Το διαδίκτυο σαν παραμύθι

Μια φορά, ήταν ένα ψαράκι που κολύμπαγε αμέριμνα στον απέραντο χώρο του διαδικτύου. Ηταν ένα πανέμορφο ψαράκι, με ευέλικτα πτερύγια σε χρώμα μενεξεδί και μια παιχνιδιάρικη ουρίτσα που το βοηθούσε να παίρνει γρήγορες σβουρηχτές στροφές, να κάνει πλονζόν προς το βάθος του απέραντου αυτού χώρου, αλλά και να αναδύεται θεϊκά στην επιφάνεια. Το ψαράκι μας ήταν ευτυχισμένο και πολύ χαρούμενο, τριγύριζε απο συντροφιά σε συντροφιά χωρίς να δίνει και πολλή σημασία στα άλλα πλάσματα που συναντούσε, απορροφημένο απο τη δική του παρουσία, γιατί, ξέχασα να σας πω, ήταν πολύ συγκεντρωμένο στον εαυτό του και πρόσεχε περισσότερο τη δική του σκέψη παρά τα λόγια των άλλων.

Στον απέραντο χώρο του διαδικτύου κυκλοφορούν πολλών ειδών πλάσματα, άλλα σαν νερένιες υπάρξεις που κάθε φορά λαβαίνουν το σχήμα που άλλοι τους δίνουν, άλλα σα χαρούμενα ξωτικά που σκοπό τους έχουν να μετριάζουν τα προβλήματα των άλλων μεταδίδοντας όση χαρά περισσότερη μπορούν, άλλα που στέκουν σα βράχια ακλόνητα και η γνώμη τους δεν αλλάζει με τίποτα, άλλα που δρουν καταλυτικά ανάμεσα στα διαφορετικά είδη προσπαθώντας να συμβιβάσουν ακόμα και όσα δε γίνεται να συμβιβαστούν και άλλα που ενσκήπτουν πότε πότε σα χιονοστιβάδες αφήνοντας άφωνα όλα τα υπόλοιπα πλάσματα με το μέγεθος της σοφίας που εκλύουν, πριν αποσυρθούν ξανά στα απάτητα ιδιαίτερα χωράφια τους.

Υπάρχουν και πλάσματα φοβισμένα, που σπάνια εμφανίζονται δειλά δειλά για να αφήσουν μια τρυφερή κουβεντούλα σε μια γωνίτσα κι όποιος προλάβει να τη δει την είδε, υπάρχουν και πλάσματα που και αυτά εμφανίζονται σπάνια απλά όμως για να καταθέσουν τον αποδεκτό ή όχι λόγο τους ίσα ίσα για να δίνουν το παρόν σε δύσκολες στιγμές. Μερικά πλάσματα αδιαφορούν για τα άλλα και αυτά είναι τα περισσότερα, μια και ο χώρος αυτός προσφέρεται για αυτοθαυμασμό, μερικά αποκτούν λάμψη απο τις αντιδράσεις των άλλων πλασμάτων, κάπως σα να καθρεφτίζονται και να παίρνουν τη μορφή του καθρέφτη τους, που δεν είναι απαραίτητο να είναι πάντα ο ίδιος.

Ανάμεσα στα ξωτικά πλασματάκια υπάρχουν και μερικά πλάσματα που τους αρέσει το σκληρό παιχνίδι, ένα παιχνίδι που ευτυχώς δεν είναι το κυρίαρχο σε αυτό τον απέραντο χώρο, αλλά που υπάρχει, όπως υπάρχουν τόσα και τόσα παιχνίδια στην άϋλη αυτή ζωή. Σε αυτά τα πλάσματα αρέσει να φέρνουν ταραχή και να προσπαθούν να ανατρέπουν που και που την ηρεμία που υπάρχει. Καταφέρνουν έτσι να κλυδωνίζουν το απέραντο φανταστικό υλικό, κάτι που ευτυχώς δε διαρκεί για πολύ. Χρησιμοποιούν διάφορους τρόπους για να πετύχουν το σκοπό τους, για τον οποίο πιθανότατα μπορεί και να μην έχουν απόλυτη γνώση. Πιστεύουν συχνά δηλαδή, πως η πρόθεσή τους είναι η καλύτερη και απορούν που τα περισσότερα πλάσματα δε μπορούν να την αντιληφθούν αποφεύγοντας τις πιο πολλές φορές να συζητήσουν μαζί τους.

Το ψαράκι με τα μενεξεδιά πτερύγια λοιπόν έφερνε τις βόλτες του περνώντας απο διάφορες γωνιές, στρίβοντας και ανεβοκατεβαίνοντας στα μήκη και τα πλάτη, αμέριμνο μέσα σε αυτή τη γεμάτη εκπλήξεις άϋλη απεραντοσύνη. Μια μέρα, εκεί που κολυμπούσε θαυμάζοντας τον τρόπο που έφερνε τις σβουρηχτές του στροφούλες, έπεσε πάνω σε μια παρέα απο διαδικτυακές πεταλουδίτσες που γεμάτες κέφι χαχάνιζαν σπέρνοντας μπόλικη χαρά, όση περισσότερη μπορούσαν βέβαια, ταγμένες να ελαφραίνουν τα βάρη των ψυχών όλων των πλασμάτων, μια και οι ίδιες γνώριζαν πολύ καλά και απο πρώτο χέρι τι σημαίνει βάσανο και πόνος και θλίψη και πόσο αυτά τα τρία κακά φέρνουν τις ψυχές σε απελπισία. Το ψαράκι στάθηκε αρκετά μακρυά τους φοβούμενο πως εκείνες θα έπαιρναν κάτι απο τη δόξα που επιφύλασσε για τον εαυτό του. Ούτε για μια στιγμή δε σκέφτηκε πως το απέραντο διαδίκτυο μπορεί να χωρέσει τόσα κι άλλα τόσα κι ακόμα περισσότερα πλάσματα και πλασματάκια.

Ούτε μπορούσε να καταλάβει ότι στο χώρο αυτό καθένα πλάσμα δίνει απο αυτό που έχει, άλλο δίνει χαρά, άλλο προβληματισμό, άλλο σκοτούρες και άλλο ειρωνεία. Υπάρχει και αυτό το φρούτο στο απέραντο αυτό περιβόλι και δύσκολα διαχωρίζεται απο την αγνή πρόθεση της αναίτιας πρόκλησης γέλιου. Με το μυστικό αυτό όπλο της ειρωνίας μερικά πλάσματα προσπαθούν να βάλουν κάτω απο τον έλεγχό τους τα υπόλοιπα, όσα δηλαδή «μασάνε» για να χρησιμοποιήσω μια μάγκικη λέξη που ταιριάζει εδώ πέρα.

Το ψαράκι πίστευε πως δε «μασούσε» γενικά, αλλά μπροστά στον υποτιθέμενο κίνδυνο περιορισμού της εμβέλειάς του «μάσησε» για τα καλά και μάλιστα κατάπιε ολόκληρο το δόλωμα που του έριξε κάποιο άλλο πλασματάκι πονηρούλικο, που του άρεσε να παίζει σκληρά παιχνιδάκια αποφεύγοντας να χρησιμοποιεί απευθείας τις δικές του δυνάμεις. Τότε το ψαράκι ξεσπάθωσε εναντίον της χαράς που σκόρπιζαν απλόχερα οι πεταλουδίτσες πιστεύοντας πως έτσι μάχεται για ένα καλύτερο μέλλον του απέραντου διαδικτυακού χώρου.

Το πονηρούλικο πλασματάκι έτριβε τα χέρια του απο χαρά επειδή τα ζιζάνιά του βρήκαν πρόσφορο έδαφος για την ανάπτυξή τους. Οι χαρούμενες πεταλουδίτσες πέταξαν παραπέρα χαχανίζοντας με τη γνωστή τους αμεριμνησία και ο χώρος ξαφνικά μίκρυνε. Αυτό είναι το βασικό γνώρισμα του απέραντου διαδικτυακού χώρου. Μεγαλώνει όσο περισσότερα πλάσματα συμμετέχουν σε αυτόν καθένα με τη διαφορετικότητά του και μικραίνει όσο λιγότερα και ομοιογενή πλάσματα κολυμπούν μέσα στα φιλόξενα νερά του.

Ο απέραντος διαδικτυακός χώρος, που φουσκώνει ανάλογα με την ποσότητα και την ποιότητα των πλασμάτων που φιλοξενεί, αποτελείται άραγε απο φωτιά, απο αέρα, απο γη ή απο νερό; Κανείς δεν έχει απαντήσει σε αυτό το ερώτημα. Η δική μου γνώμη είναι πως για να κυκλοφορούν τόσων ειδών πλάσματα μέσα του, μάλλον το φανταστικό υλικό του ανανεώνεται διαδοχικά και αενάως. Ολα τα υλικά της φαντασίας συνυπάρχουν εκεί μέσα άλλοτε αρμονικά, άλλοτε αλληλοσυμπληρώνοντας το ένα το άλλο και άλλοτε αντιμαχόμενα μέχρι να βρίσκουν, κάθε στιγμή, την ποθητή τους ισορροπία.

Η ισορροπία είναι στιγμιαία και δεν υπάρχει κανένα φάρμακο, κανένας νόμος ή κανόνας για τη διατήρησή της. Αλλωστε, αυτή είναι η χάρη και η πρόκληση, να γεύονται τα άϋλα πλάσματα της φαντασίας αυτή την ταυτόχρονη αίσθηση απεραντοσύνης και στριμώγματος, χωρίς να ξεχνούν πως αυτή η ταυτόχρονη αίσθηση πηγάζει μονάχα απο τη φαντασία του καθενός και πως το αντικαθρέφτισμα είναι και αυτό εντελώς φανταστικό. Κανένα μα κανένα πλασματάκι δεν είναι υπεύθυνο για τα όσα κρύβει η φαντασία του άλλου και κανένα μα κανένα δεν είναι δυνατό να επιβάλλει ο,τιδήποτε στο χώρο αν ο χώρος και τα υπόλοιπα πλάσματα αρνηθούν να το δεχτούν.

Πρόκειται για μια φανταστική κοινωνία ιδανική με τα μέτρα των σημερινών κοινωνιών ή μια κοινωνία απλά ελεύθερη έως ασύδοτη; Ο χρόνος θα δείξει αν οι στιγμές του μπορούν να συνδυαστούν γραμμικά ή κυκλικά, αν οι ίδιες στιγμές μπορούν να συνυπάρχουν ταυτόχρονα, αν και πόσο το άϋλο μπορεί να γίνει κατανοητό, αν με τη συμμετοχή του σε αυτό το εναλλασσόμενο στιγμιαίο παιχνίδι, το ανθρώπινο πνεύμα μπορεί να γίνει σοφότερο ή απλά να καταρρακωθεί.

Απρίλης 2002