπεινό κομμάτι να καταφέρει το τελικό πλήγμα στο βασιλιά του εχθρού με μια λοξή απειλή.

Ι κανώτατα για επιβίωση λοιπόν είναι τα πιόνια κι αυτό οφείλεται εν μέρει στον αριθμό τους -είναι περισσότερα- αλλά κυρίως στην αφανή τους στάση. Δεν είναι γενικώς προκλητικά. Απλά, ξέρουν να περιμένουν έχοντας μια γνώση παραπάνω απο τα υπόλοιπα αλαζονικά και υπερφίαλα κομμάτια: Τη γνώση πως κάποιος άλλος τα κινεί, πως η επιβίωσή τους εξαρτάται απο κάποιον άλλο, εκτός σκακιέρας δηλαδή... απο έμάς, τους παίχτες!

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
σχόλια που ξεχώρισα:

1. Δεν με ενδιαφερει να μαθω περισοτερα στοιχεια για σενα,το ψευδωνυμο μου αρκει. Τα γραπτα σου, αν και καλογραμμενα, εμπεριεχουν μια αφελεια εφηβικη, και σε πολλα μου θυμιζουν τα επαναστατικα, αντικομφορμιστικα αν και ανοητως αφελη στιχακια που γραφανε οι μαθητες στα θρανια τους. Τωρα αν και φυσικα δεν μου πεφτει λογος, και δεν ειμαι εγω που θα επιβαλω πολιτικη στην ιστοσελιδα αυτη, που κολλανε τα περι στρατου θεματα με το αλληγορικο σου κειμενο, καθοτι με την απαντηση σου μου δινεις να καταλαβω πως δεν αναφερετε στον στρατο αποκλειστικα.
Και ακομα μια ερωτηση, επειδη ακουμε συνεχως ουμανιστικα μανιφεστα, για εναν καλυτερο κοσμο, μια ελευθερη κοινωνια, ειρηνη, δημοκρατια, ελευθερη βουληση (εδω κατα την γνωμη μου κολλανε τα πιονια) απο κανενα δεν εχω ακουσει συγκεκριμενες προτασεις και λυσεις που θα μας(σας) οδηγησουν σε αυτην την τελεια κοινωνοια και τον ιδανικο κοσμο. Εχω πει και αλλες φορες, πως κυνηγατε ουτοπιες, και πως απλως οραματισζεστε ρομαντικως, και καταγραφετε καταστασεις.

Ενας -ανωνυμος-καραβανας :)



2. Κάθε κείμενο (ακόμα και τα κείμενα των Νόμων και άλλα αρτηριοσκληρωτικά, με μπόλικες παραπομπές, κλπ, και δήθεν σοβαροφάνεια) έχει πολλούς τρόπους να αναγνωστεί. Καθένας το αντιλαμβάνεται όπως πιστεύει καλύτερα, καθρεφτίζοντας σε αυτό τη δική του θέληση/αντίληψη/γνώση...
Ετσι και το μικρό αυτό πόνημα έχει πολλούς τρόπους να δείξει όσα ακριβώς καθένας μπορεί να καταλάβει μέσα απο τις γραμμές του.
Το έγραψα για να διασκεδάσουν οι φίλοι της σελίδας. Απλό! ..αλλά πόσο κατανοητό.. άραγε..

Rodia



3. >> Καθένας το αντιλαμβάνεται όπως πιστεύει καλύτερα, καθρεφτίζοντας σε αυτό τη δική του θέληση/αντίληψη/γνώση...
Εδώ μιλάει ο (όχι και τόσο) έμπειρος σκακιστής:
Τα πιόνια πολλές φορές καταφέρνουν να καλύπτουν το ένα το άλλο. Ο αντίπαλος παίχτης ξέρει πως η απώλεια του πρώτου πιονιού φέρνει άμεσα την εκδίκηση του από το δεύτερο που το υποστήριζε.
Βέβαια κανείς δεν ρωτάει τα πιόνια αν θέλουν να παίξουν στο παιχνίδι αυτό. Φαντάσου να βγεί ένα πιόνι και να δηλώσει αντίρρηση συνείδησης ή να πεί ότι αρνείται να παίξει στο συγκεκριμμένο παιχνίδι!
Φαντάσου πάλι να βγεί ένα πιόνι και να δηλώσει ότι πραγματικός εχθρός είναι οι παίχτες που κατευθύνουν το παιχνίδι από ψηλά και επιβλέπουν το μακελειό χωρίς να διακινδυνεύουν οι ίδιοι τη σωματική τους ακεραιότητα.
Φαντάσου τέλος να βγεί κάποιος (όχι απαραίτητα πιόνι) και να διακηρύξει ότι δεν υπάρχει μόνο άσπρο και μαύρο αλλά απέραντες αποχρώσεις του γκρίζου ή (ακόμα καλύτερα) μια απέραντη πολυχρωμία χωρίς αντιπαλότητες.

anti


4. Ολοι γνωρίζουμε πως κάθε παιχνίδι έχει τους κανόνες του. Το σκάκι έχει αυστηρούς κανόνες, που όμως δίνουν παράλληλα μια μεγάλη ποικιλλία εφαρμογών του παιχνιδιού.
Παίζοντας σκάκι λοιπόν, ο παίκτης έχει την αίσθηση πως κάθε φορά πρόκειται για διαφορετικό παιχνίδι. Την αίσθηση όμως μονάχα. Το παιχνίδι είναι το ίδιο, μια και υπάρχουν πάντα τα πιόνια, οι κανόνες και... η σκακιέρα!
Το άσπρο και το μαύρο δεν είναι "χρώματα" όπως τα ορίζουν οι ειδικοί: Το μαύρο π.χ. δηλώνει απουσία χρώματος (καθώς και οι τόνοι του γκρίζου, που σχηματίζονται απο το φως και τη σκιά) ενώ το άσπρο είναι η σύνθεση όλων των χρωμάτων.
Οπότε.. μάλλον εκτός σκακιέρας υπάρχουν αληθινά χρώματα και προς τα εκεί ίσως να χρειαστεί να στραφούν οι ελπίδες των ανθρώπων. Μακρυά απο παιχνίδια περιωρισμένα σε σκακιέρες κάθε είδους, μακρυά απο την ψευδαίσθηση της ανανέωσης των τυποποιημένων παιχνιδιών.
Κάπου εκεί, αρκετά μακρυά για μας ή αρκετά κοντά για όσους τολμήσουν να εφαρμόσουν -και να ζήσουν- το όνειρο στο μέλλον, μπορεί ίσως να υπάρξει η απέραντη πολυχρωμία και η ήρεμη συνύπαρξη που λες...
Αυτό ξεκινάει απο την αυτογνωσία του πιονιού βέβαια. :)

Rodia