omhroi.gr
Ροδιά, Δευτέρα 26 Μαΐου 2003
Ο ταν ήρθε η ώρα του να πάει φαντάρος, κάλεσε την παλιοπαρέα στο σπίτι της γιαγιάς του, που έφτιαχνε -τότε την κράταγαν ακόμα τα πόδια της- εκείνη τη νόστιμη σπανακόπιττα. Ηταν ιδανικό για το γλέντι της παραμονής το σπιτάκι της κυρα-Δέσποινας, που ήταν μονοκατοικία και, θεωρητικά, κανένα δε θα ενοχλούσαν.
Σ υμμαθητές και συμμαθήτριες, έφτασαν καθένας με το κατι τι του. Αλλος ουζάκι, άλλος μπίρες κι άλλος τσίπουρο απ’ το καλό. Οι κοπέλλες έφεραν δωράκι ρεφενέ όλες μαζί, ένα πουλόβερ χοντρό, για τα κρύα που θά ’βρισκε εκεί στα σύνορα.
Τ ο άν θα πήγαινε στα σύνορα κανείς δεν το προεξοφλούσε, αλλά μήπως υπάρχει φαντάρος που να μην έχει πάει; Ο Λευτέρης σίγουρα θα πήγαινε, δεν είχε μπάρμπα στην Κορώνη βλέπεις...
Ρ ούφα ρούφα, μόλις φύγανε τα κορίτσια, γίνανε πίττα όλη η αντροπαρέα και, πριν να φέξει, συνόδεψαν το φίλο τους στο ΚΤΕΛ. Ούτε τη γιαγιά πρόλαβαν ν’ αποχαιρετίσουν, τόσο τελευταία -στο τσακ!-ήταν η στιγμή της αναχώρησης.
Α γκαλιάστηκαν άγαρμπα, όπως το ξέρουν μονάχα οι άντρες αυτό το σκληρό αγκάλιασμα, μαζί με μπερδεμένες φιλικές καρπαζιές και βωμολοχίες καθημερινής χρήσης. Σκαρφάλωσε τη στιγμή που ο οδηγός πάταγε τη μίζα και το σάκκο του τον πέταξαν απ’ το παράθυρο -παρατρίχα θα τον ξέχναγε μαζί με το πουλόβερ.
Τ ρίπολη παρουσιαζόταν μια και ήταν προστάτης οικογενείας, ορφανός απο πατέρα, ένας χρόνος ήταν αυτός, θα περνούσε γρήγορα. Λαγοκοιμόταν, μα ξύπνησε όταν το λεωφορείο αγκομαχούσε στις απότομες στροφές του γραφικού Αχλαδόκαμπου, που για το όνομά του υπήρχαν διάφορες εκδοχές. Αυτή που του άρεσε ήταν το «Αχ! Λαδόκαμπος!» χαμογέλασε απο μέσα του για μια στιγμή.
Ι σως πάλι κάποτε ο κάμπος αυτός, ο απλωμένος στα ριζά του βουνού, να ήταν γεμάτος αχλαδιές, ποιός ξέρει... Σήμερα πάντως, ένας ελαιώνας απέραντος πλειοδοτούσε για την ονομασία με την προέλευση της δικής του προτίμησης.
Ω ωωωπ! Φτάσαμε! Τρίπολη! Φώναξε ο οδηγός. Πότε κιόλας έφτασαν; Ο νους του είχε μείνει στον Αχλαδόκαμπο ακόμα. Κατέβηκε μαχμουρλής απ’ το πιοτό και το ξενύχτι, τέντωσε το στέρνο απλώνοντας τα μπράτσα στην έκταση και χασμουρήθηκε γεμίζοντας τα πνευμόνια του, τα γεμάτα καπνό, με πεντακάθαρο βουνίσιο αέρα.
Τ ο τζιπάκι του ξαδέρφου του, που ζούσε σ’ ένα κοντινό χωριό, τον περίμενε για να τον πάει μέχρι το στρατόπεδο. Ισαμε να πεις «κίμινο» έφτασαν στην πύλη. Φορτώθηκε το σάκκο με τα λιγοστά του υπάρχοντα -τα χαρτιά τα είχε στην κωλότσεπη- και, αφού χαιρέτισε το ξαδέρφι του, ακολούθησε σιωπηλά τη σχηματισμένη φάλαγγα απο νεαρούδια που προχωρούσαν, άλλα χαχανίζοντας κι άλλα σκυφτά, στριμωγμένα σε σκέψεις.
Η ταν καλός καιρός, σχεδόν ανοιξιάτικος κι ας ήταν ακόμα Φλεβάρης. Οταν έφτασαν κοντά στο ΚΨΜ σταμάτησαν παρατεταγμένοι όλοι με μέτωπο προς το παράπηγμα. Ενας «ανώτερος» βγήκε απο τη τζαμαρία κουμπώνοντας και σιάζοντας το παντελόνι του με αργές κινήσεις. Για μια στιγμή κοίταξε ψηλά τεντώνοντας τον κορμό προς τα πίσω, σα νά ’λεγε «Παναγία μου, τι να τα κάνω αυτά τα ζωντανά, γαμώ τις αμαρτίες μου» κι ύστερα, σε στάση προσοχής, κορδώθηκε σε μια προσπάθεια ν’ αυξήσει το ύψος του μπροστά στα νεαρά παλληκαράκια κι έβγαλε μια φοβερή κραυγή:
Σ τραβάδια! Κλίνατε επί δέέέέξιά! Δεξιά ρεεε !!! Εδώ είναι η κόλαση! Ηρθατε στην κόλαση ρεεεεεε!!!!!!
~~~~~~~~~~~~~~~~
σχόλια που ξεχώρισα:
1. Η ΡΟΔΙΑ' ΜΑΣ ΕΚΦΡΑΖΕΙ ΟΛΟΥΣ!
Ένας παρατηρητής διατηρεί εκείνες τις αποστάσεις ασφαλείας που του επιτρέπουν την παρατήρηση. Ένας καλός παρατηρητής είναι αυτός που συμμετέχει ενεργητικά στο παρατηρούμενο συμβάν, είναι μέρος του πειράματός του.
Η Ροδιά είναι άριστη παρατηρήτρια γιατί ενσαρκώνει καλύτερα από το νεοσύλλεκτο τις αισθήσεις ανησυχίας - ταλαιπωρίας μιάς κοσμογεννετικής αλλαγής στη ζωή του, που ευφημιστικά λέγεται ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΣΤΡΑΤΟΣ. Αυτή τη σκοτοδίνη περιγράφει με κεφαλαία δίνοντας το όνομα του πρωταγωνιστή: Ο ΣΤΡΑΤΙΩΤΗΣ, ο καθένας μας δηλαδή.
Η ικανότητα μύησης στην πραγματικότητα δια του λόγου, είναι η μεταφυσική τέχνη του ελληνικού πνεύματος που ελάχιστοι δυστυχώς αναγνωρίζουν και εκτιμούν, ειδικά στον τόπο μας, τη γεννέτειρα του ελληνικού πνεύματος!
Ο Στρατός έπρεπε να είναι σχολείο διαλόγου, ισότητας, διαφάνειας, μόρφωσης, εκπαίδευσης στο κορμί και στο πνεύμα, αξιοκρατίας, συμμετοχής, ώστε ο πολίτης, ανεξαρτήτως φύλου, με την απόλυσή του να είναι υπόδειγμα φύλακα του δημοσίου βίου.
Τί απ΄όλα αυτά είναι στ'αλήθεια ο ελληνικός Στρατός; Τίποτα! Ίσως μάλλιστα το αντίθετό τους! Όπως σωστά υποστηρίζει με ηπιότητα μεν αλλά ευθυκρισία η Ροδιά μας.
Είναι πολύτιμη η παρουσία της εδώ, ας ευχηθούμε και άλλες γυναίκες να πάρουν θάρρος και να συμμετέχουν σ'αυτό το διάλογο που τους αφορά άμεσα, κι ας μη το γνωρίζουν ακόμη οι περισσότερες.
Κανένας
2. Στέκομαι στην τελευταία σου φράση «..ας ευχηθούμε και άλλες γυναίκες να πάρουν θάρρος και να συμμετέχουν σ'αυτό το διάλογο που τις αφορά άμεσα, κι ας μη το γνωρίζουν ακόμη οι περισσότερες» διαπιστώνοντας πως είναι εξαιρετικά σπουδαία αυτή η επισήμανση. Πως να το μάθουν όμως οι γυναίκες, όταν στρατός σημαίνει «στολή» ιδίως για τις νεαρές ηλικίες, στρατός σημαίνει «περηφάνεια» και «λεβεντιά» για τις ωριμώτερες..;..
Το φάσμα του εχθρού που με το ζόρι συγκρατείται, οι ανειλημμένες οικονομικές υποχρεώσεις έναντι των προμηθευτών μας σε υπερσύγχρονα όπλα (ευκόλως αχρηστεύσιμα, όπως έχει αποδειχτεί) και άλλα παραμυθάκια.. δεν αφήνουν τα μυαλά των ανθρώπων να ξεκολλήσουν απο τα όσα μάθαιναν επιμελώς επι σειρά ετών.. πόσο μάλλον τα γυναικεία μυαλά που έχουν και πρόσθετες σκοτούρες.. παιδιά, άντρες, εργασία, καθημερινότητα, κλπ.. κλπ.. Αλλωστε, τη θέση μας στην κοινωνία εξακολουθούν να την ορίζουν άντρες.. ;-)
Η αλήθεια του στρατού είναι χαντακωμένη πίσω απο διάφορες περικοκλάδες που καλλιεργούνται με ιδιαίτερη φροντίδα... Ισως θα έπρεπε κάποια στιγμή να συζητηθεί το ζήτημα της σύγχρονης κοινωνίας (όπως διαμορφώνεται σήμερα) και η εδαφική προστασία (;) να αποτελέσει αντικείμενο έρευνας, ώστε να δοθεί η αντικειμενικά ορθώτερη λύση.
Οσο για το «ψήσιμο» του αντρικού χαρακτήρα, αυτός δημιουργείται και ατσαλώνεται καλύτερα αντιμετωπίζοντας τη σκληρή καθημερινότητα στο κυνήγι του μεροκάματου, της γνώσης και της αξιοπρέπειας.. Για γυμναστική, ομαδική ζωή και καψόνια.. υπάρχουν και οι πρόσκοποι.. και χωρίς ουσίες μάλιστα!
Ευχαριστώ για το σχόλιό σου.. μήπως υπερεκτιμάς το κείμενο; Μια... «άσκηση επι χάρτου» ήταν.. :)
Υ.Γ. Ο πόλεμος στο Ιράκ κράτησε λίγες μέρες, το υλικό όμως που μάζεψα σε κείμενα και βιντεοκασέττες θα μου πάρει κανα χρόνο να το αποδελτιώσω.. Βάρδα μη μας βρει και τίποτ' άλλο...
Rodia
Ροδιά, Δευτέρα 26 Μαΐου 2003
Ο ταν ήρθε η ώρα του να πάει φαντάρος, κάλεσε την παλιοπαρέα στο σπίτι της γιαγιάς του, που έφτιαχνε -τότε την κράταγαν ακόμα τα πόδια της- εκείνη τη νόστιμη σπανακόπιττα. Ηταν ιδανικό για το γλέντι της παραμονής το σπιτάκι της κυρα-Δέσποινας, που ήταν μονοκατοικία και, θεωρητικά, κανένα δε θα ενοχλούσαν.
Σ υμμαθητές και συμμαθήτριες, έφτασαν καθένας με το κατι τι του. Αλλος ουζάκι, άλλος μπίρες κι άλλος τσίπουρο απ’ το καλό. Οι κοπέλλες έφεραν δωράκι ρεφενέ όλες μαζί, ένα πουλόβερ χοντρό, για τα κρύα που θά ’βρισκε εκεί στα σύνορα.
Τ ο άν θα πήγαινε στα σύνορα κανείς δεν το προεξοφλούσε, αλλά μήπως υπάρχει φαντάρος που να μην έχει πάει; Ο Λευτέρης σίγουρα θα πήγαινε, δεν είχε μπάρμπα στην Κορώνη βλέπεις...
Ρ ούφα ρούφα, μόλις φύγανε τα κορίτσια, γίνανε πίττα όλη η αντροπαρέα και, πριν να φέξει, συνόδεψαν το φίλο τους στο ΚΤΕΛ. Ούτε τη γιαγιά πρόλαβαν ν’ αποχαιρετίσουν, τόσο τελευταία -στο τσακ!-ήταν η στιγμή της αναχώρησης.
Α γκαλιάστηκαν άγαρμπα, όπως το ξέρουν μονάχα οι άντρες αυτό το σκληρό αγκάλιασμα, μαζί με μπερδεμένες φιλικές καρπαζιές και βωμολοχίες καθημερινής χρήσης. Σκαρφάλωσε τη στιγμή που ο οδηγός πάταγε τη μίζα και το σάκκο του τον πέταξαν απ’ το παράθυρο -παρατρίχα θα τον ξέχναγε μαζί με το πουλόβερ.
Τ ρίπολη παρουσιαζόταν μια και ήταν προστάτης οικογενείας, ορφανός απο πατέρα, ένας χρόνος ήταν αυτός, θα περνούσε γρήγορα. Λαγοκοιμόταν, μα ξύπνησε όταν το λεωφορείο αγκομαχούσε στις απότομες στροφές του γραφικού Αχλαδόκαμπου, που για το όνομά του υπήρχαν διάφορες εκδοχές. Αυτή που του άρεσε ήταν το «Αχ! Λαδόκαμπος!» χαμογέλασε απο μέσα του για μια στιγμή.
Ι σως πάλι κάποτε ο κάμπος αυτός, ο απλωμένος στα ριζά του βουνού, να ήταν γεμάτος αχλαδιές, ποιός ξέρει... Σήμερα πάντως, ένας ελαιώνας απέραντος πλειοδοτούσε για την ονομασία με την προέλευση της δικής του προτίμησης.
Ω ωωωπ! Φτάσαμε! Τρίπολη! Φώναξε ο οδηγός. Πότε κιόλας έφτασαν; Ο νους του είχε μείνει στον Αχλαδόκαμπο ακόμα. Κατέβηκε μαχμουρλής απ’ το πιοτό και το ξενύχτι, τέντωσε το στέρνο απλώνοντας τα μπράτσα στην έκταση και χασμουρήθηκε γεμίζοντας τα πνευμόνια του, τα γεμάτα καπνό, με πεντακάθαρο βουνίσιο αέρα.
Τ ο τζιπάκι του ξαδέρφου του, που ζούσε σ’ ένα κοντινό χωριό, τον περίμενε για να τον πάει μέχρι το στρατόπεδο. Ισαμε να πεις «κίμινο» έφτασαν στην πύλη. Φορτώθηκε το σάκκο με τα λιγοστά του υπάρχοντα -τα χαρτιά τα είχε στην κωλότσεπη- και, αφού χαιρέτισε το ξαδέρφι του, ακολούθησε σιωπηλά τη σχηματισμένη φάλαγγα απο νεαρούδια που προχωρούσαν, άλλα χαχανίζοντας κι άλλα σκυφτά, στριμωγμένα σε σκέψεις.
Η ταν καλός καιρός, σχεδόν ανοιξιάτικος κι ας ήταν ακόμα Φλεβάρης. Οταν έφτασαν κοντά στο ΚΨΜ σταμάτησαν παρατεταγμένοι όλοι με μέτωπο προς το παράπηγμα. Ενας «ανώτερος» βγήκε απο τη τζαμαρία κουμπώνοντας και σιάζοντας το παντελόνι του με αργές κινήσεις. Για μια στιγμή κοίταξε ψηλά τεντώνοντας τον κορμό προς τα πίσω, σα νά ’λεγε «Παναγία μου, τι να τα κάνω αυτά τα ζωντανά, γαμώ τις αμαρτίες μου» κι ύστερα, σε στάση προσοχής, κορδώθηκε σε μια προσπάθεια ν’ αυξήσει το ύψος του μπροστά στα νεαρά παλληκαράκια κι έβγαλε μια φοβερή κραυγή:
Σ τραβάδια! Κλίνατε επί δέέέέξιά! Δεξιά ρεεε !!! Εδώ είναι η κόλαση! Ηρθατε στην κόλαση ρεεεεεε!!!!!!
~~~~~~~~~~~~~~~~
σχόλια που ξεχώρισα:
1. Η ΡΟΔΙΑ' ΜΑΣ ΕΚΦΡΑΖΕΙ ΟΛΟΥΣ!
Ένας παρατηρητής διατηρεί εκείνες τις αποστάσεις ασφαλείας που του επιτρέπουν την παρατήρηση. Ένας καλός παρατηρητής είναι αυτός που συμμετέχει ενεργητικά στο παρατηρούμενο συμβάν, είναι μέρος του πειράματός του.
Η Ροδιά είναι άριστη παρατηρήτρια γιατί ενσαρκώνει καλύτερα από το νεοσύλλεκτο τις αισθήσεις ανησυχίας - ταλαιπωρίας μιάς κοσμογεννετικής αλλαγής στη ζωή του, που ευφημιστικά λέγεται ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΣΤΡΑΤΟΣ. Αυτή τη σκοτοδίνη περιγράφει με κεφαλαία δίνοντας το όνομα του πρωταγωνιστή: Ο ΣΤΡΑΤΙΩΤΗΣ, ο καθένας μας δηλαδή.
Η ικανότητα μύησης στην πραγματικότητα δια του λόγου, είναι η μεταφυσική τέχνη του ελληνικού πνεύματος που ελάχιστοι δυστυχώς αναγνωρίζουν και εκτιμούν, ειδικά στον τόπο μας, τη γεννέτειρα του ελληνικού πνεύματος!
Ο Στρατός έπρεπε να είναι σχολείο διαλόγου, ισότητας, διαφάνειας, μόρφωσης, εκπαίδευσης στο κορμί και στο πνεύμα, αξιοκρατίας, συμμετοχής, ώστε ο πολίτης, ανεξαρτήτως φύλου, με την απόλυσή του να είναι υπόδειγμα φύλακα του δημοσίου βίου.
Τί απ΄όλα αυτά είναι στ'αλήθεια ο ελληνικός Στρατός; Τίποτα! Ίσως μάλλιστα το αντίθετό τους! Όπως σωστά υποστηρίζει με ηπιότητα μεν αλλά ευθυκρισία η Ροδιά μας.
Είναι πολύτιμη η παρουσία της εδώ, ας ευχηθούμε και άλλες γυναίκες να πάρουν θάρρος και να συμμετέχουν σ'αυτό το διάλογο που τους αφορά άμεσα, κι ας μη το γνωρίζουν ακόμη οι περισσότερες.
Κανένας
2. Στέκομαι στην τελευταία σου φράση «..ας ευχηθούμε και άλλες γυναίκες να πάρουν θάρρος και να συμμετέχουν σ'αυτό το διάλογο που τις αφορά άμεσα, κι ας μη το γνωρίζουν ακόμη οι περισσότερες» διαπιστώνοντας πως είναι εξαιρετικά σπουδαία αυτή η επισήμανση. Πως να το μάθουν όμως οι γυναίκες, όταν στρατός σημαίνει «στολή» ιδίως για τις νεαρές ηλικίες, στρατός σημαίνει «περηφάνεια» και «λεβεντιά» για τις ωριμώτερες..;..
Το φάσμα του εχθρού που με το ζόρι συγκρατείται, οι ανειλημμένες οικονομικές υποχρεώσεις έναντι των προμηθευτών μας σε υπερσύγχρονα όπλα (ευκόλως αχρηστεύσιμα, όπως έχει αποδειχτεί) και άλλα παραμυθάκια.. δεν αφήνουν τα μυαλά των ανθρώπων να ξεκολλήσουν απο τα όσα μάθαιναν επιμελώς επι σειρά ετών.. πόσο μάλλον τα γυναικεία μυαλά που έχουν και πρόσθετες σκοτούρες.. παιδιά, άντρες, εργασία, καθημερινότητα, κλπ.. κλπ.. Αλλωστε, τη θέση μας στην κοινωνία εξακολουθούν να την ορίζουν άντρες.. ;-)
Η αλήθεια του στρατού είναι χαντακωμένη πίσω απο διάφορες περικοκλάδες που καλλιεργούνται με ιδιαίτερη φροντίδα... Ισως θα έπρεπε κάποια στιγμή να συζητηθεί το ζήτημα της σύγχρονης κοινωνίας (όπως διαμορφώνεται σήμερα) και η εδαφική προστασία (;) να αποτελέσει αντικείμενο έρευνας, ώστε να δοθεί η αντικειμενικά ορθώτερη λύση.
Οσο για το «ψήσιμο» του αντρικού χαρακτήρα, αυτός δημιουργείται και ατσαλώνεται καλύτερα αντιμετωπίζοντας τη σκληρή καθημερινότητα στο κυνήγι του μεροκάματου, της γνώσης και της αξιοπρέπειας.. Για γυμναστική, ομαδική ζωή και καψόνια.. υπάρχουν και οι πρόσκοποι.. και χωρίς ουσίες μάλιστα!
Ευχαριστώ για το σχόλιό σου.. μήπως υπερεκτιμάς το κείμενο; Μια... «άσκηση επι χάρτου» ήταν.. :)
Υ.Γ. Ο πόλεμος στο Ιράκ κράτησε λίγες μέρες, το υλικό όμως που μάζεψα σε κείμενα και βιντεοκασέττες θα μου πάρει κανα χρόνο να το αποδελτιώσω.. Βάρδα μη μας βρει και τίποτ' άλλο...
Rodia
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου